Villach

Het moet niet zo’n probleem zijn hiervandaan straks naar de Oostenrijkse stad Villach te liften neem ik aan. Ondanks het feit dat het nog vroeg is staan er wel wat auto’s geparkeerd hier op de kleine parkeerplaats langs de weg en het is even zoeken waar ik nu precies heen moet.

Er loopt een breed grindpad de heuvel op en ik besluit deze te nemen, niet omdat er een bord staat maar omdat het de enige weg is die er is.

Ik passeer wat kleine kokers die uit de heuvel steken en zeker te maken hebben met de bunkers die hoogstwaarschijnlijk onder de aarde verstopt liggen.

Dan zie ik de entree van het bunkermuseum en maak kennis met de jongen die in de souvenirwinkel werkt en de kaartjes verkoopt. We zitten op 1000 meter hoogte. 

Voordat ik m’n wandeling begin zet ik m’n grote tas naast de verkoopsouvenirs die bestaan uit helmen, legerjassen en boeken. Verlost van dit “kwaad” drink ik een kop koffie (dacht dat deze gratis was maar moest 1,50 euro betalen) en laat mij uitleggen hoe ik het beste de route kan lopen zodat ik niets mis.

Eerst naar het noorden, dan terug en dan de rest van het buitenmuseum. Ik open de groene deur achterin het museum, wat eigenlijk een aantal groene containers zijn die aan elkaar verbonden zijn en kom uit bij een veldkeuken en wat latrines. Daar begint een gegraven loopgraaf met betonnen zijkanten en een camouflage net eroverheen van ijzer en groen plastic waar inmiddels veel gevallen bladeren op liggen.

Ondergrondse ruimte

De eerste bunker die ik tegenkom is deels onder de grond te vinden en is klammig en vochtig – je kunt amper dingen aanraken en hij is ook grotendeels leeg – er staan wat stoelen in, wat oude ijzeren inklapbedden en dat is het.

Verder door de loopgraaf en ik kom uit bij twee groen geverfde kleine bunkers en een wat lijkt op een nucleaire bunker met ligbedden achterin – het heeft ok wat weg van een capsule die naar de maan vertrekt. Het licht gaat aan zodra ik binnenkom. Een kruispunt van meerdere molsophopingen (daarop lijken de loopgraven als je eroverheen kijkt) en ik ga terug naar het beginpunt. 

Delen van de loopgraven zijn geheel ondergronds en lijken op een betonnen pad als in oude metro’s. Het lijkt soms wel op een doolhof aan loopgraven.

Bij een van de kamertjes in wederom een zeer klamme bunker klim ik het ijzeren natte trappetje omhoog om nou te zien wat daar is – het is nog een flinke klim en ik zie weinig – hier staat geen geschut in en het lijkt erop alsof deze werkt gebruikt als uitkijkpost.

Je kunt hier wel lekker zitten – volgens mij is het niet echt de bedoeling dat je naar boven klimt en ze hebben ook de geul deels dichtgemaakt. In sommige bunkers moet je wel 10 meter klimmen voordat je in de (geschut)koepel terecht komt heb ik van de jongen bij het begin vernomen.

Tankkoepels

Ik kan alleen nog door een klein spleetje naar buiten kijken. Helemaal achterin na wederom een lange tocht door betonnen loopgraven (deels ondergronds, deels bovengronds) kom ik boven de grond uit. Hier staat een tank mooi geposeerd en is helaas de grote bunker met vele kanonslopen die eruit steken op slot. Later zou ik lezen en te horen krijgen dat dit op last is van de huidige Oostenrijkse minister van defensie – geen idee waarom maar het is wel balen want hier staan hele tanks verborgen op een rijtje tezamen met andere geschutskoepels.

Ik wandel de heuvel nu af en zie meerdere tankkoepels in betonnen bakken staan, op een rijtje, onder elkaar. Ook ligt hier een legerboot die over de Donau heeft gevaren, wat kanonnen en grote rollen prikkeldraad en drakentanden. Wat mist hier zijn Engelse informatiepanels die je informeren over wat je ziet, waar het voor diende en of het ooit gebruikt was – dat laatste is makkelijk te beantwoorden – “nee”. Ik vraag mij overigens opeens ook af of “wij” in Nederland ook zo’n “Koude Oorlog” bunker hebben?

