Manzanar, Mono lake en Bodie

Manzanar:

Jaren voor de Japanse aanval op Pearl Harbor in Hawaii op de Amerikaanse Pacifische vloot werd de anti-Aziatische haat aangewakkerd door propaganda. Na de laffe aanval op 7 December 1941 kwam het besluit van de Verenigde Staten tot deelname aan de Tweede Wereldoorlog.

Hierop werden niet meer alleen de in de Verenigde Staten wonende Japanners, maar ook alle Amerikanen met Japanse voorouders aangemerkt als staatsgevaarlijk bestempeld. In 1942 werd besloten de uitgestorven regio aan de oostzijde van de Sierra Nevada te gaan gebruiken voor een concentratie- en interneringskamp voor Japanse allochtonen en van oorsprong Japanse Amerikanen.

In “Executive Order 9066” stond dat grote delen van de aan de Grote Oceaan grenzende staten aangemerkt werden als uitzonderingsgebied. Alle bewoners van Alaska, Californië, het westen van Oregon en Washington en delen van Arizona, met Japanse voorouders werden door het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de War Relocation Authority (Oorlogs Verhuizings Autoriteit) gedwongen om naar kampen buiten dit gebied te verhuizen. 

Maanlandschap

Het kamp is gelegen in een zeer winderig dal van de Owens River aan de voet van Mount Williamson en het kan er heel heet zijn overdag in de zomer en heel koud ’s nachts en in de winterperiode. Het bestond oorspronkelijk uit 36 blokken van ieder 12 barakken. In ieder blok werden circa 300 personen ondergebracht.

Het terrein werd omgeven door een 8 km lang hek, waarlangs 8 wachttorens waren geplaatst waarvan er nog een tweetal staan (of nagebouwd zijn). Het geheel werd bewaakt door een eenheid van de militaire politie.

Toen de geïnterneerden door hadden dat ze hier voorlopig niet uit zouden komen creëerden ze een gemeenschap inclusief schooltjes, entertainment maar ook ontspanning (sport)mogelijkheden en werden er o.a. (Japanse) tuinen aangelegd waarvan je er nu nog een aantal kan zien.  

Veel is er niet meer te zien van het oorspronkelijke kamp; in het voormalige hogeschool is een zeer interessante expositie te zien waaronder een 20 minuten durende documentaire over de zware tijd tijdens de oorlog. Nadien kun je een 5 km circuit rijden langs een aantal overblijfselen/ bezienswaardigheden van het voormalige kamp en/of deze (deels) wandelend ontdekken om een beeld te krijgen van deze somber-aandoende winderig platform met een prachtig bergpanorama.

Er zijn een aantal barakken nagebouwd met exposities, je kunt het indrukwekkende begraafplaats bezoeken alsmede het monument. 

Mono meer: 

Ten oosten van het stadje Lee Vining ligt het zoutmeer Mono, het twee-na-oudste meer van Noord-Amerika. Omdat het 700.000 jaar oude meer geen afwatering heeft is het water verzilt. Het zoutgehalte van het water in het meer is met 7,5% ruim tweemaal zo hoog als zeewater.

Nadat het waterpeil van Mono Lake drastisch was gedaald door het omleiden van de toevoerbeken (naar o.a. LA) kwamen er in delen van het meer zoutpilaren (tufa’s) tevoorschijn.

De meest fotogenieke plaats van het meer om dit verschijnsel te zien is aan de zuidzijde; south-tufa is een plek, goed bereikbaar met de auto (er is een groot parkeerterrein) en een kleine wandeling waar een groot aantal zoutpilaren te bewonderen zijn. Hier vlakbij is Navy beach, nu een leuk strandje; het is het enige overblijfsel van de tijd van de “koude” oorlog toen het Amerikaanse leger hier een oefenstation had.

Er werden hier geheime seismische tests gedaan. Door de watertoevoer naar Los Angeles zou het water zo’n 14 meter zakken; sinds de jaren 90 stijgt het water weer. Het is nu weer zo’n 2 meter gestegen. Het meer is een zeer productief ecosysteem, en van grote betekenis voor talloze vogelsoorten die in de omgeving leven. Een van de foto's voor de illustraties van het Pink Floyd-album “Wish You Were Here” is hier genomen en ook schrijver Mark Twain schreef erover – hij had het over de Amerikaanse “dode zee”.

Tenslotte kun je aan de zuidzijde van het meer de Panum krater bezoeken – een aantal kegels van een rijtje vulkanen. 

Bodie historical park: 

Vandaag de dag is Bodie het meest authentieke spookstadje in het Wilde Westen, ook al verwoestte een brand een groot deel van Bodie in 1932. Nu is het bekend als Bodie State Park en trekt duizenden toeristen aan.

Het zeer indrukwekkende stadje ligt prachtig gelegen ind e bergen en bezoekers kunnen er in de straten wandelen van een dorp dat ooit meer dan 10.000 inwoners had. Enkel een klein deel van het dorp bleef over, maar de interieurs van de huizen werden intact gehouden.

Van de 200 overgebleven gebouwen is de gevangenis, school, een kerk, een bank en de oude fabriek het meest indrukwekkend. Er is een bezoekerscentrum en je kunt een tour nemen door het oude mijnstadje. Entree is 8 dollar per persoon. Bodie is het hele jaar geopend maar de beste tijd om deze plaats te bezoeken is tijdens de zomermaanden; ’s winters kan de weg erheen gesloten zijn vanwege de sneeuw en/of kan het hier erg koud worden.

Bodie ligt op 13 mile ten oosten van Highway 395 – de laatste 3 mile zijn ongeplaveid wegdek. 

