Coimbra en Conimbriga

Het is niet echt wat je wilt zien – een grote snelweg, bijna geen schaduw en een stel moderne gebouwen maar het zwembad ligt er prima bij.

We zetten onze tent op en slenteren op onze slippers naar twee ligstoelen die rond het zwembad staan en openen stiekem onze liter “Hollanda” bierflessen.

Het is prachtig weer en we genieten van onze “vakantie”. Ik zet later nog wat muziek op totdat we teruggaan naar ons kamp waar we thee zetten. Na onze maaltijd gaan we richting onze tent.

De volgende dag nemen we de stadsbus naar het centrum. We mogen in een café op de hoek onze grote tassen neerzetten voor een paar uur en snellen terug voor de bus die ons naar de ruïnes van Conimbriga brengt.

We moeten even wachten met een Italiaans koppel voor de deur voordat we vier euro elk moeten betalen voor het museum wat we gaan skippen en de ruïnes zelf. Verderop nog even eens kaartje laten zien en dan zien we de columns al, de pilaren in de verte en een groot overdekt terrein waar waarschijnlijk de mooiste stukken staan.

Eerst twee stukken mozaïek die nog in prima conditie zijn en een stukje weg wat de originele weg is tussen Romeins “Braga” en “Lissabon”. De weg is zoals de meeste Romeinse wegen precies 4 meter breed.  

Dan lopen we naar het overkapte gedeelte wat “het huis der Fonteinen” heet; in het midden zien we een waterplas in een siervorm waar hoogstwaarschijnlijk de fonteinen hebben ingestaan. In de bakken ernaast planten en dan een plateau eromheen vol met perfecte mozaïekvloeren m.b.t. de jacht, portretten en van alles nog wat. Om de vloer heen staan allemaal nog stukken pilaar die prachtig afsteken.

We lopen tussen twee verschrikkelijke dikke muren heen waar ooit een poort heeft gezeten; we zien de opening nog waar het grote ijzeren hek heeft gezeten. De muren zijn echt superdik – zo’n 4 meter en deze is dwars door de oude vestingstad heen, zo bang waren ze voor de omliggende stammen die steeds aanvallen uitvoerde op deze Romeinse stad.

Nu ziet het er een beetje vreemd uit eigenlijk met die witte tegels.

We laten het voor wat het is, lopen langs wat “gewoon-huis-ruïnes” en lopen via een open gedeelte waar ze nodig moeten snoeien naar de baden. Een groot bad en daarna wat witte muren die wederom niet echt passen naar mijn gevoel.

We horen een horde kinderen aankomen en we versnellen iets naar het einde van de tour en gaan dan onder een grote vijgenboom zitten en halen onze yoghurt tevoorschijn en eten een broodje. Ik vind in de container een stuk karton en schrijf er met dikke zwarte letters Coimbra op omdat het nog vroeg is en we eigenlijk snel terug willen.

Er is een behoorlijke grote snelweg vlakbij de ruïnes en we gaan op de kruising staan waar behoorlijk wat auto’s langs razen. Niemand stopt, totdat we bijna de moed hadden opgegeven.

We hebben er een uur gestaan maar rijden nu rechtstreeks terug met een zakenman die redelijk goed Engels spreekt naar het centrum van Coimbra.

Daar aangekomen lopen we direct door naar het toeristenbureau waar de computer voorde bussen nog steeds niet werkt. Dat schiet dus niet op; we snellen terug naar het café, halen onze tassen op en lopen met onze tassen naar het busstation dat moeilijk vindbaar is omdat de ingang meer op een garagedeur lijkt dan op de ingang van een busstation.

De bus schijnt over een half uurtje te gaan. Later stappen we uit in Castello Branco, een oud busstation midden in de oude stad. Het is druk met mensen en ik stap de wachtruimte in wat meer lijkt op een garage met pisstank en een paar oude stoelen op een ijzeren balk vastgemaakt. We gaan in de rij staan voor een glazenraampje. Eindelijk bij het raampje aangekomen moet ik mijn hoofd naar beneden houden om haar te zien achter het glas.

Ze spreekt een beetje Engels en ik vraag haar de bus naar Idanha-a-Velha waarop ze antwoord dat we de bus moeten nemen naar Idanha Nova en dan direct door naar Idanha a Velha.  

Even later zitten we in een volle bus naar Idanha Nova wat gesticht is nadat de grote plaag de andere stad had uitgedund tot een minimum en de rest gevlucht was. Toen de paar terugkwamen stichtten ze deze stad. We gaan door allemaal kleine dorpjes en komen na een uurtje aan bij een nieuw busstation in een nieuwbouwwijk in Idanha Nova.

Direct overstappen en een kwartier later rijdt de bus aanmerkelijk leger richting Idanha –a-Vela wederom over lege wegen door wat kleine dorpjes om bij het laatste dorp iedereen op ons na eruit te laten. Het lijkt wel of we in een tijdmachine hebben gezeten – dit is Idanha-a-Vela!