Oludeniz, Fetije en Antalya

Gelukkig stopt de bus niet op het grote busstation wat een kilometer of wat buiten de stad ligt maar op het kleine “minibus” station en ik besluit hiervandaan naar een hostel te gaan zoeken in het centrum.

Ik heb vernomen dat hier veel (Westerse) toeristen aankomen als onderdeel van een Middellandse Zee cruise en ik heb vernomen dat de goedkopere opties allemaal een kilometer ten westen van het centrum liggen.

Het haventje is grappig maar niet echt spectaculair en ik zie wat reclameborden hangen in een soort van steeg van hostels en beproef mijn geluk.

En geluk heb ik – een prima kamertje in het centrum voor een goede prijs. In de middag wandel ik nog een rondje door de stad; een aardbeving heeft dit stadje in 1958 bijna met de grond gelijk gemaakt vandaar het ontbreken van oude gebouwen en huizen; het is namelijk een zeer oud stadje voornamelijk gekozen vanwege z’n natuurlijke haven en de omsingeling van zo’n elf kleine eilandjes.

De volgende dag merk ik dat er voldoende dolmus-busjes naar m’n bestemming Oludeniz gaan en ik stap naar binnen tussen vele strandgangers. Expres ben ik vroeg gegaan want het schijnt straks echt heel druk te worden en ik heb geen zin om tussen de krijsende kinderen en zuipende toeristen te liggen.

De route slingert door de heuvels door de naaldbossen en dorre bergen als we opeens het strand zien liggen. Het dorp ligt op zo’n 9 kilometer vanaf Fetije en betekent dode zee, geen idee hoe ze daarop gekomen zijn.

Het mooiste strand van het land

Voordat ik m’n camera kan pakken scheuren we naar beneden waar we het busje worden uitgelaten en ik naar het strand snel voordat de anderen komen. Een rij hotels en een strand zijn hier inmiddels gebouwd maar ik net als al die anderen willen natuurlijk naar de lagune – misschien wel het mooiste stukje strand van Turkije.

Eerste tegenvaller is dat er opeens een ticketbox staat en dat je dus moet betalen voor op de lagunestrand te liggen. Een beetje ongemakkelijk betaal ik de ticket maar wandel wel als een van de eerste vandaag de lagune op die zo te zien maar voor een kant strand is – aan de andere kant is het gewoon struiken en bosjes.

Ik wandel helemaal naar achteren, naar de bocht die echt aan alle kanten water laat zien en de met kleine bosjes bedekte droge heuvels en bergen – een prachtig zicht. Ik leg m’n sarong neer en het laken wat ik mee heb gepikt van het hostel en bedek m’n spullen. Genietend van de zon zie ik hele families aan komen en de nodige toergroepen. Maar waar ik het voordeel heb van een al bruine huid moeten deze “witte” huidjes oppassen dat ze hier niet lelijk verbranden want schaduw is er niet.

Ik vraag een familie even op m’n spullen te letten terwijl ik even het heerlijke koele (lees: geen koude) kristal heldere water inga en geniet van deze helemaal ingesloten lagune. Ik lees wat, luister naar wat muziek voordat ik m’n spullen oppak en terug strompel naar waar ik vanochtend vroeg met het busje ben uitgestapt.

Terug in Fetije eet ik wat langs de straat en besluit naar de beroemde tombes te wandelen. Deze zijn gebouwd in de rotsen van de hellingen die de stad omringen dus totaal niet moeilijk te vinden. De belangrijkste en meest befaamde tombe is die van Amyntas en is een behoorlijke klim vanaf de straat.

Kijkend naar de tombe vraag ik mij af of de rots er al was en dat daarna de tombe erin is gebouwd of dat ze eerst de rots hebben uitgehakt en daarna de tombe erin hebben gemaakt. Desalniettemin is het een kunstwerk – het is als een kleine Romeinse façade van de ingang van een huis – twee pilaren aan de zijkanten en een dakje waarachter de deur naar de tombe zelf.

Eronder zit nog zoiets als een kleine tombe verstopt. Deze begraafplaatsen schijnen gemaakt te zijn t.t.v. het Lydische Rijk rond de 6e eeuw v.Chr en ze mogen dan allen leeggeroofd zijn het is een klein wonder dat deze heiligdommen zijn blijven bestaan ondanks alle aardbevingen in het gebied. Er schijnen langs de hele kust aan de Middellandse Zee in Turkije dit soort begraafplaatsen te zijn.

