Rotorua

Ohinemutu: 

Direct aan het meer gelegen iets ten noordwesten van het centrum van Rotorua ligt een kleine “Maori” vestiging. Aan de rand van Ohinemutu werd in 1835 de eerste missiepost gebouwd.

Er ontstond ook enige handel tussen Maori's en Europeanen. Het dorpje Ohinemutu lag aan de zuidelijke oever van het Rotoruameer, had veel warmwaterbronnen.

Rond 1870 waren de bronnen van het dorpje al welbekend en een attractie voor reizigers in de streek. In Ohinemutu bevindt zich de in 1873 gebouwde Tamatekapua Marae wat een traditionele ontmoetingsplek is. In de nabijheid ervan staat de kerk van St. Faith, gebouwd in 1910. In een raam dat uitkijkt over het meer is een Jezusfiguur gegraveerd, die gehuld is in een Maorimantel. Meer oostelijk ligt het Rotorua kunst- en geschiedenismuseum. 

Te Whakarewarewa

Whakarewarewa was een andere Maori nederzetting is uitgegroeid tot een van Rotorua’s grootste en meest bekende warmwaterbronnen. Daarnaast is een belangrijke Maori culturele plaats. Over de vroegste geschiedenis van Whakarewarewa is weinig bekend.

Waarschijnlijk hebben er verschillende stammen gewoond. In 1878 vestigden zich de Ngati Wahiao's er. Na de uitbarsting van de Tarawera in 1886 nam de thermische activiteit in Whakarewarewa toe. Verschillende vrouwen uit het dorp verdienden de kost met het rondleiden van toeristen.

Herverdeling: 

In 1898 werden in de nabijheid van Whakarewarewa voor het eerst (exotische) bomen aangeplant. Deze aanplant zou uitgroeien tot het bekende Whakarewarewa Forest, met als kern “The Redwoods”. In de eerste decennia van de twintigste eeuw groeide het dorp gestaag. 

Heden ten dage is het dorp verdeeld in tweeën. Het ene deel is het eigenlijke Whakarewarewa. Hier wonen nog Ngati Wahiao's, die toeristen ontvangen en rondleiden, waarbij de heetwaterbronnen en geisers aandacht krijgen, maar ook kennisgemaakt kan worden met de cultuur van de Maori's. Het andere deel van Whakarewarewa is Te Puia. Hier is onder andere het New Zealand Maori Arts and Crafts Institute (Nieuw-Zeelands Instituut voor Maorikunst en Ambacht) gevestigd. Hier bevindt zich ook de Rotowhio Marae.

En ook hier kunnen toeristen kennismaken met de geothermische wonderen en met de Maoricultuur. Je kunt hier ook de Maori’s “hangi” proberen uit een traditionele ondergrondse oven. Whakarewarewa heeft momenteel zeven actieve geisers. De grootste is de Pohutugeiser, die elk uur spuit. 

Dus ze niets anders doen dan elke avond aan de oever van het meer zitten, en luisteren naar de lokroep van haar geliefde. Op een gegeven moment weet Hinemoa zes kalebassen te verschalken.

Daarmee maakt ze een primitief vlot, en zwemmend achter dat vlot weet ze Mokoia en haar geliefde te bereiken. De eerste Pākehā (blanke) betrad rond 1830 het gebied.

De eerste toeristische activiteit in het gebied ontstonden al vrij snel nadat het gebied, en haar vulkanische bijzonderheden, door Europeanen was ontdekt, in de jaren 40 van de 19e eeuw.

Achtste wereldwonder

Vooral de Roze en Witte Terrassen trokken in de tweede helft van de 19e eeuw in toenemende mate de aandacht, en werden wel het “achtste wereldwonder” genoemd.

In de vroege ochtend van 10 juni 1886 verdwenen deze terrassen van het ene moment op het andere onder een dikke laag modder, roodgloeiende rotsen en wolken van zwarte as. De vulkaan Tarawere, 5 km noordelijk, was tot uitbarsting gekomen en vernietigde niet alleen de terrassen, maar eiste ook 150 mensenlevens en begroef verschillende dorpen.

Rotorua als stad is nog niet zo oud. Pas in 1880 nam de regering van Nieuw-Zeeland het besluit om de stad te bouwen. Bij de stichting van Rotorua streefde de regering er uitdrukkelijk naar van de stad een kuuroord te maken. De Regeringstuinen werden aangelegd, en de gebouwen erin, zoals het Badhuis (tegenwoordig: het Rotorua Museum) in (neo)tudorstijl. In de jaren 60 van de 19e eeuw was Rotorua het toneel van schermutselingen tijdens de Nieuw-Zeelandse oorlogen.

In 2002 en 2006 werd Rotorua bekroond met een beloning voor de mooiste stad van Nieuw-Zeeland. Het is dan wellicht volgens velen de mooiste stad van het land.