ALGEMENE INFORMATIE - Tunesië

* Bijgewerkt t/m 2013 - wijzigingen voorbehouden.

Het klimaat in Tunesië is vrij gevarieerd. Doordat het land precies tussen twee klimaten in ligt, verschilt het per regio. Hierdoor kent het land ook een drietal klimaatzones. In het noorden en oosten grenst Tunesië aan de Middellandse Zee en kent het hierdoor een Middellandse Zeeklimaat. Milde doch natte winters worden afgewisseld met droge warme zomers, waarin de zon uitbundig schijnt. In de winter neemt de temperatuur af, maar blijft het toch steken op ongeveer 20C . Tunesië is hierdoor ook een populair land voor toeristen die willen overwinteren.

De zone tussen de Sahara en de koelere en nattere kustgebieden in het noorden hebben een steppeklimaat. In het zuiden vertoont Tunesië steeds meer kenmerken van de Sahara, waar dan ook een echt woestijnklimaat is. Overdag is het er enorm warm en 's avonds koelt het snel af, daarbij regent het er nauwelijks. De temperatuur in het zuiden kan erg hoog oplopen. Soms worden er temperaturen gemeten van 50C of hoger. Maar het gemiddelde in de zomer ligt rond de 34C .

Tunesië heeft een zeer lange kuststrook grenzend aan de Middellandse Zee. Aan de zuid oostzijde grenst het land aan Libië en aan de west en zuidzijde aan Algerije. 

Tunesië is ongeveer 5x zo groot als Nederland.

Er wonen zo’n 10 miljoen mensen in Tunesie. 

De bevolking bestaat etnisch gezien voor het grootste gedeelte uit Berbers. De meesten van hen zijn zich hiervan echter niet meer bewust en beschouwen zichzelf als Arabieren. De echte berbers wonen met name in kleine dorpjes in de berggebieden en op het eiland Djerba.In de loop van de geschiedenis hebben veel verschillende volken het grondgebied bezet en er hun sporen achtergelaten. Vooral de bevolking in de kustgebieden is ontstaan uit een mengeling van berbers en Arabieren met afstammelingen van de Romeinen, Feniciers, Noormannen, Turken en Andalusiers. 

In steden als Sousse en de hoofdstad Tunis, is de bevolkingsdichtheid het grootst. Veel inwoners van Tunesië trekken naar deze plaatsen toe, in de hoop iets mee te kunnen pikken van het toerisme. Daar de populairste plaatsen van Tunesië noordelijk liggen, is de agglomeratie hier het grootst. Het zuiden van Tunesië is daardoor vrij laag bevolkt, bovendien begint de bevolking hier ook steeds meer te vergrijzen. Doordat de meeste jongeren naar de grote steden trekken, blijven alleen de ouderen achter in de dorpen. 

Tunesië heeft een zeer gevarieerd landschap en drie belangrijke geografische gebieden. In Noord-Tunesië (met als belangrijke steden Bizerte en Tunis) wordt het landschap beheerst door een aantal van west naar oost lopende bergketens; de uitlopers van het Atlasgebergte. Het gebied wordt in tweeën gedeeld door de brede Mejerdavallei die zeer vruchtbaar is dankzij de gelijknamige rivier. Dit is de enige rivier in het land die nooit droog valt. Er zijn enkele bergen boven de 1.000 meter die hier en daar begroeid zijn met kurkeiken en pijnbomen. De hoogste top is Jebel Chambi (1.544 m), dichtbij de Algerijnse grens.

Voor onze jaartelling was Tunesië voor een groot deel bedekt met bossen. Door het kappen voor timmerhout, weidegrond en akkerbouw is nu nog maar ongeveer 7% van Tunesië met bomen bedekt. In de jaren '50 is men met herbebossing begonnen en men streeft ernaar om weer 2.000.000 ha te bebossen. De plantengroei in een land als Tunesië wordt natuurlijk sterk bepaald door de hoeveelheid neerslag die er valt. In het noorden komen nog bossen voor van kurkeiken, Aleppodennen, cipressen en eucalyptussen. In de noordelijke valleien komen loofbomen zoals de olm, de populier en de es voor. In vruchtbare gebieden worden olijven, vijgen en amandelen verbouwd.

