Balaclava

Ik wandel terug naar de kruising van gisteren en neem een bus het centrum in. Grote hekken en een groot marine etablissement. Ik volg de meute mensen die zo te zien naar het strand gaan en achter het gebouw zie ik de hoekige haven van het stadje. De haven ligt vol met dure jachten en ik zie langs de brede boulevard restaurants en souvenirwinkels.

Ervoor staat een lange rij motoren met veelal Russisch kenteken. De kade staat vol met tafeltjes overladen door brochures die uitleggen waarom je zeker met een boottochtje de zwarte zee op moet gaan. Dit wordt nog eens benadrukt door de dames die in reclame T-shirts tetteren door een megafoon dat zij de beste en goedkoopste zijn. Helemaal aan het einde van de boulevard is de trap die hopelijk leid naar de ruïnes die boven op de berg aan de monding van de haven liggen.

Cembalo fort

Tussen de lege wodkaflessen en langs een betegelde muur met prikkeldraad wandel ik naar boven naar wat het Genuaanse fort van Cembalo genoemd wordt. Boven aangekomen verbaasd het mij niets dat dit ooit een piratennest is geweest; de natuurlijke haven die ik hiervandaan perfect kan zien wordt beschermd door hoge bergen aan beide zijden en heeft een zeer smalle ingang die zeer goed verdedigd kan worden. De eerste ruïne stelt weinig voor en ik klim naar de tweede die nog hoger gelegen is. Dit is niet meer dan een vervallen wachttoren en ik besluit direct naar de laatste te lopen die op het plateau ligt.

Nu zie je de vorm van het visnest op z’n best en al staat dit gedeelte van het fort in de steigers je merkt dat je hier een fantastisch verdedigingsfort kan bouwen. Als ik naar beneden kijk vanaf deze hoge kliffen de Zwarte Zee op zie ik een zwart stuk water en ik vermoed dat hier de onderzeeër basis gelegen is en klim weer naar beneden.

WIST JIJ?

Dat Balaclava het hoofdkwartier was van de Engelsen tijdens de Krim oorlog? Het werd zo koud in de winter van 1854 en zoveel mensen doodvroren dat Engelse huisvrouwen besloten mutsen te breien; de Balaclava muts!

___________________________________________________________________________

Op de terugweg zoekend naar het marine museum zie ik achter een ijzeren hek een stuk afgezet kade wat gebruikt wordt als “strandje”. Er staan twee badhokjes en er staan twee bankjes; de rest van de mensen ligt op handdoeken op het beton waar, zo meen ik, in de winter boten worden op het droge worden getild. Ik besluit hier later terug te keren maar wil eerst naar het museum en vraag rond.

Mensen wijzen naar de overkant van het water en al zie ik helemaal niets wat daarop lijkt ik besluit zelf te gaan kijken. Helaas moet ik helemaal omlopen maar uiteindelijk zie ik een opening, een grot de berg ingaan waar water inloopt – hier moet het zijn! 

Aan de zijkant van de rots zit een grote deur die mij naar binnen leid in deze geheime nucleaire onderzeehaven van de Russen ten tijde van de Koude Oorlog.

Ik kom terecht in een gang zoals in de metro, alleen hier ligt een spoor en ernaast is een witte streep op het beton getrokken. Het is hier fris en het doet me ietwat denken aan de forten in Europa die ten tijde van WWI en WWII zijn gebruikt. 

Aan de zijkanten in de gang staat hier een daar een glazen vitrine waar wat oorlogsstukken en foto’s in staan. Het einde van de tunnel kan ik niet zien want hij kromt wat het allemaal nog mysterieuzer maakt hier zo alleen.

Bewapeningsruimte

Als ik dan toch het einde heb bereikt is deze afgesloten door een glazen deur die van dak tot grond gaat en vol zit met condens. Als ik de deur opendoe kom ik in een grote ruimte terecht met veel zwarte buizen aan het plafond en tegen de muur. Dit moet de plek zijn waar de onderzeeërs bewapend en bemand werden.

Hier zullen ze ook gerepareerd zijn want er komen hier twee waterwegen in de vorm van smalle kanalen bij elkaar. Omdat ik niets uitgelegd krijg en ook niets in het Engels staat aangegeven moet ik mijn eigen fantasie gebruiken; achterin zie ik al stapels bommen opgestapeld liggen die met de rails worden aangevoerd. Aan de zijkant van de kanalen kun je lopen zodat je aan de zijkant van de onderzeeërs kon komen, tenminste daar ga ik vanuit. Ik ben nog steeds helemaal alleen en je ziet alleen in de verte een kleine lichtbundel waar je de grot uit kunt.

Ik kijk nog even in het pikzwarte water voordat ik wederom door een deur ga en in een dezelfde gang terechtkom. Hier kun je een aantal kamers van de soldaten die hier ingekwartierd waren zien en er liggen wat mijnen. Het licht doet zeer aan je ogen als je uitkomt op een parkeerterrein waar legertrucks, een luchtafweerkanon, wat puin en wat auto’s staan. Een boekje, gids of een ander souvenir is hier niet te krijgen wat ik hierbij dan wel wat jammer vind. 

Nu is het feit voor wat verkoeling; ik koop een fles bier en leg mijn handdoekje op een open stuk beton aan de waterkant. Net als ik mijn hoofd op mijn tas wil neerleggen schrik ik op van een stem door een microfoon.

Nu pas zie ik iemand staan toezicht te houden; waarschijnlijk wordt er gewaarschuwd niet te ver de haven in te zwemmen vanwege de boten o.i.d.

Natuurlijk is er later onenigheid tussen wat dronken mannen maar het is interessant om zo tussen de lokalen de middag door te brengen. Voordat ik terugga besluit ik bij het restaurant op de hoek te eten – op de kruising waar ik uitstap en daarna sjok ik terug voordat het donker wordt.