Khiva

Bij het eerste tankstation wordt gestopt en de man kijkt mij benauwd aan voor een bijdrage en ik betaal hem zoals altijd de helft van wat ik hem schuldig ben.

Het is heet in de auto als de warme wind door het voorruitraampje naar achteren blaast en ook mijn kont doet na een uur al zeer; ik wed dat er geen enkele vering meer in de achterbank zit.

Na 4 uur rijden over een redelijke weg – altijd beter dan 12 uur hobbelen in een trein die een verschrikkelijke omweg maakt -  komen we aan in Urgench waar ik nog net even een ongeluk meekrijg waarbij een auto een halve salto door de lucht maakt. Nu begrijp ik waarom de autoriteiten autowrakken langs de kant van de weg laten staan als waarschuwing!

Als ik uitstap betaal ik de andere helft en vraag hem waar het openbaar vervoer staat naar Khiva en de man wijst op de trolleybus. Terwijl ik instap herinner ik mij iets uit mijn reisgids: “neem de trolleybus niet want deze doet 2 uur over de 35 af te leggen kilometers”.

Ik stap na een aantal haltes uit en sta alleen bij een halte naast een net nieuw aangelegd leeg park en vraag me af of dit nou zo verstandig was.

Tien minuten later stopt een auto naast de halte met waaruit harde muziek uit de open ramen komen. Een jonge jongen hangt uit het raam en vraagt waar ik heen moet. Ook hun moeten naar Khiva en ze vragen 1000 Som voor de rit waarop ik 600 zeg.

Herdersjongen

Onderweg bedenk ik mij hoe weinig dit is en hoop niet dat ze 6000 bedoelden. Er worden wat vragen uitgewisseld waarop de jongens zich daarna bezighouden met zichzelf; hun haar in de spiegel en in het venstertje van hun mobiel. Er wordt druk gebeld en ik realiseer mij dat dit wel even iets anders is dan de herdersjongens in het naastgelegen Kirgizië die er overigens ook heel anders uitzagen; donkerder met hoge jukbeenderen zoals de Mongolen terwijl deze jongens in Amsterdam niet zouden misstaan.

Ik wordt keurig afgezet bij de westelijke poort van het ommuurde gedeelte van Khiva en ze drukken mijn hand met geld terug en zeggen dat het een geste was. Ik bedank ze waarop ze met vol gas druk toeterend zwaaiend afscheid nemen.

Staand op een groot parkeerterrein voor de gigantische hoge lemen muren die na de Perzische strijd helemaal opnieuw opgetrokken zijn merk ik op dat ook deze wederom “te” grondig gerenoveerd is.

In de hoge poort die Ichon Qala genoemd wordt, wordt een entreeprijs gevraagd maar ik ben van plan in de ommuurde stad te gaan verblijven en mag daarom gratis naar binnen.

De poort is door de Russen in 1920 totaal verwoest en pas in 1970 gerenoveerd. Het blijkt allemaal zeer compact te zijn in het dorp en ondanks het feit dat mijn hostel aan de andere kant ligt ben ik er zo en kan de onderhandeling van de prijs voor een single kamer beginnen.

Elliq Qala

Nee mijnheer ik hoef geen TV, AC of ijskast – een eigen douche en wc is prima. De uiteindelijke prijs komt op 11 dollar inclusief ontbijt. Terug op straat merk ik dat de gerenoveerde stille straatjes een mix zijn van Dubrovnik en Jeruzalem zijn en bol staan van musea en medressas. Het is heet zo midden op de dag en ik ga op zoek naar een informatiecentrum waar ik hoor dat een trip naar Elliq Qala ruïnes best prijzig is en ik haak af. Het schijnt buiten het oude centrum te liggen en ik wandel door de noordpoort de echte stad in.

Op het raam zit een vergeeld oud plaatje van een trein en achter het glas liggen twee jonge dames te slapen op hun armen. Ik tik op het raam en geef een papiertje waarop staat wat ik wil. Beiden kijken me glazig aan en ik vrees dat dit nog wel een tijdje gaat duren en steek onhandig mijn hand door het piepkleine gaatje in het glas om er wat bij te krabbelen ter verduidelijking.