Campo de Geres

Als we de receptie denken te hebben gevonden is het de bar en het is nog zo’n 400 meter verder lopen. Dan zijn we er en de enigszins morrende receptioniste van camping Cerdeira legt ons alles uit.

Het ziet er op de kaart heel groot uit maar dat schijnt tegen te vallen; de beste plekken zijn weg en daarbij zijn we op zoek naar een picknicktafel.

Er staan er verderop twee en we besluiten er eentje weg te slepen naar de andere plek onder de eikenbomen maar dat valt nog niet mee – ze zijn zwaar en we gaan bijna dwars door wat struiken heen. We zetten onze tenten op en da’s maar goed ook want het wordt nog druk met andere kampeerders om ons heen.  

We drinken ons bier op en het wordt fris; na het poetsen van onze tanden gaan we rond half elf onze tent in en het is vrij stil en ik val direct in slaap. Om 2330 wordt ik wakker en het lijkt wel een circus buiten; drie groepen mensen tetteren door elkaar heen. Het wordt nog erger - de buren zijn een spelletje “hints” begonnen wat tot heel laat zou gaan duren en ook de andere buren zijn druk in gesprek.

Uiteindelijk is het half drie als het eindelijk stil wordt en ik kan gaan slapen.

Ondanks alles ben ik rond zes uur wakker. Pete maakt koffie/thee en we eten daarna onze pap op en een kuipje yoghurt. De camping ligt vlakbij het bekende nationale park Da Peneda Geres en we wandelen richting de receptie voor een kaart met wat wandelpaden er op die we gisteren al hebben gezien.

Na het pakken van wat spullen en het kopen van lunch beginnen we onze hike van vandaag door het nationale park. We wandelen richting het dorp waar we gisteren zijn afgezet en vragen direct waar het eigenlijke pad begint. De man weet het niet precies maar zegt dat als we deze weg richting de berg nemen we vanzelf bij het meer aankomen.

Direct steil omhoog langs wat huizen die in aanbouw blijken te zijn en het is nu al heet en we zweten ons rot ondanks onze kleine tas. Een paar weggetjes lopen dood en toevallig vinden we een pad dat naar de top van de berg gaat. Daar aangekomen hebben we zicht op het stuwmeer (we zien de dam liggen) en het bos daaronder ook al is het droog en dor.

Naar beneden en dan komen we via een “trail” bij een vuilnisstortplaats terecht – tenminste er ligt een hoop bende. Terug en dan weer een ander pad dat bij een verlaten houten huisje uitkomt. Ik hoopte voordat we hierheen gingen door oude herders-dorpjes te lopen maar daarvoor moet je echt dieper het park in blijkbaar.

We komen op een gegeven moment op een verharde weg terecht en volgen deze maar totdat we bij een parkeerplaats een touringbus zien en nu dichtbij het water zijn. Het bos hier heeft blijkbaar vuur gevat want het zijn alleen een paar zwarte stammen; we wandelen over een grindpad naar beneden en zien beneden de kinderen zitten en nemen het pad langs de andere kant.

Even verderop lopen we eindelijk het bos in en je voelt direct het verschil in de schaduw van de bomen. We zitten hier eerste rij en genieten van ons verse brood en het uitzicht over het meer en de dames die schijnbaar genieten. Het pad wordt wel heel smal hier en we hebben ook eigenlijk geen zin meer en we besluiten terug te lopen.

We zien een pad omhoog gaan en het is meer een klauterpad dan een wandelpad en we komen op een grind-autoweg uit en we lopen terug. We komen op een grote autokruising uit en wandelen richting Campo de Geres.