Mdumbi

Een half uur later komt er een grote groep het terras oplopen en wijzen naar de deur achter mij (van de receptie) die nog wel echt gesloten is. Ik vraag wat ze willen maar aangezien hun Engels (nog) niet zo heel best is begrijp ik er niets van. Alles is in Xhosa.

Ze wandelen weer terug teleurstellend naar mij kijkend waarom ik hen niet begrijp.

Later zou ik horen dat ze om de sleutel vroegen want het klaslokaal is nog gesloten. Onder het ontbijt komt een lokale jongen langs met een hele zak oesters. Hij wil er 30R voor hebben en het moeten er minstens 15 zijn terwijl hij spreekt over een “dozijn”. Waarschijnlijk weet hij zelf niet dat een dozijn 12 is en niet “veel”. Opeens zien we in de verte een zwarte rug boven het wateroppervlak verschijnen – het kan geen grote walvis zijn maar toch. Als we een verrekijker pakken is deze weg.  

De jongen die ons straks gaat meenemen op een “culturele wandeling” laat z’n gemaakte littekens in z’n gezicht zien en het missen van z’n vingerkooitje. We horen van hem dat de gratis verstrekte condooms vaak wordt gebruikt voor sok-ophouder bij voetbal. Het begint weer te regenen wat die dag niet meer zou ophouden.

We wandelen over de  kale, grijze en winderige heuvel met prachtig uitzicht op wat baaien met strandjes, duinen en heuvels verderop. De rondavels doen vreemd aan in dit Schotse plaatje. Een vrouw hangt haar was op terwijl de wind blaast maar het ook regent. Haar dronken man staat tegen z’n eigen huis te plassen terwijl verderop wat magere straathonden blaffen maar wel verstandig onder de luifel blijven staan.

De oude vrouw komt naar buiten wat er allemaal gaande is; als ze ziet dat het zeven blanken zijn met paraplu’s, ingepakt tegen de regen gaat ze weer naar binnen. We gaan van de gravelroad af en wandelen via een nat graspaadje langs wat andere huisjes. Onze gids vertelt ronduit hoe het dorp is ontstaan en hoe het alledaagse leven hier gaat. De hond gaat ook mee en komt zeiknat aan bij het huisje waar we blijkbaar binnen gaan kijken.

Er wordt geroepen om onze komst aan te kondigen en dan blijkt dat de familie nog aan het eten is – liggend welteverstaan – op rieten matten. Eerst onze paraplu’s inkloppen en dan (achter de hond aan) buigend naar binnen omdat de deurstijl zo laag zit. Een aantal van ons gaat op de mat zitten terwijl er een houten krakkemig bankje tevoorschijn wordt getoverd. Het stuk aluminium op de grond is mij totaal ontgaan maar druk het bijna samen als ik met m’n zware gewicht erop staat.

We maken kennis met drie generaties vrouwen die aan de ene kant van de ronde kleien hut bij elkaar gaan zitten. De ene heeft de smurrie op haar gezicht zodat ze niet verbrand terwijl het jongste meisje (later zouden we horen dat ze nog geen twintig is) een kindje heeft die alle aandacht opvraagt. Oma heeft een sjaal als tulband op haar hoofd en blijkt zo goed als blind te zijn. Het lijkt erop alsof het vragenuurtje is begonnen – we worden een voor een voorgesteld en wat moet de vrouw anders antwoorden dat we zulke mooie namen hebben.

Ik kijk ondertussen wat om mij heen en zie een klein oud houten kastje met wat lege potten verf erop waar blijkbaar spullen in opgeborgen zijn. Er hangen aan de mannenkant wat speren aan wat haakjes en voor de rest is het hutje nagenoeg leeg. Oma pakt er wat kleden bij en slaat deze om haarzelf heen – ze heeft het blijkbaar koud.

Is het een beetje gênant dat wij hier als “rijke” Westerlingen een oude vrouw uithoren omdat ze wat extra geld wil verdienen? Het grootste gedeelte van het verhaal wordt gewijd aan de ontmoeting met een vriendje die d.m.v. een gespannen touwtje aan de pols van het meisje dat binnen met haar familie lag te slapen wordt gewekt.

Samen sliepen ze op het strand even verderop. Het romantische gedeelte is lachwekkend, schaamteloos maar voor mij persoonlijk een beetje teveel van het goede. Ik had liever wat gehoord hoe deze mensen het vinden dat er opeens zoveel (blanke) toeristen op de stoep staan en de Xhosa kinderen Engels leren – zijn ze bang om hun cultuur te verliezen.

Tijdens het verhaal lopen er wat varkens in de tuin die het geluid van de oude vrouw totaal verstommen. Onze hond ligt inmiddels heerlijk te slapen. De jonge vrouwen zitten erbij, gapend, soms lachend maar niets vertellend helaas. We mogen vragen stellen maar wat zou je moeten vragen? Het uurtje loopt uit tot 1,5 uur – misschien om de pot te verhogen. Een kommetje wordt door ons gevuld met Rand en we bedanken de mensen.

Het regent nog harder dan daarvoor en ik ben blij met m’n jas en paraplu. Alsnog zeiknat lopen we langs het winkeltje waar drie dronken jongens ons buiten staan op te wachten. Binnen staat het blauw van de “marihuana” rook en ik kijk op de bijna lege planken naar wat ik hier kan kopen – heb ik eigenlijk wel wat nodig?

Bullah rent voor ons uit terwijl ik met de Duitse jongen nog even naar het drankwinkeltje gaan. Hier staan welgeteld vijf flessen bier op een oude houten plank achter hun. De Duitse jongen wil de twee “Black Labels” en voor ons kan ze nog een koude Amstel bier uit de vriezer trekken. We rekenen 52R af voor drie bier en proppen deze in onze verzopen tassen. In het hostel zit iedereen binnen te lezen of te luisteren naar Tracy Chapman die blijkbaar al de hele dag op “repeat” staat.

Het tocht in de ruimte achter de “garage” behoorlijk – de wind blaast om het huis, het begint al te schemeren en de regen tikt op de platen op het dak. Er staat een oud bankstel die we wat dichter op de haard zetten en overal hangt natte kleding en staan schoenen te drogen. Met de Nederlanders speel ik een potje pool op een wel erg antieke pooltafel. Wonder boven wonder zijn alle ballen er nog en de keu’s zijn nog enigszins handelbaar. We drinken onze bier op als het opeens half zeven is en ons eten klaar staat.

Gisteren waren het visballetjes met een aardappelkoek en rijst; vanavond krijgen we gebakken vis met rijst en wat salade. Als hongerige wolven vallen we onze borden aan en het gesprek stilt. Ondertussen hoost het buiten nog steeds en ik vraag mij af of m’n tentje dit allemaal kan verwerken. We besluiten ook de wijn open te trekken en nu ook onze Duitse vrienden weer zijn aangesloten is ons clubje weer compleet. Om half elf, nadat we de twee flessen hebben opgedronken breken we op.

De donkere dames die ons vanavond in de garage vermaakt hebben met tromgeroffel, zang en dans ons goed vermaakt maar die geven het ook op – het is half elf. Op m’n slippers glibber ik naar m’n tentje die er blijkbaar nog steeds staat. Ik trek ‘m nog een keer strak als ik m’n tanden ga poetsen terwijl ik denk aan alle “aanbiedingen” om vannacht elders te slapen. Even later kruip ik heel voorzichtig m’n tentje in.