Adam's Peak

Vijf minuten later wordt er inderdaad op mijn deur gebonsd dat het tijd is om op te staan.

Ik kleed mij warm aan en wandel via het steile naar het eettentje van het hostel wat al open is, of nog, en koop nog een pak koek voor de zekerheid. Hier in het aardedonker wacht ik op de vele pelgrims die dezelfde tocht naar de piek van de “Adam” berg gaan maken.

Ik wacht en wacht maar er komt welgeteld een auto voorbij. Na een half uur wachten, het is inmiddels half drie geworden, besluit ik alleen te gaan en zeg gedag tegen de eigenaar. In de duisternis van de nacht wandel ik eerst naar een parkeerplaats waar ik gelukkig wat andere mensen zie.

Ik raak aan de praat met een Frans stel en hun Sri Lankese vriend en loop met hun mee.

Waarom zou ik dit in godsnaam doen vraag ik mijzelf af. De naam “Adam’s Peak” zou slaan op de plek waar Adam zijn eerste voet op aarde zette vanuit de hemel. Sri Pada, oftewel heilige voetafdruk, suggereert dat Boeddha hier een voetafdruk achterliet toen hij op weg was naar het paradijs. Of misschien toch Samanalakande, de berg waar vlinders naar toegaan om te sterven.

Tenslotte gaan er verhalen dat een vroege apostel van India “St. Thomas” of zelfs de Indiase God “Shiva” hier een voetafdruk achterliet. In welk verhaal je ook gelooft, de piek heeft een aantrekkingskracht van duizenden pelgrims per jaar en dat al voor meer dan 1000 jaar.

Het begin van de route is niet zo steil en er lopen weinig pelgrims, nog minder toeristen maar er staan heel veel gesloten stalletjes. Is het niet het seizoen om te lopen wellicht? We passeren in de schemer wat theeplantages en er passeren nu van tegenovergestelde richting veel oud leeftijd zijnde lokale pelgrims die ons hartelijk groeten.

Had ik al in de avond soms moeten gaan lopen? Op de route liggen keien en het is goed begaanbaar; we zien een dagoba’s, Boeddhabeelden en we wandelen onder een poort door.  Er volgen nu stenen trappen en we stoppen een aantal keren omdat de Franse vrouw op adem moet komen; ze geeft nu al aan de rit niet af te maken. Op een plateau zijn een aantal restaurants open en we besluiten een kop thee te bestellen en even rust te nemen.

Nu hoor ik dat het Franse stel en de jongen hier blijven en ik ga alleen door. Ik voel me goed en versnel mijn pas om wat tijd goed te maken.

Bij bovenkomst zijn alle trappen bezet door honderden vooral lokale pelgrims. Dik ingepakt zitten ze in en op elkaar voor de warmte en sommige liggen te slapen. We moeten over de mensen heenstappen om naar het kleine tempeltje te lopen wat midden op het plateau staat.

En dan opeens komt de zon op, het moment waar iedereen op zit te wachten. Het doet me denken aan de pelgrimstocht in Egypte vanaf het St. Katherine klooster  toen iedereen begon te zingen bij de aanblik van de eerste zonnestralen. Als deze doorbreekt zie je pas wat je hebt afgelegd en waar je bent – bergen in de verre omtrek, bossen en het grote meer waar ik gisteren met de bus ben langsgereden. Het is licht, iedereen pakt zijn spullen en nu zie je pas hoe moe iedereen is.

De wind begint te waaien en mensen maken zich klaar om de tocht terug naar de voet van de berg te beginnen. Het is dringen bij de trap. Ik loop eerst nog een rondje op het plateau en bedenk dan dat er half twaalf een bus gaat; als ik deze mis moet ik een extra dag hier blijven.

Het dalen is zwaar; een aanslag op je vermoeide knieën en het is verraderlijk; je denkt dat dit geen kracht kost maar ik voel wel degelijk de vermoeidheid in mijn benen. Ze worden zwaar en op sommige momenten trillen ze helemaal.

En dan zijn er ook nog de jonge Sri Lankese die rennend naar beneden gaan – doet me denken aan Peru en Nepal. Ik moet er nu bijna zijn volgens mij; nee hier is de dagoba pas. Mijn knieën knikken en ik besef dat ik weer als een dolle naar beneden ben gelopen.

De stalletjes zijn inmiddels zo goed als allemaal open verkopen heel veel souvenirs en het lijkt alsof ze allemaal kijken naar mijn rode vermoeide gezicht. En al is de wind verraderlijk fris toch heb ik mijn trui uitgedaan want ik zweet mij rot. Uit tegenovergestelde richting komt een hele groep thee pluksters aanlopen gewapend met een lange dunne stok en om hun hoofd een grote nu nog lege thee zak gebonden.

Als ik eindelijk terug ben in mijn kamer neem ik direct een kokend hete douche zodat mijn benen weer tot leven komen en ik herpak vlug mijn tas. Ik check uit en redt de bus om half twaalf naar Hatton en zit even later tevreden in de bus.