Nadeel is wel dat als je er eentje heb gezien je “ze” allemaal heb gezien en oververhit wandel ik terug naar het stadje waar ik op het terras een ijskoude Efes bier bestel en van het Turkse leven geniet en de mensen die haastig voorbij lopen. Voordat ik terugga doe ik nog wat kleine boodschapjes en plof neer op bed om wat te lezen, dagboek bij te werken en m’n huiswerk te doen voor morgen.

Natuurlijk kies ik de korte aangezien ik al veel heb gezien van de kust en straks nog meer ga zien ook al weet ik niet precies wat ik mij bij m’n bestemming moet denken.

De naam van de stad doet mij denken aan families die hier “goedkoop” een week of twee bivakkeren aan het strand. In de bus lees ik (en zie nu ook) dat het een grote stad is – ruim een miljoen inwoners en het de drukste vliegveld heeft aan de kust van Turkije.

Daarnaast is het een handelsstad die zaken doet met Egypte, Kreta en bijvoorbeeld Cyprus. Ik kom aan in een druk en groot busstation en koop direct een busticket voor vanavond richting Cappadocia. Natuurlijk heb ik geen zin om te wachten tot half negen vanavond en neem een minibusje naar het centrum van de stad. Eigenlijk had ik gehoopt op een middagje op de beroemde stranden van de stad maar ondanks dat ik m’n grote tas heb weggelegd voor de dag in het station ik heb geen zin om buiten de stad te verblijven.

De stranden in de stad zijn bezaaid met stenen en kiezels en nu ik erbij nadenk het is ook eigenlijk niets om vannacht met een bezweet vies lichaam in de nachtbus te vertoeven.

In de dolmus  (ik heb tijd zat want de rit is toch zo’n 6 a 7 km) vraag ik even waar het centrum is en ik word door een vriendelijke man erop gewezen om nu uit te stappen en hij wijst naar verderop waar ik zijn moet.

Net buiten het centrum neem ik plaats in een klein Turk restaurant om te lunchen en dat was een goed idee gezien de vrij hoge prijzen die ik later zou zien bij restaurants.

Na deze prima lunch wandel ik het oude centrum in , Kaleici geheten, op zoek naar de oude Romeinse haven gelegen in de prachtige baai van Antalya. Waar ik een centrum vol toeristen verwacht valt dit reuze mee; kleine pleintjes waar vooral Turkse mannen thee drinken aan kleine houten tafeltjes onder een haag van druiven. 

Even verderop kun je je schoenen laten poetsen en zitten een stel vrouwen te keuvelen op een stenen stoep. Aangekomen bij het kleine maar schattige haventje van de stad zie je nog de hoge muren die je vaak ziet in films over de laat Middeleeuwen.

Koning van Pergamon

Dit was de levenslijn van de stad van z’n stichting onder de koning van Pergamon in de 2e eeuw v.Chr. tot er een nieuwe haven verderop werd gebouwd. De haven was zeer belangrijk en de stad zou uitgroeien tot de belangrijkste aan de Zuidkust.  Zeerovers, het bezoek van Romeins keizer Hadrian en apostel Paulus en eeuwen later een belangrijke haven om voor de kruisvaarders naar Palestina te varen.  

Je ziet om je heen, als je door het oude centrum wandelt, overal nog gedeelten van de oude stadsmuur die in het verleden vijanden buiten hield – nu worden auto’s geweerd in de binnenstad. Er zijn verschillende moskeeën, kleine pleintjes en prachtige oude Ottomaanse woningen die vaak omgeturnd zijn tot souvenirwinkels met prachtige Oosterse tapijten, pensions en andere spullen. 

Een symbool van de stad is de Kesik minaret die overal bovenuit steekt maar ook de oude toren, Hidirlik Kulesi als onderdeel van de stadsmuur. Niet helemaal duidelijk is waar deze precies voor diende; als vuurtoren of als huis van iemand van adel. Het is al ver in de middag als ik terugga naar het busstation en mij klaarmaak voor een nachttrip naar Goreme, Cappadocië.