Hermanus

Ik vraag aan een van de bewaking personeel dat hier rondloopt of er vandaag nog walvissen zijn gespot maar helaas. Het seizoen zit er nagenoeg op en je kunt nog geluk hebben maar de kans is niet zo heel groot meer.

De meeste walvissen zijn inmiddels vertrokken helaas. Dit moet namelijk een van de beste plekken ter wereld zijn om walvissen vanaf de kust te mogen zien.

Ik wandel over een prachtig aangelegd kust-pad naar het centrum waar ik bij de oude walvis haven aankom. Voordat de Europeanen hier kwamen leefden hier verschillende  “Khoi” en “San” mensen en voeren hun vee naar de velden bij de kust. Er waren ook “strandlopers” die in de grotten woonden en leefden van de visvangst. Vanaf 1700 kwamen de kolonisten en verdreven de stammen.

Een daarvan, Hermanus Pieters een leraar uit Nederland vestigde zich in de regio in 1815. De fontein en de stad HermanusPietersfontein werden naar hem vernoemd. Later zouden mensen zich verplaatsen naar wat nu Hermanus is.  Het centrum is veilig en een mix van een stad in Nieuw Zeeland en Australië concludeer ik.

In de snikhitte wandel ik een heel stuk op een trottoir langs de snelweg richting Gansbaai om bij Die Gang weer het toeristische kust pad pad te herkennen. Veel bankjes om te genieten van de hoge golven die hier op de rotsen stuk slaat. Ik tuur over de golven om toch nog een vin o.i.d. te zien en ik vraag een voorbijkomend toeristen stel maar de walvistijd schijnt er echt op te zitten.

Hermanus staat bekend als het paringsgebied van de zuidkaper, een grote walvissoort. Het dorp beschikt zelfs over een walvisomroeper, deze blaast in het walvishoogseizoen (augustus tot oktober) op een grote hoorn en geeft de plaats aan waar de walvissen te zien zijn. Ik heb de hoorn vandaag helaas niet gehoord maar het is ook al bijna December.

Het landschap is zoals in de duinen bij ons en daarachter is een rij met zeer dure en moderne huizen gebouwd. Soms zie ik ertussen nog een oud Hollandse Kaap architectuur. Bij Kwaalwater kom ik over een klein bruggetje heen en neem een kijkje op een van de aanwezige informatieborden. Hier zou Moby Dick begraven zijn waar ik grote twijfels over heb. Ik kom langs strandjes waar mensen liggen te zonnen en verderop zijn zelfs een aantal mensen aan het zwemmen. Tussen de strandjes in loop ik onder wat hagen van duinstruiken door waar het heerlijk koel is.

Het is bijna half drie als ik eindelijk aankom bij het restaurant Dutchies wat een populaire plek is waar menig toerist een glaasje of hapje komt eten of drinken. Ik vind een plekje onder een parasol en bestel een koude Windhoek bier voor 22R. Het is genieten van verhitte toeristen die hier de auto uitkomen en hier even aan komen wippen. Je zou hiervandaan een tuk tuk kunnen nemen maar ik zie de tuk tuk’s niet en ik wil eigenlijk niet zoveel geld betalen voor een korte rit naar huis toe.

Ik besluit terug te lopen en kom behoorlijk moe terug in het hostel.

In zo’n 45 minuten rijden we langs Gansbaai en stoppen in een piepklein havenstadje op een parkeerterrein voor een gebouw. Nu weet ik waarom ze dit kleinbaai noemen. In een ruimte wordt het papierwerk geregeld en er staat een koud buffet voor lunch.

De boot komt aanrijden op een trailer en nadat wij zijn ingestapt varen we in zo’n drie kwartier naar de plek in de Indische Oceaan waar de kooi al op ons ligt te wachten in het water. Terwijl de kooi aan de boot wordt bevestigd krijgen we een briefing over het kooiduiken, de witte haai en alles wat daarbij komt kijken.

