Yalta (de Krim)

Na vele gesprekken en pogingen met verschillende vrouwen die kamers aanboden op het busstation gisteren en talloze miskleumen kon ik met een makelaarster mee naar haar eigen woning voor een zeer schappelijk bedrag.

Het ligt een beetje buiten het centrum in een zeer treurige buitenwijk met grote flats en opzichtige grote gele gasbuizen die boven de grond liggen maar het moet maar. Zodra ik de buitendeur in het slot hoor vallen open ik de deur en eet op het balkonnetje yoghurt die ik gisteren heb gekocht.

In de struiken tussen de grote woonflats in spelen wat kinderen en ook zie ik een (zwerf)hond rennen.

Ik gooi de deur in het slot en wandel vandaag naar het centrum om daar een trolley de heuvel op te nemen richting busstation. Op een papiertje heb ik Swallow nest geschreven in de hoop dat iemand weet wat ik bedoel en er roepen een aantal mensen “24” en er wordt heftig geknikt. Bus 24 dus. 

De bus kronkelt over de bergen, langs de kust en dan zo’n 10 kilometer buiten de stad wordt ik eruit gelaten bij een weg die volstaat met souvenirstalletjes. Een prachtig uitzicht over het kasteel waar ik voor kom en daarachter de zwarte zee die glinstert in de zon. Maar het is nog wel een pittig stukje lopen.

Er loopt een steile stenen trap beneden het dal in, het bos in. Als ik verderop het bos weer uitkom en het kasteel nu een stuk dichterbij zie, staan hier een aantal mensen met een gigantische grote adelaar waarmee je op de foto kunt.

Ook loopt er een verdwaalde pauw in het rond. Het lijkt net een Playmobil kasteel; het hangt over de rand van de klif en die grijze steentjes.

Naar het strand

Het is romantisch maar heel klein en het is jammer genoeg gesloten. Je zou niet zeggen dat het pas in 1912 is gebouwd en ook nog door een Duitser. Het is wel mogelijk om er omheen te lopen en hiervandaan heb je een prachtig zicht op de zee en het grindstrand wat even verderop ligt.

Eigenlijk kun je zeggen dat het van veraf mooier is dan van dichtbij, zeker als je het foeilelijke restaurant ziet wat ze er bijna tegenaan hebben gebouwd. Teruglopend kijk ik naar het strand waar het steeds drukker wordt; typisch Russisch hebben ze tussen hier en het strand een soort gigantische betonnen parkeerplaats gebouwd.

Maar voor auto’s is het zeker niet en ik vraag mij af waar het wel voor zou moeten dienen of gediend heeft. Ik weet wel dat het nu gebruikt wordt door mensen die even uit de zon willen zitten. 

Tussen de bomen zie ik een wit gebouw opdoemen en ik ga er vanuit dat ik hier goed zit. Aan de rechterkant een klooster, wat souvenirstalletjes en dan herken ik het gebouw als dat van de beroemde conferentie tussen de grote drie van Februari 1945!

Eindelijk ik ben er. Ik koop een ticket en loop toch ietwat gespannen naar binnen; het was namelijk al jaren een droom van me om hier te mogen zijn. Eerst een grote hal waar een ronde tafel staat waar iedereen zich toentertijd verzamelde.

Geallieerde handen

Hier staan gelukkig wel bordjes met Engelse tekst en ook hangen foto’s aan de muur die op die plek genomen zijn. Als ik hier rechts ga kom ik in de witte hal – deze staat vol met hele lange grote tafels waar de acht a negen vergaderingen zijn geweest die bijvoorbeeld Oost Europa aan Rusland zijn beloofd. Natuurlijk zou het Middellandse Zee gebied dan in Geallieerde handen blijven. 

Je kunt helaas niet de zaal inlopen aangezien deze staat afgeschermd met glazen vitrines met krantenknipsels, foto’s en uitleg. Verderop is de vergaderzaal waar Roosevelt en Stalin twee zeer belangrijke vergaderingen hebben gehad; o.a. werd hier gesproken over eventuele inmenging van Russische troepen jegens Japan. Hiernaast is de slaap- en relaxkamer van de Amerikaanse president die als enige van de drie hier ook daadwerkelijk verbleef. Churchill sliep in het Alupka paleis en Stalin in zijn eigen datsja (Massondra paleis).

Ik kijk nog in de eetkamer van Roosevelt en dan zie ik buiten de patio waar de wereldberoemde foto is genomen van de grote drie. Baal ervan dat je ook weer extra voor moet betalen en neem foto’s van uit het raam waar je een prima zicht hebt op de binnenplaats. 

Ook heb je hier een prachtig uitzicht over de Yalta baai. Binnen staat het mooiste servies en meubels die je je maar kunt voorstellen. Als ik weer buiten in de tuin sta en het gebouw sta te observeren is er nog een ruimte in het gebouw die je kunt zien, alleen snap ik niet wat en de vrouw die daar staat kan het niet uitleggen.

Ik kan het niet uitstaan, betaal de vrouw en ga naar binnen. Hier zijn twee ruimtes gevuld met wassen poppen – eentje met de familie Romanov en Raspoetin en de andere zijn de grote drie. Zoals zo vaak mag je hier geen foto’s nemen en staat iedereen zijn rolletje vol te schieten. 

Tartaarse jurk

Ik wil lopend terug naar de stad en loop de tuin uit en geen idee waar de presidentiële tuin stopt en het park begint maar even later wandel ik de beginnende boulevard op. De souvenirstalletjes en winkeltjes worden ingeruild voor glazen etalages vol met dure kleding en spullen hoe verder ik richting centrum loop.

Het ultieme is wel de decors die zijn opgezet en waar je je als toerist in lak kunt hijsen en op een motor kunt gaan zitten; ook kun je jezelf uitdossen in 17e eeuwse stijl of in een Tartaarse jurk. Het is wel zo dat ik hier in het algemeen met rust wordt gelaten, al zijn de mensen niet onvriendelijk.

Maar je zomaar aanspreken zoals in andere werelddelen gebeurt hier niet. Achter het plein met het statige McDonalds en het “Lenin” monument kun je een trappetje op die leidt naar een klein grindstrandje waar ook wat boten op het droge liggen. Ik ga terug en besluit lekker terug te lopen naar mijn appartementencomplex.