Tomar en Castelo de Almourci

De weg is in constructie en we hebben moeite boven te komen met onze slippers; overal glas, stenen weg en het is stijl. We lopen de poort van het klooster door om te kijken hoever we kunnen komen zonder te betalen. We zien geen aquaduct maar besluiten ‘ns te achterhalen of het vandaag niet gratis is vanwege de feestdag.

Ja, het is en we zijn net binnen de gratis-tijdslimiet; twee uur. Dit blijkt het grootste, belangrijkste centrum te zijn geweest van de tempelridders de tempeliers – degene die de kerken en kloosters beschermden. Het heet Convento de Cristo en schijnt verschrikkelijk machtig te zijn geweest tussen de 12de- en 16de eeuw.

Dit verschrikkelijke grote gebouw heeft kloosters, kapellen, keukens, patio’s, slaapzalen en is gebouwd en vergroot in verschillende stijlen in verschillende tijden. Vooral de Chorala is prachtig, het is een cirkel van kolommen met daarin een altaar – een tempel in een tempel en er wordt gezegd dat dit een kopie is van de kerk in Jeruzalem. Aan de buitenzijde prachtige fresco’s en muurschilderingen.

Ook zien we de welbekende tegels weer, bomen in de patio’s en prachtige steen werken overal. Het is teveel van het goede en we worden klooster-moe en het is zo verschrikkelijk groot dat we de uitgang zoeken. We wandelen naar beneden en nemen nog een kijkje in de oudste kerk van de stad; Igreja de Sao Joao Baptista met wederom prachtig tegelwerk en zes schilderijen.

Het is kwart voor zeven en ik loop op mijn slippers met mijn toilettas en mijn nog natte handdoekje naar het wasblok wat er van buiten uitziet als een jaren 70 blok . Van binnen kun je zien dat het aanmerkelijk nieuwer is en het is vrij uitgebreid met 5 of 6 douches en genoeg wc’s.

We nemen onze dagtas mee en wandelen naar het station waar onze trein eerst naar Entroncamento gaat waar we moeten overstappen – 10 minuten wachten – op een heel kort groen treintje die ons naar het piepkleine stationnetje van Almourol brengt. Onderweg zien we veelal kleine grijze betonnen stationnetjes liggen totdat we het kasteel al zien liggen.

We zijn de enige die uitstappen en vragen nog even snel wanneer er een trein teruggaat. We lopen een landweg af en komen dan op een kruising; we nemen de weg die hellend naar beneden loopt en doodloopt op een weg met een aantal bankjes waar je goed zicht heb op het prachtige – Playmobil – Castelo de Almourol kasteel op een rots gebouwd midden in de belangrijkste rivier (en grootste) van het Iberisch schiereiland Tejo (naar de rivier de Taag).

Een man staat waarschijnlijk net als ons te wachten op de boot die ons hopelijk naar het kasteel kan brengen en de andere is van de visser die de ene na de andere vis uit het water haalt en ze daarna weer teruggooit. We snellen naar boven en zijn nu de enige in het kasteel wat prachtig is maar er is eigenlijk niets anders te zien dan de muren, trappen, torens maar met een beetje fantasie zie je de Tempeliers (de “grandmaster” heeft dit laten bouwen) van de ene kant rennen met hun bogen en anderen die hete olie op de vijand gooiden als deze al de lef hadden hier te komen.

Eigenlijk is het fort al van Romaanse origine zou ik later lezen. Het is een prachtig uitzicht van de grote toren over de rivier waar een stevige bries overheen blaast.

Genoeg tijd om terug te lopen naar ons stationnetje waar we plaatsnemen onder een grote boom waaronder je lekker kan schuilen tegen de zon. We gaan zitten op wat stoelen, proberen de wilde katten te lokken en zien een hele oude weegschaal staan en er staat zelfs een oude tafel met tegelwerk.

Achter het verlaten stationnetje zijn zelfs wc’s waar de vliegen de overhand hebben. De wc’s trekken gewoon door, al ontbreekt de wc-deur op deze gat-wc’s. Er ligt zelfs een stukje zeep op de wastafel. Als we zitten weg te dutten opeens een heel sexy vrouwenstem door de geluidsinstallatie die waarschijnlijk aangeeft dat de trein er aankomt.

Terug in Tomar nemen we plaats op het terras aldaar en bestellen een “chopp” bier. We zien opeens een vrouw met een soort toren van Pisa op haar hoofd; we kijken nog eens en we zien nu drie vrouwen met torens op hun hoofd; alle drie in een andere kleur. De ene rood, groen en blauw. Ik loop naar hun toe m ‘ns te kijken wat het nu eigenlijk is en zie dat er brood in verweven is – het zijn spijlen met brood eraan en ertussen zijn –waarschijnlijk plastic – bloemen gemaakt in alle kleuren.

Ze moet tegen de muur aanstaan want de toren valt bijna van haar hoofd.