En waar zou het koningshuis in schuilen mocht er een nucleaire aanval beginnen? Ik kijk nog in een huisje en schrik mij bijna dood – het ruikt als ik in het donkere hol binnenkom – nu weet ik waar de schapen zijn gebleven die ik aan het begin van m’n tour heb horen blaten. Ze liggen hier rustig in het hoekje naast het geschut te slapen. 

Het centrum is snel gevonden en ik wandel een reisbureautje in waar ik een stads map krijg. Via de opvallende kerk, die het hart van Villach is en de “hoofdstraat” loop ik over de brug van de Drau rivier, richting het informatiecentrum.

Daar win ik info in m.b.t. campings, bezienswaardigheden in de stad en mag ik m’n grote tas even achterlaten. Op een bankje in het zonnetje bij het Raadhuis pak ik m’n spullen en begin te lezen.

Gesticht door de Romeinen maar daarvoor al een belangrijke (handels)route ook vanwege de thermische baden alhier. De handel was goed (ook vanwege de aanwezigheid van ijzer in de grond en de stad Venetië vlakbij) al had de stad vaak te kampen met aardbevingen, branden en epidemieën.

Ik kijk ‘ns op naar de mensen die hier in groen pak foldertjes aan het ronddelen zijn – ik verwacht hier snel nieuwe verkiezingen.

Ik lees verder; van 1809 tot 1813 de stad was bezet door Napoleon en z’n legers. Tijdens WWI was Villach een belangrijk centrum omdat de frontlijn met Italië niet ver weg lag en in WWII werd de stad niet minder dan 52 keer gebombardeerd. De stad was een mikpunt aangezien het een belangrijke spoorlijnverbinding had met omringende landen en Oostenrijk zelf.

Om die reden (en vanwege eerder genoemde problemen) is er weinig over van de oude historische binnenstad. 

Het wordt heet hier op het bankje en ik besluit een rondje te gaan lopen. Bij huizen in de hoofdstraat, die sinds de jaren 80 een voetgangersgebied is, schijn je nog de overblijfselen van de Geallieerde bombardementen te kunnen zien.

Het is een kort rondje – de St. Jacob’s kerk blijkt het middelpunt en het embleem te zijn van de stad en alleen rond hier zijn nog wat kleine kronkelstraatjes te zien.

Wat opvalt nu ik echt terug ben in “Europa” – de aanwezigheid van moslims (de eerste hoofddoekjes die ik in weken zie) en de eerste bedelaars. Al snel ben ik terug in de hoofdstraat waar ik een (hoe kan het ook anders) “Wienerschnitzel” en wat patatjes’ eet. Ik haal m’n tas op en wandel door de nieuwbouwwijken (waar niets te beleven valt) naar de camping wat zo’n 3 km van het treinstation af is.

De straten zijn hier uitgestorven. Ik check in en wandel wat rond in deze wijk.  

De camping

Als het donker wordt wandel ik naar het receptiehuisje en vraag of er een bar is hier en zoja hoe laat deze dicht gaat. Er is een soort van café-restaurant maar deze sluit over 5 minuten; de vrouw loopt met mij mee naar het receptiehuisje waar ik m’n geld mag overhandigen.

Nee, helaas WIFI is er niet – misschien volgend jaar. Ik zwalk terug naar m’n tent en vraag mij af wat te doen – het is net over half acht en het is aardedonker – het enige wat verlicht is m’n tent – iets wat juist niet moet.

Ze hadden het over een pizzeria hier vlakbij waar internet zou zijn en waar ik zou kunnen zitten. Daar aangekomen blijkt het een soort van wegrestaurant te zijn, best wel sjeik en ik durf niet ‘ns naar binnen. Ik wandel wat in het rond, loop dan maar terug en duik de douche in. Deze is tenminste wel heet maar kan nergens de douchekop ophangen zodat het blank staat als ik eronder vandaan kom. 

Ik kleed mij om (doe m’n warme kleding voor de nacht aan) en ga naar de wc’s waar ik m’n tanden poets. Hier staat schlagermuziek op en het is echt heel ouderwets aangekleed. Alsof ik m’n tante op de camping binnen sta. Helemaal klaar voor de avond wandel ik richting de verlichting en daar staat m’n “plek” voor de nacht.