Na conflicten werden de aanwezige Paiute gedwongen te verhuizen naar een 200 km zuidelijker gelegen reservaat bij Fort Tejon. De plaats van het latere kamp werd een koeienranch, waarop uiteindelijk ook enkele teruggekeerde Paiute werk vonden. In 1910 werd de ranch opgegeven en ontstond er een kleine gemeenschap die de naam Manzanar (Spaans voor appel-plantage) kreeg.

Er werd ook daadwerkelijk een begin gemaakt met de teelt van groente en fruit. In 1905 was de stad Los Angeles begonnen met het opkopen van de rechten op oppervlaktewater in de hele regio.

De water-oorlogen

In 1913 werd het Los Angeles Aqueduct aangelegd, waardoor een groot gedeelte van het water van de Owens River naar Los Angeles verdween. dit was aanleiding voor de zogenaamde California Water Wars. Los Angeles kwam als winnaar uit de strijd en uiteindelijk viel de Owens River droog.  

Op 19 februari 1942 ondertekende president Franklin D. Roosevelt Executive Order 9066, die het Secretary of War toeliet om militaire commandanten aan te wijzen voor het bepalen van militaire gebieden waar er geen mensen mochten wonen. Deze order liet ook toe om 'relocation centers' te bouwen, om de mensen die uit militaire gebieden gezet werden in te huisvesten.

De order leidde tot de verhuizing van 120.000 Japanse Amerikanen, twee derde ervan waren autochtone Amerikaanse burgers. De anderen konden geen burger worden door de federale wet.

De interneringskampen

Meer dan 110.000 ervan werden gevangengenomen in een van de tien interneringskampen, gelegen landinwaarts en ver weg van de kust. “Manzanar” was het eerste kamp wat gebouwd werd. Oorspronkelijk was het de bedoeling de geïnterneerden in onder andere een textielfabriek te werk te stellen. Na protesten over oneerlijke concurrentie werd besloten in de textielfabriek alleen nog camouflagenetten voor het leger te produceren.

Ook werden de kampbewoners ingezet in de landbouw, vooral ten behoeve van de eigen bevoorrading van het kamp. Het voedselaanbod in het kamp was vergelijkbaar met dat van de overige bevolking. Overal werd gerantsoeneerd en het was ook niet zo vreemd dat er op een gegeven moment een opstand uitbrak die resulteerde in een aantal doden en gewonden. 

Tientallen jaren na de overwinning tijdens WW2 kwamen de verontschuldigen jegens de Japanners in de kampen. In 1992 werd de plek aangewezen als officieel monument terwijl het jaren onder de pet was gehouden. Pas in 2004 werd er een bezoekerscentrum ingericht waar dit zware stukje Amerikaanse geschiedenis werd belicht. 

Nadat Mormonen in 1857 de grond hadden opengereten op zoek naar goud, ontdekte men twee jaar later zulke rijke aders dat tussen 1863 en 1870 snel de eerste grote mijnbouwconcerns zich in Bodie vestigden. Pas in de jaren 1870 groeide Bodie uit tot de nieuwe mijnbouwsterren van het Wilde Westen. In een enkele maand haalde de Bodie Company goud en zilver ter waarden van 600.000 dollar boven de grond.

Natuurlijk profiteerde ook het stadje mee van deze “boom” en het telde spoedig 2000 gebouwen, 65 dag- en nacht geopende saloons en een 10.000 koppige bevolking van goudzoekers, gokkers, avonturiers, prostituees, speculanten en woekeraars. Dat de leefomstandigheden erbarmelijk waren, had onder meer te maken met het genadeloze klimaat met z’n ijskoude winters.

Aan hygiëne en medische verzorging werd niet gedaan, de woningen waren in het beste geval provisorisch en de kosten van het levensonderhoud exorbitant hoog, omdat al het noodzakelijke van ver moest komen. Er ging geen week voorbij zonder een moord of een roofoverval. In 1879 werden in een week tijd zes mannen omgebracht. 

Living on the prairie

Al in de jaren 1880 werd de reputatie van Bodie in dezelfde mate slechter als die waarin de opbrengst van de mijnen verminderde. Niettemin schreef het goud- en zilverplaatsje in 1892 nogmaals geschiedenis.

Als eerste fabriekscomplex van de VS liet de Standard Company zich via een hoogspanningskabel van stroom voorzien, die werd geproduceerd door de 20 km verderop gelegen waterkrachtcentrale van Green Creek. Bodie had zijn eigen Chinatown waar op een gegeven moment honderden Chinezen verbleven.

Het had zelfs een eigen tempel. De Chinezen die er verbleven verdienden hun geld vooral door het verkopen van groenten, het openhouden van wasserijen en het kappen en verkopen van hout. Doordat de temperaturen in Bodie vaak onder de 0°C kwamen en de winden tegen 100 mijl per uur bliezen was er zeer veel hout nodig om de huizen warm te houden.

In de jaren 1930 woonden er nog ruim honderd mensen in Bodie. Het verhaal gaat dat een klein jongetje die straf had gekregen een matras in de fik stak en zo het grootste deel van de stad in vuur en vlam zette. De mijnbouwactiviteiten eindigen in de jaren 1950. In 1962 nam de staat Californië het toezicht over en kregen de overblijfselen als “State Park” bescherming tegen souvenirjagers en vandalen die tot dan vrij spel hadden gehad.

In tegenstelling tot andere voormalige goudzoekersstadjes werd Bodie echter niet gerestaureerd maar in de bestaande toestand gelaten.