Point of Stoer

Bij Kyle of Tongue gaan we richting Strathan wat niet op de geijkte noordroute ligt; er liggen hier altijd veel zeehonden op de stranden maar we hebben geen geluk.

De route zelf maakt alles goed want de Schotse vergezichten zijn fantastisch. Gras in de wind, rollende heuvels, muren gemaakt van grote keien en af en toe een, zo wat lijkt op een, verdwaald schaap.

Ondanks het feit dat het doodloopt en we dezelfde weg terug moeten rijden; het is een uniek landschap wat moeilijk te rijmen valt met iets anders wat ik ooit gezien heb.

De wegen zijn niet al te best en het zijn sowieso allemaal eenbaanswegen hier met heel veel “inhaalparkeerplaatsen” maar doet het aantal Nederlandse toeristen blijkbaar alleen maar toenemen. We zien er tientallen als we stoppen bij Smoo Cave, een smal stuk hoge rots waar het zeewater ruig naar binnen klotst.  

We rijden helemaal naar Point of Stoer waar bij de prachtige oude vuurtoren tientallen auto’s staan van toeristen die de hoge kustlijn en de oceaan fotograferen. We wandelen rond en genieten van dit prachtige uitzicht; achter ons de bergen en de slingerweg die ons hierheen heeft gebracht en voor ons een grasveldplateau met daarachter een diepe klif, rotsen en dan de blauwe Atlantische Oceaan.

De zon schijnt en nadat het later is geworden en de meeste toeristen huiswaarts zijn gekeerd zetten wij op het grasveld onze tenten op en door de wind is het aantal “midgies” hier minimaal. 

Op een kleedje voor onze tenten drinken we ons biertje en maken ons eten klaar terwijl de zon rustig achter de horizon verdwijnt. We horen de meeuwen krijsen terwijl een groep schapen ons nauwlettend in de gaten houdt en kijken alsof we op hun plekkie staan. 

In mijn tent probeer ik nog wat dagboekwerk te doen, als ik mijn tentzeil hoor flapperen in de wind en het duurt niet lang voordat ik mijn zaklantaarn uitdoe en droom over strandjutters die een schat vinden.