Meiktila

Nog half slapend wandel ik tussen wat chauffeurs door die zich bij de voordeur van de bus verdringen om in m’n oor “taxi” te roepen naar het ruim. Daar staat gelukkig m’n tas op mij te wachten – onder het stof maar ik ben altijd blij om hem weer te zien.

Tijdens het omzwiepen van m’n grote tas op m’n rug kijk ik even snel om mij heen. Ik zie een klein kantoortje, een soort restaurantje met terras en twee hele grote leeuwenbeelden – de ingang van een tempel. Maar waar is het busstation?

Ik vraag de chauffeur die opeens niet meer zo aardig is en graag naar huis toe wil (kan ik mij voorstellen na een nacht sturen over deze wegen) en die wijst op een plek in het donker; ik neem aan dat hij ver weg bedoelt.

Dan zegt hij het “verdoemde” woord taxi en hotel en ik bedank hem. Het meisje bij het kantoortje blijkt te werken bij de busmaatschappij waarmee ik vannacht heb gereisd en beaamt dat het busstation ver weg ligt. Ik maak het gebaar om te slapen, met twee handen op elkaar onder m’n hoofd dat ik schuin houdt, en wijs daarbij op de verlichte ingang van de tempel. Ze schudt nu heftig haar hoofd en maakt duidelijk dat dat Gods-schennis is. 

Ik heb niet echt geslapen op m’n drie stoelen en grote tas die ik als onderlegger heb gebruikt om de tijd te “vullen” tot het licht wordt. Het zou zonde zijn om veel geld te betalen voor een taxi en een hotelnacht voor die paar uur.

Daarentegen krijg je het gebabbel van taxi- en fietstaxichauffeurs, het geblaf van honden, het wegscheuren van talloze scooters en het gejengel van Boeddhistische monniken bij de ochtendgloren er gratis bij. 

Na een kop oploskoffie vervolg ik m’n weg op zoek naar een hostel. M’n eerste optie waar ik belaagd wordt door een troep honden is 400% gestegen in prijs en dus geen optie. In de hitte en stof vind ik optie nummer 2 wat een nogal stoffig en vies hok is met verkleurde gordijnen, een zeer ranzig matras en wc’s en douches waar ik m’n zwager niet in zou laten gaan. Prijs 10 dollar.

Een laatste kans

M’n pogingen tot een wat vriendelijkere prijs blijken nutteloos maar ik krijg wel een adresje voor een derde kans. Als dit er al niet uitziet voor deze prijs waar stuurt deze man bij dan heen vraag ik mij even af. Een man met sigaar geeft aan dat dit hostel vol is waarop ik besluit Mektila per direct te verlaten en ga op zoek naar het busstation.

Het is een paar kilometer wandelen en druipend in het zweet kom ik aan bij een groot stoffig veld waar een paar trucks staan maar geen bussen. Ik word door een man meegenomen door wat kleine straatjes en daar staan inderdaad wat bussen. Maar geen bus naar Bagan want dan moet je elders opstappen.

Ik ga op zoek naar een ander station en wandel over de lange brug met zicht op het meer van “Meiktila” en ik vind talloze vriendelijke, zwaaiende en lachende mensen maar geen busstation. Terug in het centrum loop ik met tanende hoop een winkeltje binnen en smeek mensen inmiddels te vertellen hoe ik in godsnaam deze stad ooit nog kan verlaten.

Er wordt gebeld en ik krijg een man aan de telefoon die mij kan helpen. 

We wandelen terug over de grote brug waar een gigantische grote gouden boot ligt in de vorm van een eend en lopen het terrein op. Houten huizen op palen met daarnaast kalkwitte gebouwen met hier en daar een stupa met een gouden piek.

Blaffende honden en monniken die bezig zijn hun bloedrode gewaden om te wikkelen. 

Er schijnen zes monniken hier te slapen en hij wijst mij het kamertje aan achter een gordijntje wat m’n kamertje voor de nacht zal zijn. Een matras op de grond, een soort van klerenkast en heel veel foto’s van beroemde heren aan de muur.

Het lijkt op een kamertje van een tienermeisje om eerlijk te zijn. Ik maak kennis met de andere jonge monniken en ik moet denken aan het kameraadschap van backpackers, padvinders, gevangenen of het leger.

Misschien een combinatie van allen. Na een gratis hap eten ga ik terug de straat op en de monnik gaat de tempel in om te mediteren. 

Ik ga op zoek naar het oude Britse koloniale diplomaten huis maar zoals zo vaak in dit soort landen staat er niets aangegeven en heeft niemand enig idee waar ik naar op zoek ben.

Nadat de Japanners Birma waren binnengevallen in 1942 zou dit pand dienst hebben gedaan als gevangenis en wreed ondervragingscentrum. Prachtige oude vervallen houten koloniale panden maar misschien zal ik wel nooit weten of ik het gezochte huis heb gefotografeerd of iemands erfenis. 

Het Shwe Kyaung ten westen van het “Meiktila” meer is een ommuurd klooster dat een Brits-Japans monument bevat die in 1970 hier is neergezet om de slachtoffers te eren van beide partijen tijdens WWII. De monniken hier zijn net zo verrast als ik om mij hier te treffen. Honden slaan aan en de mensen hebben echt geen idee waar ik het over heb.

Een oudere man neemt mij letterlijk met de hand mee naar een hoek van het complex waar een wit monument staat met een touw eromheen.

Er is een plaquette maar ik kan geen jaartal vinden laat staan een stuk tekst in een taal die ik kan lezen. De jonge monniken zijn totaal niet geïnteresseerd in het monument en staan in de rij om foto’s met mij te maken. Op de weg terug stopt een oudere man op een scooter naast mij. Z’n kleinzoon staat tussen z’n benen in met z’n handen op het dashboard en kijkt mij hoopvol aan.

Het is de bedoeling dat ik achterop ga zitten en dat laat ik mij geen tweede keer vragen want het is een behoorlijk stuk teruglopen naar het centrum en opzeker met deze hitte en stofwegen. 

Na een hap eten en een paar biertjes kom ik in het donkerte terug in het klooster. Ik doe wat werk op m’n notebook en dan maken de heren duidelijk dat het tijd is om te gaan slapen. Kijkend op m’n klokje moet ik denken aan wat m’n vader altijd zei: “met de kippen op stok zeker”?

Ik neem nog snel een douche (lees: een paar kommen koud water over m’n hoofd in een donker stalletje) en poets m’n tanden. Als ik m’n kamerdeur opendoe ligt opeens de monnik op m’n matras.

Er gaat een hele koude rilling over m’n rug en ik weet niet wat ik moet zeggen.

Verschrikt vraag ik of hij hier ook gaat slapen en hij zegt dat hij wat foto’s wil laten zien op z’n mobieltje. Aarzelend doe ik het muggennet omhoog en trek het koortje van m’n korte broek even strakker aan. Opeens voel ik een been over m’n enkel gaan en dat is het teken om direct in te grijpen. “Ik weet niet wat je van plan bent vanavond maar ik val eigenlijk alleen op vrouwen en ik hoop niet dat ik je op verkeerde gedachten heb gebracht of nu beledig”.

Het blijft stil maar het been is weg.