Het westelijke en centrale bergland, in hoogte variërend van ca. 500 tot 1500 m loopt van west naar oost geleidelijk af. Dit Tunesische bergland, met als hoogste bergrug de in het middenwesten gelegen Dorsale, is een voortzetting van het bergland van Algerije. De hoogste top is de Djebel Chambi met 1544 meter. De kustvlakte ten zuiden van de bergketens is golvend en vruchtbaar. Hier groeien o.a. miljoenen palmbomen. Het grassteppegebied ten westen hiervan is onvruchtbaar. Verder vinden we hier zoutmeren en rivierbeddingen die bijna het hele jaar droogstaan. Op de steppes groeien taaie grassoorten als alfagrasen en tevens acacia's, cactussen en doornstruiken. 

In het zuiden begint de Sahara met steenwoestijnen, zoutmeren en palmoases. In het uiterste zuiden uitgestrekte zandduinen. De enige rivier van Tunesië die gedurende het gehele jaar water bevat is de Mejerda die uitmondt in de Golf van Tunis.  In het zuiden en in de oases overheerst de dadelpalm. Kleurrijke taferelen leveren de oleander, jasmijn, bougainville en mimosa op.

De dierenwereld heeft deels een Middellandse Zee-karakter en sluit ten dele aan bij de dierenwereld van de Saharawoestijn. In de bossen van Tunesië leven o.a. vossen en wilde zwijnen. In de woestijn leven slangen, woestijnratten, de woestijnvos of fennek, woestijnspringmuizen en veel kleine reptielen zoals hagedissen. Beschermde dieren zijn de waterbuffel, de monniksrob, het stekelvarken en het Atlashert. Hartenbeest, leeuw, panter en jachtluipaard zijn al lang geleden uitgestorven of komen sinds kort niet meer voor in Tunesië. De magot is een tot de gebergten van Noordwest-Afrika en Gibraltar beperkte makakensoort. Roofvogels die veel voorkomen zijn valken, adelaars, sperwers en buizerds. Tunesië is een geliefd land voor trekvogels die er overwinteren of het zien als een rustplaats naar het zuiden van Afrika. Voor de noordkust leven in de zee verschillende soorten baarzen, zeewolf, zeebrasem en lipvissen. 

En natuurlijk zijn er de vreedzame kuddes runderen, geitachtigen, schaapachtigen, ezels en dromedarissen tegen

De vijf grootste steden van het land zijn in chronologische volgorde:

1. Tunis *           1.000.000 inwoners
2. Sfax                  300.000  inwoners
3. Sousse             160.000  inwoners
4. Kairouan           120.000  inwoners
5. Gabes               110.000 inwoners 

* = hoofdstad

Volgens die grondwet, opgesteld in 1959,  is het land een democratie, met een republikeinse staatsvorm en de islam als staatsgodsdienst. Staatshoofd van de republiek Tunesië is de voor vijf jaar (algemeen kiesrecht) gekozen president. Nadat Ben Ali in 2011 is afgezet heeft Moncef Marzouki het stokje overgenomen.Het kabinet van Tunesië wordt geleid door een minister-president (Hamadi Jebali sinds 2012). 

De officiële staatsgodsdienst van Tunesië is de islam. De grondwet van Tunesië bepaalt dat haar staatsgodsdienst de islam is en dat enkel een moslim president kan worden. Zo'n 96 procent van de Tunesische bevolking hangt dit geloof aan. Want hoewel er vrijheid van godsdienst wordt gegarandeerd, is dit niet voor de gehele bevolking te merken. Vooral in de kleinere dorpen van Tunesie hangt men de islam sterk aan. 

In de grote steden, die steeds moderner worden is wel te merken dat steeds meer jongeren een ander geloof aanhangen. Met name in de kustplaatsen wordt men steeds vrijer. Hoewel ook de regering de vrijheid van godsdienst ondersteunt, proberen moslimfundamentalisten deze vrijheid steeds meer de kop in te drukken. In April 2002 was de eeuwenoude synagoge op het eiland DJerba waar nog wat Joden wonen mikpunt van een bomaanslag waarbij 21 mensen de dood vonden. Vroeger leefden er veel joden in Tunesie. Maar na de onafhankelijkheid in 1956 zijn er weinig overgebleven

Naast de islam zijn er geen andere grote godsdiensten in Tunesie. Ongeveer 3 procent van de bevolking is protestants of katholiek.. 

Het christendom kent ook een lange geschiedenis in Tunesië.

