Hispaw

De weg is smal maar redelijk goed – probleem is alleen dat veel te grote trucks door de smalle haarspeldbochten gewrongen worden en zo al het overige verkeer (vooral witte grote taxi’s) ophouden.

Ook passeren we ook veel check points of tolweghokjes waar elke keer de bagageklep wordt opengezet die niemand checkt en er komt ook niemand binnen om onze paspoorten o.i.d. te checken.

Nog niet zo heel lang geleden werden hier 30 “Shan” leiders opgepakt die banden zouden hebben met het “Shan staatsleger” (SSA). Zoals vele andere bergvolkeren willen deze zo snel mogelijk autonomie krijgen in Myanmar maar dit lijkt verder weg dan ooit. 

Het landschap is heuvelachtig, ik zie een grote heuvelrichel, gele wilde zonnebloemen, mais- en rijstvelden, hier en daar wat struiken en bomen. Mooi maar niet spectaculair; van enige jungle hier is geen sprake. Rond het middaguur komen we in het relaxte dorp Hispaw aan wat ik constant verkeerd uitspreek. 

We stoppen eenmaal op de weg van Mandalay naar de noordoostelijke stad Hispaw; als ik de bus uitkom rond acht uur in de ochtend bij een soort van Birmees wegrestaurant grijp ik direct naar m’n fleece – het is hier een stuk frisser dan in de vallei van Mandalay.

Het is een drukte van jewelste hier en ik loop nog slaapdronken tussen al die kleine mensen in naar een klein tafeltje waar ik alleen een kop koffie bestel.

De weg is smal maar redelijk goed – probleem is alleen dat veel te grote trucks door de smalle haarspeldbochten gewrongen worden en zo al het overige verkeer (vooral witte grote taxi’s) ophouden. Ook passeren we ook veel check points of tolweghokjes waar elke keer de bagageklep wordt opengezet die niemand checkt en er komt ook niemand binnen om onze paspoorten o.i.d. te checken.

Nog niet zo heel lang geleden werden hier 30 “Shan” leiders opgepakt die banden zouden hebben met het “Shan staatsleger” (SSA). Zoals vele andere bergvolkeren willen deze zo snel mogelijk autonomie krijgen in Myanmar maar dit lijkt verder weg dan ooit. 

Het landschap is heuvelachtig, ik zie een grote heuvelrichel, gele wilde zonnebloemen, mais- en rijstvelden, hier en daar wat struiken en bomen. Mooi maar niet spectaculair; van enige jungle hier is geen sprake. Rond het middaguur komen we in het relaxte dorp “Hispaw” aan wat ik constant verkeerd uitspreek. 

Een Birmese man spreekt mij aan en vertelt mij in detail hoe ik lopend naar de watervallen kan lopen. Even later loop ik nietsvermoedend een Chinese begraafplaats op en vraag mij af of ik ergens iets niet helemaal begrepen heb. Als ik nog een groepje toeristen zie lopen blijkt dat dit toch de goede route is.

Als het niet gekker kan sta ik niet veel later op de plaatselijke afvaldump – kraaien en kinderen spelen gezamenlijk op deze plek van verderf en ik zie wat aluminium hutjes staan.

Vreemd om hier de weg te vragen maar de mensen kijken vriendelijk op en wijzen op een klein zandpaadje wat de vallei inloopt. Het is een smal zandpad langs wat houten en rieten hutjes waar mensen wonen die hier op het land werken. Houten karren, een berg maiskolven en verderop staat een waterbuffel naar mij te kijken. Het is licht heuvelachtig met palm- en bananenbomen.

Een klein stroompje wat ik volg  soms over een loopplank of een losliggende balk. Dan opeens zien we de heuvelrichel met de waterval die meters naar beneden valt en vanaf hier meer lijkt op een paar lichte slierten tegen die donkere achtergrond.  

. 

Het weer slaat om

Zodra ik dichter bij de waterval kom lijkt het wel lichter te worden en opeens lossen de wolken op en komt de zon tevoorschijn. Binnen een kwartier is het heet, de lucht blauw en kunnen we goed alle kleuren onderscheiden.

Veel wilde zonnebloemen groeien hier en een gids van een voorbijkomende toeristengroep laat ons gezamenlijk kennis maken met de “mimosa” oftewel “shy lady’; het plantje dat dichtklapt als je de blaadjes aanraakt.

Er is een kleine waterpartij daar waar het water naar beneden valt en twee van de Tsjechen besluiten een duik te nemen waar ik niet ‘ns aan gedacht heb in de kou van vanmorgen.

Ik besluit een stukje verderop te lopen, ook omdat de tweede toeristengroep is aangekomen en kom bij een altaar aan voor een “nat” (geest). Het zijn twee houten duiventillen met een hekje eromheen vol met vlaggen. Een aluminium dakje, plastic bloemen in een vaas en een soort van altaartje; ernaast staat een groot houten (hobbel)paard. Ik zwaai de mensen gedag en ga in m’n eentje dezelfde weg terug.

Het lijkt wel een ander pad nu de zon schijnt en ik m’n ritsen van m’n broek heb afgerist en m’n fleece heb opgeborgen. Prachtige wolkenpartijen zijn m’n deel als ik de weg terug wandel en tevergeefs probeer een treinkaartje voor morgen te boeken. Het is tijd voor een douche en een dutje