Ho Chi Minh werd in 1890 geboren in Vietnam en kreeg interesse in het communisme toen hij begin 20e eeuw in Europa (Engeland en Frankrijk) woonde en werkte.

Hij werkte op een Frans schip dat hem naar Europa had gebracht. In Frankrijk en later bij het verdrag van Versailles probeerde hij de regering zo ver te krijgen dat Indochina (Vietnam, Laos en Cambodja) onafhankelijk zouden worden, zonder enig resultaat.

Hij zou zelfs in vloeiend Engels (hij sprak meerdere talen) aan Amerikaans president Wilson een plan hebben gepresenteerd. Voordat hij terug zou keren naar z’n moederland hielp hij bij de oprichting van de Communistische partij in Frankrijk. Hij werkte ook voor de Russen als agent en zou in China de Communistische partij van Vietnam oprichten.

Na omzwervingen door veel landen in de regio keerde Hồ pas in 1941 terug in Vietnam en nam daar de naam Hồ Chí Minh (hij die verlicht) aan. Hij richtte de Communistische Nationalistische Viet Minh op en vocht tegen de Koloniale Franse alsmede de Japanse bezetters tijdens WWII.

Tijdens de Augustus Revolutie net na de oorlog verklaarde hij de onafhankelijkheid van de Democratische Republiek van Vietnam en hij las daarbij passages uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring voor waarbij hij het woord Engeland verving door Frankrijk. Deze verklaring was hem ter beschikking gesteld door een lid van de OSS, een voorloper van de CIA.

Vrijwel onmiddellijk hierna werden Hồ en zijn Viet Minh door de Fransen uit Hanoi verdreven en vochten een zware oorlog uit met de Fransen (de 1e Indochina oorlog). Op 2 maart 1946 verklaarde hij zichzelf tot president van Vietnam. Op 6 maart 1946 bereikte hij een akkoord met de Franse regering over de onafhankelijkheid van Vietnam binnen de Unie van Indochina en de Franse unie, maar nog niet een volledige onafhankelijkheid.

Teleurgesteld door dit resultaat zette hij de strijd voort. In 1954 brachten de Viet Minh onder leiding van generaal Võ Nguyên Giáp een zware slag toe aan het Franse leger in de slag van Dien Bien Phu.

Om opportunistische redenen gebeurde dit echter nooit: in het Noorden was het regime te doctrinair en in het Zuiden vreesde met name de Amerikanen volgens de Domino-theorie de communistische expansie. Daarmee werd de opsplitsing van het land een feit en werd een Noord-Vietnam en een Zuid-Vietnam geboren.

Tijdens deze periode was Ho een gematigd lid van de communistische partij, maar hij verloor invloed in de partij ten opzichte van radicalen door de alsmaar voortdurende oorlog. Na de onafhankelijkheid werd de strijd in het zuiden onofficieel voortgezet door oude leden van de Vietminh die nu als de Vietcong tegen de Zuid-Vietnamese regering streden.

Ho's leven werd hierdoor voor het grootste gedeelte gekenmerkt door oorlog. Eerst tegen Frankrijk en later tegen Zuid-Vietnam en zijn geallieerden waaronder de Verenigde Staten en Australië.

Ho stierf op 2 september 1969 op 79-jarige leeftijd toen de oorlog op z’n hoogtepunt was. Zijn lichaam werd, tegen zijn wens, geplaatst in een granieten mausoleum. Hij wilde zelf echter gecremeerd worden en zijn as laten plaatsen op drie Vietnamese bergtoppen. Hij schreef zelf: Niet alleen is crematie goed vanuit het oogpunt van hygiëne, maar het bespaart ook landbouwgrond.

Tijdens zijn presidentschap was Ho het middelpunt van een persoonlijkheidscultus die sterker werd na zijn dood. Dit was in tegenstelling tot Ho's persoonlijkheid: hij was iemand die er een simpele levensstijl op na hield, zelfs als hem luxe werd aangeboden. Ook stond hij bekend onder zijn vrienden als een gematigd politicus en iemand met een hoge integriteit. Hierdoor kreeg hij de bijnaam Ome Ho.

Vandaag de dag heeft bijna iedere middelmatige grote stad een museum genaamd Ho Chi Minh en overal hangen vlaggen, vaandels en posters met z’n portret erop.