Voetbal is veruit de populairste sport in Tunesië. De “Adelaren van Carthago” zoals ze liefkozend genoemd worden hebben vier keer meegedaan aan de WK. In 1978 was Tunesië het vierde Afrikaanse land op een WK-eindronde en het eerste Afrikaanse land dat een wedstrijd won op een eindronde door Mexico met 3-1 te verslaan. Ook in 1998, 2002 en 2006 werd het WK behaald al werd het land telkens in de eerste ronde uitgeschakeld. In 2004 wonnen ze de Afrika Cup die in eigen land werd gehouden door te winnen van Marokko (2-1). Tunesië werd in dit toernooi ook twee keer tweede (1965 en 1996) en een keer derde (1962). 

Andere populaire sporten zijn handbal, volleybal, basketball, tennis en rugby. 

In de Tunesische keuken proef je de invloed van de omringende landen. Tunesië ligt centraal in de Middellandse zee en daardoor zijn er in de gerechten invloeden te vinden uit de Andalusische (combinaties van zoet en zout of zuur), de Turkse (mierzoete desserts) en de Franse (stokbrood, vlees of vis met patat) keuken. Tunesische gerechten komen enigszins overeen met de gerechten uit de verschillende mediterrane keukens. Zo vind je de brik terug in de Turkse en Griekse keukens en is de couscous al eeuwen oud een typisch Noord-Afrikaans gerecht.

Naast dat de Tunesische keuken mediterraan is, is deze ook gezond. Er wordt veel gebruik gemaakt van olijfolie en veel en verse groentes. Kikkererwten, tuinbonen, aubergine en courgette zijn veel voorkomende groentes. Vlees wordt vaak gestoomd totdat het zacht is. Hiervoor wordt vooral lamsvlees gebruikt, maar ook kip is favoriet. Rood of halfrauw gebakken vlees vind je niet in Tunesië. Vlees wordt veelal gemarineerd.

De typische Noord-Afrikaanse smaak van gerechten wordt veroorzaakt door komijn, koriander en fenegriek. Saffraan is favoriet, maar tevens duur waardoor het minder gebruikt wordt. Rode peper en knoflook wordt gebruikt zoals wij de peper en zout kennen. Ook sesamzaad wordt als pasta (tahin) verwerkt in gerechten.

• Brik = is van bladerdeeg met daarin kruiden en een rauw ei. Nadat dit is gebakken slurp je het ei naar binnen. In een restaurant is het ei vaak gestold. Ook is het mogelijk om ipv ei tonijn erin te krijgen.
• Leblabi = wordt geserveerd tijdens de wintermaanden. Het is een dikke soep met olijfolie, kruiden en grote erwten of 
• Mechoui = is gestoofd of gegrild lam.
• Merguez  = een sterk gekruid worstje van rund- of lamsvlees dat op een houtskoolvuurtje wordt geroosterd, eventueel op straat.
• Couscous = eet je met verschillende groentes en lams- of rundvlees. In couscous royal worden meerdere vleessoorten gebruikt. Het traditionele joodse recept is couscous met gehaktballetjes.

Tunesiërs zijn echte zoetekouwen zoals blijkt uit veel hapjes tussendoor en op straat. Op straat vind je donutbakkers die vaak uit Ghomrassen, een plaatsje in het zuiden van Tunesië, afkomstig zijn. Desserts:Honingkoek is een veelvoorkomend en erg zoet dessert. Andere desserts zijn onder meer zoete brik, baklava, en makroud wat is gevuld met gesneden dadels. Veel gebruikte bestanddelen zijn amandelen, gries, suiker en noten. De meeste kaas wordt geïmpirteerd. Alleen de numidia is origineel Tunesisch.

In Tunesië wordt muntthee wordt gedronken. In Sidi Bou Said vind je de variant met zonnepitten. De thee kan ook gekruid zijn met rozenolie. Zwarte koffie met Madagascar bonen is doorgaans met suiker en soms vermengd met cacaopoeder. De koffie ruikt soms naar wierook en mirre. Bijzondere wijnen zijn de muskaatwijn van Kelibia op Cap Bon, de rode Mornag van grombalia op Cap Bon, de rode wijn rosés van de Domaine de Thibar bij Béja en de Gris van de Chateaux de Tebourba. Celtia is het meest gedronken bier. Thibarine is een vijgenlikeus en Laghmi is een dadellikeur. De nationale borrel is een brandewijn die uit vijgen wordt gestookt en Boukha heet. De smaak varieert en lijkt wat op Wodka en jonge Jenever en heeft een alcoholpercentage van 36%. Je drinkt deze bij een hapje, olijven of een Khemia. Ook wordt dit gemixt met frisdrank.