Bezienswaardigheden - Namibië

Walvisbaai: 

De grootste publiekstrekker van het industriële Walvisbaai moet de kolonie flamingo’s zijn die zich vooral in “the Lagoon” nestelen. Dit laagstaande water ligt in een beschermde baai en bevind zich in het zuidwesten van de stad vlakbij de monding van de Kuiseb rivier.

Andere flamingo “hotspots” zijn the Salt Works en Bird Paradis die allen rond de stad liggen. Andere toeristische attracties in en rond de stad zijn Dune 7 wat een hoge duin die vooral gebruikt wordt door de lokale bevolking om te picknicken en te “zandboarden”.

Je kunt ook het Walvis Bay museum bezoeken of Rhenish Mission kerk of een kijkje nemen bij een schipswrak in de Sandwich haven wat op ruim 50 km ten zuiden van Walvis Bay ligt. 

Swakomund:

Swakopmund is een populaire vakantiebestemming voor mensen uit de hoofdstad Windhoek, omdat het in het binnenland van Namibië in de zomer wel 40°C kan worden. Ook trekt het veel bezoekers uit Zuid-Afrika, met name hengelaars en zeevissers.

Veel toeristen uit Europa doen de plaats aan na bezoek aan Sossusvlei en/ of de robbenkolonie bij Kaap Kruis en komen vooral voor het Duitse karakter van de stad. Swakopmund bezit talloze prachtige historische traditionele Duitse architectuur zodat je je waant in een stad bij onze oosterburen.

Het meest in het oog springende gebouw van de stad moet het Woermannhause  zijn. Gebouwd in 1905 aan de Bismarck strasse als koopmanshuis werd het later als school-slaapzaal en “zeemans-hostel”. De aangebouwde Damara toren fungeerde jaren als baken voor schepen en is nu onderdeel van het “militaire museum”. Andere interessante “Duitse” huizen en gebouwen zijn o.a. het Altes Amsgericht, het Kaiserliches Bezirksgericht en het oude treinstation wat nu als prijzig hotel is ingericht.

Je moet ook zeker een kijkje nemen bij de  “jetty” – een in 1905 gebouwde pier die gebruikt werd voor het laden en lossen van schepen. Ook een bezoek aan de Mole en de vuurtoren, iets verderop” mag niet ontbreken aan een bezoek aan Swakopmund. Musea in de stad zijn o.a. het Swakopmund museum en het “maritieme” museum. 

In de lagoon rond Swakopmund kun je flamingo’s, pelikanen en vele andere vogels spotten terwijl de “Rossing” mijn een bezoek waard is indien geïnteresseerd in uranium. Het schijnt de grootste uraniummijn ter wereld te zijn. 

Kaap Kruis (Cape Cross): 

Kaap Kruis (Cape Cross) ligt op ongeveer 100 km ten noorden van Swakopmund en staat bekend voor een enorme kolonie Kaapse pelsrobben. Op sommige dagen worden er meer dan 100.000 geteld.

Hoelang de robben al gebruik maken van dit stukje kust is onbekend – wel is bekend dat de Portugese ontdekkingsreiziger “Diego Cao” op dit punt aankwam in 1485.

Hij plantte er een kruis ter ere van z’n koning “Joao II”. Een Duitse zeeman nam het mee in 1893 en het staat nu in het “oceanografie” museum in Berlijn. Kaiser Wilhelm II beval dat er een replica gezet moest worden maar deze bleek niet geheel op de originele plaats te staan en daarom staat er nu nog een tweede replica, wel op de goede plaats.

Naast deze gedenktekens kun je ook een begraafplaats bezoeken op de site. Tussen 1898 en 1903 is er een behoorlijke gemeenschap bij Kaap Kruis die zich bezighoudt met het verzamelen van guano. Langs de weg naar Kaap Kruis kun je talloze stukken mineraal kopen (d.m.v. een bakje langs de weg waar je geld in dient te stoppen).

Maar de hoofdmoot blijft het kijken naar het (over)leven van duizenden pelsrobben die allemaal op hetzelfde plekje willen zitten en zwemmen. 

Meer ontdekkingsreizigers

Drie jaar later volgt de Portugees “Dias” en komt aan in de natuurlijke haven van Walvisbaai. In 1793 namen de Nederlandse autoriteiten van de Kaapkolonie bezit van Walvisbaai. In 1878 eisten de Britten het op. Tijdens de conferentie van Berlijn (1884-'85) werd Walvisbaai erkend als Britse enclave in de Duitse kolonie Duits-Zuidwest-Afrika.

De eerste Duitsers zouden in 1892 in het huidige Swakopmund arriveren wat dus dan de enige haven in hun nieuwe kolonie was. In 20 jaar tijd werd er een nagenoeg Duitse stad uit de grond gestampt met een zeer Duits karakter. Eerst de soldatenbarakken en daarna werden in Duitsland gereed gemaakte huizen met een boot naar de nieuwe kolonie gebracht. In 1910 ging Walvisbaai samen met de Kaapkolonie op in de Unie van Zuid-Afrika, een zelfbesturend deel van het Britse Rijk.

In 1911 werden met Duitsland de precieze grenzen van de enclave bepaald. Na het uitbreken van WW1 namen Zuid-Afrikaanse troepen de macht over in Namibië en vormde Walvisbaai onderdeel van het door Zuid-Afrika geregeerde Zuidwest-Afrika. De maritieme handel verkaste van Swakopmund naar het Engelse Walvisbay en de eerste veranderde direct in een vakantie-oord. Niet zo vreemd dat toeristen vandaag de dag liever naar Swakopmund reizen dan naar het industriële Walvisbay.

Na de onafhankelijkheid van Namibië in 1990 behoorde de enclave van WalvisBay nog tot en met 28 februari 1994 tot Zuid-Afrika die het niet wilde teruggeven. Per 1 maart 1994 is de enclave opgegaan in Namibië.