Er zijn hier heel veel grote witte haaien, roept onze gids over de boot, aangezien er verder een grote zeehonden kolonie zit. Ze zijn hier het hele jaar door en de jaagtijd is vooral ’s morgens vroeg en in de late middag. Voor ons maakt het geen verschil want we hebben geen levend aas. De haaien migreren constant en de haai van vandaag is waarschijnlijk een andere die morgen komt opdagen.

Er is iemand die aas van de boot afgooit en er ligt een grote haak in het water, op 5 meter van de kooi waar een grote vissenkop aan hangt. De eerste vijf slachtoffers krijgen waterschoenen aangeboden en een duikbril.

Het is zover

Opeens wordt er “shark” geroepen en de adrenaline giert door m’n lijf. “Dive”, dive”, “go down” hoor ik en en ik druk mijzelf door de rode hendel naar beneden het water in. Het water is groen en ik zie in de verte het gigantische beest op mij afkomen. Als de haai dichterbij komt wordt aan het aas getrokken zodat deze dichter bij de kooi wordt uitgenodigd. Ik zit als tweede in de kooi en opeens volgt het beest op een meter afstand van ons.

Ik moet even naar boven om adem te halen en duik direct weer onder. Dit machtige beest zwemt rakelings langs de kooi aan onze kant en het lijkt alsof hij de kooi gaat aanraken met eerst z’n hoofd en na een seconde met z’n staart. Uit paniek haal ik m’n handen van de reling af en dan verdwijnt deze in de diepte. We komen boven en ons enthousiasme is vanzelfsprekend groot. Het moet een haai van ruim drie meter zijn geweest. Later zou ik horen dat dit waarschijnlijk een jong vrouwtje was. We worden geacht de kooi uit te stappen en de volgende groep gaat erin.  

Het beste zicht

Ook vanaf de boot is er nu prachtig zicht. De grote haai komt terug en probeer het aas nu echt aan te vallen – ze is waarschijnlijk hongerig. We zien een grote vin, en de ogen van het machtige dier dat half boven water komt. Haar silhouet is duidelijk zichtbaar als ze rondjes zwemt en weer de aanval opent.

Tumult, want terwijl de haai rondjes blijkt te zwemmen wordt de groep gewisseld. Omdat de mensen niet snel genoeg wisselen en anderen zichzelf alweer hebben omgekleed blijft een plek open en de donkere man naast mij die blijkbaar ook op de boot werkt moedigt mij aan nog een keer de kooi in te gaan.

Nu in de hoek gedrukt zwemt de grote haai talloze malen rakelings langs de kooi en komt op z’n zij voorbij waardoor ik de metersbrede zijkant zie. Boven komend spuug ik een hap zout water uit en stoot m’n hoofd tegen de reling vanwege het enthousiasme. Ik duik nog een keer onder en ik moet de gelukkigste man van de dag zijn geweest want beter kan bijna niet. Wederom word ik gevraagd de kooi uit te stappen want ik heb m’n portie wel gehad.

De grootste was vandaag bijna 3,5 meter wat eigenlijk nog klein is. De grootste ooit gemeten is bijna 6,5 meter (Adelaide in Australië).  6,1 meter is tot nu toe de grootste gemeten in Gansbaai.

Het is rond half zes als we terug zijn en ik mij omkleed op de boot. De boot gaat direct de trailer weer op en we worden geacht straks weer in de ruimte waar we eerder waren terug te keren.

Er staat lasagne, salade en brood voor iedereen en de meeste mensen van ons hebben ontzettende trek. Onder de maaltijd word de film laten zien die tijdens de dag is gemaakt van ons. Terug in het busje naar het hostel denk ik nog ‘ns na over het feit dat ik zolang heb getwijfeld dit te doen – nu is de twijfel weggeëbd en heeft plaats gemaakt voor respect voor dit machtige maar dit zeer onbegrepen beest.