Safranbolu

OTTOMAANSE RIJK: 

Ik loop het stadje uit en twee heuvels verder kom ik in een ander dorp aan, zo lijkt het, maar zie nu wel een groot bord met het “Unesco” embleem. Als ik de witte geplaveide huisjes zie met houten kozijnen en luiken weet ik dat ik goed zit. Nu nog op zoek naar mijn beoogde hostel.

Een geüniformeerd schooljongetje stopt voor me en grabbelt wat in zijn grote tas. Ik vraag naar mijn hostel en dan grist hij een schriftje tussen zijn stripboeken vandaan en pas als hij de juiste bladzijde heeft gevonden kijkt hij mij aan. In perfect Engels wijst hij mij de weg en via een pleintje waar de taxi’s staan en een brug zie ik het hostel beneden al liggen.  

Turks welkom: 

De eigenaar ziet me al aankomen vanachter het raam vandaan en opent de voordeur als ik op de stoep sta. In de ontvangstkamer die Ottomaans is ingericht trakteert hij me op een kop thee. Het is gezellig en knus met heel veel kleden op de grond. De wc is helemaal weggestopt en daar moet ik bukken om op een soort drempel terecht te komen en dan is het alsnog goed richten.

Bij de tweede kop thee wordt de kamerprijs beklonken en het is een klein kamertje in een aangebouwd gedeelte achter het huis. Eerst over een krakerige vloer in een smal gangetje waar ook de wc en douche gevestigd zijn. Volgens mij ben ik de enige gast, want ik hoor helemaal niets, en ik probeer eerst een uurtje te slapen voordat ik de deur weer uitga.

Als ik wakker wordt schijnt de zon het kamertje in en ik fris me even op in de douche op de gang.

Ik wandel door het gezellige, knusse, kleine dorpje heen wat inderdaad vol staat met traditionele Ottomaanse huizen en aangezien ik gelezen heb dat je een prachtig uitzicht heb over de vallei inclusief het dorp begin ik de heuvel op te klimmen.

Het dorp lag op een doorgaande handelsroute in de 17e tot 19de eeuw en daar heeft het zijn oorsprong gevonden. Boven aangekomen moet je een ticket kopen (helaas) maar krijg je een gratis “saffraan” thee aangeboden.

Het is een beetje heiig maar de moeite waard; ik zie dat de huisjes kleine daken hebben met oranje dakpannen. Ze liggen tegen de berg op en in de vallei maar allemaal los van elkaar. De witte huizen met oranje dakpannen maken een mooi contrast met de stoffige lichtbruine bergwanden en het plateau wat aan alle zijden begint.   

Kileciler Evi

Op de weg terug over de keitjes naar beneden bezoek ik Kileciler Evi een authentiek Ottomaans huis wat nu als museum is ingericht. Je krijgt twee plastic zakken als je een entreebewijs koopt en het is de bedoeling dat je deze om je schoenen bindt zodat de houten vloer gespaard blijft.

Het is prachtig om dit houten huis te zien met vele houten plateaus binnen en Ottomaanse kleding die in vitrines hangt of gewoon tegen de muren. 

Guvec als lunch

Mijn maag begint te rommelen en ik besluit naar een van de drukke straatjes te wandelen om een hapje te eten. Bij een lokaal restaurantje bestel ik “Guvec”, een mix van vlees en groente gestoomd in een aarden werkpot met stokbrood. Met een gevulde maag wandel ik terug, de zon is achter de huizen gezakt en het wordt fris.

Ook het aantal toeristen is stukken minder dan eerder en ook ik ga terug naar mijn hostel voor een hete douche. Mij is verteld dat het hier tijdens het seizoen maar ook in het weekend een gekkenhuis is. 

Ik heb vanochtend de nieuwe buren gehoord die gisterenavond laat zijn aangekomen maar het is al licht. Ontbijt word geserveerd in de grote kamer waar ik gisteren ben ingecheckt en bestaat uit een gebakken ei, brood en koffie. Naast de markt staat op een pleintje een terras opgesteld en ik geniet van het winkelend publiek en mijn koffie in het zonnetje.

Het plan is vandaag naar Havuzlu Asmazlar Konagi te gaan en dat is een klein stukje teruglopen waar ik gisteren vandaan ben gekomen. Het is een groot huis gelegen tussen de bomen en als ik het grindpad oploop zie ik dat het als duur restaurant is ingericht.

Een vluchtige blik op de menukaart buiten zie ik dat dit buiten mijn budget valt maar ik wil wel even binnen kijken aangezien daar het hoogtepunt te zien is van dit oude Ottomaanse gebouw.

Dineren in stijl

Binnen is het zeer stijlvol ingericht en ik zoek even waar ik heen moet zonder de intentie te hebben te gaan zitten voor een maaltijd. De bediende wijst mij de weg en dan zie ik waar ik voor ben gekomen; in een grote open ruimte met in het midden een bad of zwembad gemaakt inclusief gouden sierlijke kraan.

Naast het bad wat behoorlijk groot is maar ondiep staan tafeltjes en stoeltjes en de mensen knikken me allen toe. Het stromende water naar het bad toe werd gebruikt als verkoeling en het water was niet in eerste instantie als zwembad bedoelt. als Het is totaal geen probleem voor het personeel dat ik even een paar foto’s maak en wat rondkijk om daarna zonder ook maar iets te bestellen weer vertrek.

Het is tijd om m’n tas te gaan halen en richting busstation te gaan; morgenochtend hoop ik in Trabzon aan te komen.