Mae Hong Son

Reisverhalen - Thailand

op weg naar het giraffevolk

De busrit van Chang Mai naar Mae Hong Son duurt ongeveer 7 tot 9 uur en is slopend. Het landschap is daarentegen prachtig en bergen worden afgewisseld door kleine dorpjes en rijstvelden. We hebben een stop in het stadje Pai wat, zoals ik later zou merken, ook een toeristenmekka is.

Het schijnt dat de weg hier door de Japanners in WWII is aangelegd die hun troepen snel wilden verplaatsen om het toenmalige Birma te veroveren op de Engelsen.

Het is halverwege de middag als ik in de stad der nevelen aankom en bedenk wat te doen; ik wandel eerst maar ‘ns naar het centrum van dit aangename “saaie” stadje waar zo’n 8000 zielen wonen.

Vlakbij het meertje midden in de stad Nong Jong Kham loop ik wat rond en merk dat er vandaag eigenlijk geen “tours” meer gaan naar het giraffevolk. Er zijn een aantal tempels in het stadje aanwezig maar de bergstammen die rond het stadje wonen zijn de grote trekpleister.

Na m’n meerdaagse tocht rond Chang Mai en de vele tempels die ik al heb gezien wil ik eigenlijk alleen het Padaung volk zien. Ik charter een tuktuk om mij alsnog vandaag nog daar te brengen waar ik zo graag naartoe wil.

naar het giraffevolk

Ik klim achter in de tuktuk en we rijden de kilometers (ik meen zeven) over modderige zandpaden heuvel op en af. Achterin schiet ik van de ene kant van de tuktuk naar de andere, goed m’n grote tas vasthoudend. Dan komen we eindelijk aan in het dorp waar de langnekken of Padaung stam woont.

Aan het begin van het dorp betaal ik een fee van 250 Baht om binnen te komen en begin haastig aan m’n bezoek.

Padaung – het langnekkenvolk:

Ze worden in Thailand de Padaung stam, giraffevolk of lange nekken volk genoemd en zijn grotendeels afkomstig uit buurland Myanmar. De vrouwen dragen een groot aantal gouden ringen om hun nek die maximaal meer dan 20 kg kunnen wegen.

De meeste bedragen vaak zo’n 5 kg en zijn zo’n 30 cm lang in lengte. Omdat de ribbenkast naar beneden wordt gedrukt door het gewicht lijkt hun nek heel lang, vandaar de naam. Geen onderzoek heeft aangewezen dat het slecht zou zijn voor de gezondheid al zijn hier verschillende andere verhalen over.

Een daarvan is dat indien de vrouwen de ringen afdoen hun nek in elkaar stort en zij hierdoor stikken. Legende gaat dat de vrouwen de ringen zijn gaan dragen om er minder attractief uit te zien voor andere mannelijke stamleden; een ander verhaal gaat dat tijgers geen vrouwen aan hun nek het bos in konden slepen. De romantische versie gaat dat er een verbond was gesloten tussen de wind en een prachtige vrouwelijke draak.

Het dragen van de ringen zou een offer zijn aan dit verbond. Feit is dat het dragen van de ringen bijna was uitgestorven totdat toerisme z’n intrede maakte en er geld aan verdiend kon worden.

Onafhankelijk?

De KNPP (Karenni National Progressive Party) is de organisatie die de toeristenindustrie leidt als het gaat om geld. De Padaung zijn onderdeel van de Karenni’s en zouden graag een onafhankelijke staat in het oost Myanmar willen hebben en daarvoor is dit geld nodig.

Het entreegeld wordt grotendeels hiervoor gebruikt (een deel gaat naar de vrouwen) al wordt er meer geld verdiend aan de verkoop van souvenirs en foto’s aan toeristen. Net zoals met andere bezoeken aan bergstammen en/of olifanten ritten in Thailand heeft ook een bezoek aan deze stam twee kanten; worden deze mensen uitgebuit, in gevangenschap gehouden of is het een middel om te overleven door toeristengeld?

Deze mensen zijn vluchteling uit Birma en hebben geen rechten in Thailand. In Birma hebben ze dagenlang in de rijstvelden gewerkt tussen de verschillende burgeroorlogen in. Het verhaal gaat dat ze dolgraag terug willen maar alleen als het daar veilig is. Er zijn verschillende “lang-nek” dorpen aan de grens met Myanmar; vergeet niet je paspoort mee te nemen voor registratie.

Sommige vrouwen kijken erg bedroefd en ik voel mijzelf bijna schuldig om hier rond te lopen aangezien het lijkt op “aapjes” kijken. Ik neem wat foto’s maar niet te opzichtig en heb toch het gevoel dat je hier in een dierentuin een rondje loopt. Sommigen willen graag souvenirs verkopen omdat dat veel meer geld oplevert.

Als de burgeroorlog in Myanmar stopt en/of de organisatie genoeg geld heeft zullen deze mensen dan ooit terugkeren? Misschien negatief; volgens mij gaan deze mensen nooit terug en beland het geld bij de verkeerde mensen die ermee weg wandelen.

Het is een belachelijk snel rondje geworden maar ben blij dat ik weg kan; eerlijk gezegd ben ik ook heel blij met de foto’s al klinkt dat verschrikkelijk egoïstisch. Als we terug gehobbeld zijn en aankomen in Mae Hong Son ga ik direct terug naar het busstation waar ik een nachtkaartje koop voor de bus terug naar Chiang Mai.

Doodmoe stap ik wederom de bus in en neem mijzelf voor in de toekomst wat meer tijd te nemen voor zo’n reis want de tijd vliegt (de afstanden zijn veel groter dan in Europa) en Singapore is nog heel ver weg.

>> Lees hier meer informatie m.b.t de (berg)stammen in Thailand.

mae hong son - tips & advies (1997)

Het vliegveld van MHS ligt tegen het noordoosten van de stad aan, iets ten westen van het busstation.

MHS – Chang Mai: er zijn twee routes naar Chang Mai; eentje – die via Pai, de noordelijke route, die 270 km lang is. Deze kost voor resp. een normale/ air-con bus 142/ 200 Baht en doet er 7 tot 8 uur over. Bussen vertrekken om 08:30 en 10:30.

De andere route, via Mae Sariang is langer – 368 km – en kost voor een normale / air-con bus resp 187/ 337 Baht en doet er tussen de 8 en 9 uur over. Bussen vertrekken om 08:00, 14:00, 20:00 en 21:00.