Dak To

Onderweg zie ik wat meer groen dan gisteren al is het meeste rubber- en koffieplantages. In de verte kijk ik naar de kale bergpieken waarschijnlijk nog steeds het negatieve effect van de Amerikaanse bombardementen tijdens de Vietnamoorlog met agent orange, het ontbladeringsmiddel en napalm.

We hobbelen over de weg waarop zoals altijd in Vietnam een gevecht over het asfalt wordt uitgevochten.

De grootste is de baas; touring-bussen drukken lokale bussen en vrachtwagens opzij, terwijl minibusjes de vreemdsoortige tractors geen ruimte geven waarachter karren zitten met arbeiders die tot hun kruin zijn ingepakt alsof ze naar een gemaskerd bal gaan.

Schooljongens in hun uniform op de fiets en scooters waarop meisjes “vastgeplakt” zitten gewapend met zonneklep, mondmasker en lange sokken en armbeschermers om maar vooral geen “bruin” kleurtje te krijgen wat een doodzonde is in dit land. Een kip waagt z’n leven om over te steken, een koe loeit en een hond blaft zo hard om boven het gezoem van al het verkeer uit te komen.

Stofwolken blazen over de 10 meter brede weg die ook nog ‘ns voor een vijfde is afgesloten door een lint. Niet dat dat wat uitmaakt want scooters en fietsers rijden over het nog natte asfalt heen en zigzaggen tussen de werklui door met hun grote machines.

Dak To: 

De conductrice maakt duidelijk dat ik op m’n plaats van bestemming ben aangekomen en wijst op het parkje waar de bus voor stopt. Als ik nog “gedag” wil roepen zijn de deuren al dicht en zie alleen nog een roetwolk van uitlaatgassen.  

Het parkje is een bijeen geraapt allegaartje van “geschiedenis” van Dak To; de struiken zijn perfect bijgeknipt, het gras is groen en hier staan aan weerszijden van het oorlogsmonument twee prachtige gerestaureerde Russische tanks.

Als je niet beter weet ben je zelf in Rusland waar dit bijna in elke stad te bewonderen is die ooit op de nazi’s is heroverd. Ik lees de twee plaquettes die druipen van de propaganda en ook het monument is er een van heroïsche helden die een totale overwinning hebben gehaald op hun gehate tegenstanders. Het traditionele rong huis staat een verdieping lager.

Het is een met riet gedekt groot gemeenschappelijk huis op palen dat op deze manier beschermd was tegen aanvallen van tijgers, olifanten en andere (grote) dieren. Het is alleen open tijdens ceremoniële dagen maar door de spijlen kun je de binnenkant zien. Binnen hangen wat fotos maar ik kan niet opmaken wie deze personen zijn. Het is toch jammer dat de tanks niet op het slagveld staan maar midden in de stad.

Omdat ik niet weer wil afgezet worden door een motortaxi besluit ik de paar kilometer te gaan lopen richting de landingsbaan. Een prachtige wandeling door de heuvels langs de weg die leidt naar Cambodja. Voor de eerste keer in Vietnam ruik ik het gras, hoor ik de vogels en kan ik genieten van de rust en stilte.

Het is heuvelachtig maar makkelijk te doen en zwaai hier en daar naar wat kinderen maar ook volwassenen; het is duidelijk dat hier weinig of geen toeristen komen. Het is zo’n 5 kilometer lopen als ik de landingsbaan vindt; geheel onaangeroerd ligt deze hier in het midden van een zee van groene struiken.

Ook het asfalt waar waarschijnlijk ooit barakken hebben gestaan is nog daar. Voor de rest niets – geen stuk beton, geen oud ijzer, geen hut, huis of wat dan ook. Ik sta hier moederziel alleen op een verlaten stuk landingsbaan waar ooit honderden vluchten per etmaal werden uitgevoerd en heb een prachtig uitzicht op Charlie heuvel.

Het schijnt dat je nog steeds deze heuvel niet mag beklimmen vanwege het grote aantal onontplofte bommen en explosieven. Ook zouden er nog duizenden mijnen liggen neergelegd in het begin van de jaren 70. Ik loop nog een rondje en probeer mijzelf in te denken hoe het hier ooit heeft uitgezien; maar denk dat ik hiervoor een paar glazen “Saigon” bier voor nodig heb.