Amasya

Ik wandel door een beetje een conservatief stadje heen met een leuk gezellig centrum waar geen toerist of Westerling te bekennen is. Amasya heeft een zeer rijke geschiedenis; na z’n stichting werd de stad al snel een Hittite bolwerk.

Nadat het door Alexander de Grote was veroverd, werd het onderdeel van het rijk van Koning Pontus toen het z’n grote bloeitijd beleefde. In het jaar 47 v.Chr. arriveerde de Romeinen, daarna de Byzantijnen, de Seljuks en de Mongolen. Tijdens de tijd van het Ottomaanse Rijk werd de stad een belangrijk centrum van waaruit militaire campagnes werden gevoerd tegen de Perzen.

Ook werden hier talloze medresas (Islamitische scholen) gebouwd. De nalatenschap van de Ottomanen is nog overal zichtbaar – aan de oever van de rivier Yesilirmak die dwars door het oude centrum stroomt staan nog talloze half houten Ottomaanse huisjes. De meeste hangen half over de rivier heen en worden met grote balken ondersteunt die tegen de steile wanden van de rivier aanhangen.

Ik maak een grote wandeling door het centrum, haal een heerlijk broodje “doner kebab” bij een van de eettentjes in de hoofdstraat en koop alvast een busticket naar Istanbul te boeken voor morgenavond.

Mijn reismaatje is aangekomen en we besluiten de stad in te gaan. We beginnen bij het immens grote standbeeld van Ataturk – de stichter van het moderne Turkije waarvan je door het hele land standbeelden ziet. Nadat Istanbul bezet was door de Geallieerden na WWI besloot de toen nog Mustafa Kemal hetende legerofficier te vluchten naar het rustige Amasya.

Hier ontmoette hij in geheim vele vrienden en zou op 12 Juni 1919 een manifest in elkaar zetten met de basis principes voor een strijd voor onafhankelijkheid. Dit lezende besef ik dat ik gisteren ook nog een groot standbeeld heb gezien met de afbeelding van een aantal heren – dat moet die bijeenkomst voorstellen, kan niet anders.  Net als gisteren nemen we een kijkje naar de prachtige oud Ottomaanse huisjes aan de rivier die bijna het water inglijden. We wandelen langs de grote Sultan Beyazit II Cami moskee en besluiten het stadsmuseum te bezoeken.

Onze gezamenlijke Turkse reiziger “Eniz” voegt ons bij ons en we besluiten met z’n drieën de dag verder door te brengen. Hij kent deze stad en neemt de gidstaak van mij over. Op de brug waar we een prachtig zicht hebben op de tombes die in de rotsen van de heuvels zijn uitgehakt  vertelt onze nieuwe gids over deze koningsgraven. De eerste zouden stammen uit de 4e eeuw v.Chr. en zijn gemaakt voor de Koningen van een toenmalig rijk.

Er zijn er wel 20 ofzoiets vertelt “Eniz” al weet hij dat niet zeker. Er schijnt ook een oude harem uitgehakt te zijn alsmede een soort van fort of citadel maar daar is weinig meer van te zien. Net onder de graven zien we een rij witte huizen met oranje daken – een schitterend geheel.

Aan de noordkant van de rivier zien we eerst een soort klokkentoren – een van de Islamitische scholen wordt ons verteld. Dan lopen we door de kleine smalle straatjes en genieten van deze oude sfeervolle wijk met half houten huizen waar je je terug waant in Ottomaanse tijden.

Bij het Hazeranlar Konagi gaan we naar binnen; het is een museum van een oud Ottomaans huis gebouwd in 1865 en daarna gerenoveerd maar in de oude stijl gelaten. We zien een woonkamer met wassen poppen aangekleed in Ottomaanse kleding zittend op een grote bank overladen met kleden.

Ook veel gekleurde kleden op de grond en prachtige rode gordijnen voor het raam. Een gouden ketel op een klein tafeltje met een doek eroverheen en vele kussens op de vloer. Buiten aangekomen zijn mensen op straat gaan zitten, omdat het binnen te heet is geworden; kleine tafeltjes en stoeltjes zijn buiten gezet en we worden als toerist een beetje raar aangekeken.

Voordat we een biertje gaan drinken op het terras staan we nog even bij het beeld van “s ‘werelds eerste historicus” – een gouden beeld met een gouden aardbol. Alleen ga ik richting busstation en om negen uur in de avond zit ik opnieuw in een nachtbus – de laatste keer deze reis en ik ben er niet rouwig om eerlijk gezegd.