Zlatibor

De regio staat alsmede bekend vanwege z’n legendes, tradities en gastvrijheid. In de winter wordt hier fanatiek geskied ook al zijn de hellingen niet al te hoog en stijl. De hoogste berg is Tornik met bijna 1500 meter hoogte.

Het is bijna zes uur als ik aankom in het chaotische Zlatibor (Trzini) wat op het eerste gezicht lijkt op een skioord met allerlei chalets en veel tijdelijke houten huisjes. Deze doen dienst als winkeltje.

Van het meisje in Uzice had ik vernomen dat ik bedolven zou worden onder lokale vrouwen die een kamer wilde aanbieden aan “hongerige” toeristen maar helaas is dit niet het geval.

Ik wandel naar het informatiecentrum dat tevens dienst doet als “exchange” bureau en vraag het meisje om opties. Ik krijg een mega grote map met tientallen hotels en “appartementen” voorgeschoteld maar prijzen weet ze niet. Dat schiet lekker op want da’s het allerbelangrijkste voor mij. Ze belt naar de opties die ik had opgeschreven en eentje neemt niet op en de andere is toch duurder dan op internet aan staat gegeven.

Kamers zijn zeker 20 euro zegt het meisje. Na lang aandringen geeft ze aan dat ik even naar de “kerk” moet lopen (ze kringelt deze aan op de map) want daar staan vaak lokale mensen met bordjes. 

Eerst loop ik door een soort van “Center-Parcs-centrum” met vele nep-houten gebouwtjes die dienst doen als restaurant, café, bar of winkel en dan kom ik op een groot plein waar je moet uitkijken dat je niet wordt aangereden door “speelse” kinderen die in een gemotoriseerd speelgoedvoertuig zitten.

Ernaast zijn grote terrassen gemaakt met nog grotere hotels. Ik moet denken aan een ski-oord in Oostenrijk of Frankrijk maar dan in het buitenseizoen. Hier is het wel druk maar van gezelligheid kun je niet spreken. Ik wandel langs het kunstmatige meer waar wat waterfietsen liggen te wachten op klanten en zie nog net een oude zwerfhond zich uit de voeten maken.

Rechts zie ik een aantal kermisattracties op een grindvlakte staan en links tussen de naaldbomen zie ik de kerk waar het meisje het over had. Ik wandel die richting op en zie alleen grote hotels en bouwputten waar nog meer vreselijke hotels worden gebouwd. Dan zie ik twee oudere mensen met een bordje lopen; op het bordje staat niet “sobe” zoals verwacht maar “appartementi”. Ik spreek een vrouw aan en zij zegt dat ze 20 euro wilt hebben.

Ik zeg 10 euro en we komen op 15 euro uit. Ze belt maar het feest gaat niet door. Even later zit ik toch in haar kleine autootje en we halen een andere vrouw op die waarschijnlijk hier stond te adverteren. We rijden door een dorp of stad die ik nog steeds vergelijk met een plek die lijkt op “Center Parcs” alleen niet met zomerhuisjes maar met grote villa’s met veel groen met kleine asfaltpaadjes en soms een grotere weg.

Een heuse Flodderwijk alleen dan echt. Ik maak kennis met de lieve eigenaren, krijg een kop stevige Turkse koffie voorgeschoteld en neem dan afscheid om mijn intrek te nemen in dit prachtige appartement. 

Ik moet hier de grote drukke weg over met een voetgangersbrug en nu volgt een voetpad met aan beide zijde bomen die verder omhoog loopt. De mannen zijn rozen aan het planten en het is druk met toeristen hier. Het lijkt wel of heel toeristisch Zlatibor naar het monument loopt.

Denk dat het de enige manier is om een stuk te lopen, zonder auto’s, niet te ver, zonder auto en een mooi uitzicht biedt. Het is ongeveer 2 km als ik de grote witte column zie. Het is een gedenkteken van de slachtoffers van de nazi’s in 1941 die hier veel slachtoffers hebben gemaakt. 

Er is een houten eettentje en er staan een aantal bankjes en zitjes waar je een overdak hebt. Het is druk en overal staan en zitten mensen; Serviërs en mensen uit de andere Balkanstaten bellen en roken. Ik neem het uitzicht in mij op en het valt op dat vele toppen van heuvels hier kaal zijn en ik neem aan dat dit voor het winterseizoen is. Ik ga op een bankje zitten, geniet van de zon die af en toe fel is maar als deze weg is is het fris.

Op de terugweg kijk ik naar de kleine houten kiosken langs de kant van de weg die allerlei souvenirs verkopen -  van wijn, tot rakija en van houten pollepels tot honing en wollen sjaals, mutsen en truien. Terug in het echte centrum wandel ik langs de leegstaande kermisattracties bij het busstation waar ook markt staat en maak ook hier een rondje. Ik doe nog wat boodschappen en wandel terug naar wat ik al gedoopt heb tot de “bunker”.