Gokteila (Gokteik viaduct)

Omdat ik weet dat ik bijna een uur te vroeg ben om een kaartje te kopen hang ik wat rond en de eerste backpackers komen al aan druppelen. Dan eindelijk als ik al een tijdje met een ouderlijk stel uit Amsterdam aan het babbelen ben schuift de man met muts z’n stoel aan en blijkt hij het eerste kaartje af te scheuren; er wordt een rij gevormd.

Ik zit nog wat te twijfelen of ik een goedkoop of een super goedkoop kaartje zal kopen en besluit dan toch maar voor een zachte zitting te gaan i.p.v. een harde houten bank – het is toch zo’n 5 uur zitten.

Een kopie van m’n paspoort is niet genoeg en ik moet bijna voor in de rij alsnog m’n broek laten zakken om m’n originele paspoort tevoorschijn te halen voordat ik een ticket krijg.

Ik zie dat de prijs van m’n ticket eigenlijk nog 70 K goedkoper is maar dat ik een levensverzekering van deze prijs verplicht ben af te sluiten. Tezamen met het Nederlandse stel kijken we naar een jongetje dat z’n moeder ontluist aan de andere zijde van het spoor – hier de normaalste zaak van de wereld.

Het heeft even geduurd en hier weet je ook niet of hij wel of niet komt maar om kwart voor tien (20 minuten te laat) komt er een trein in zicht luid toeterend. We hebben allemaal een vaste plek en helaas zit ik (omdat ik zo aardig was iemand voor te laten) achteruit.

Alle ramen staan open en het is nog fris – de zon staat op de andere kant waar een Spaanse jongen zit die direct begint z’n hele waszak leeg te halen en op te hangen.

Om 10:00 gaat de hoorn van de trein en de locomotief schokt zich een weg vooruit. Het is gewoon schattig om te zien dat hij z’n onderbroeken op z’n schoot heeft liggen in het zonnetje terwijl op de stoel tegenover hem z’n T-shirts liggen en ook aan het rek schuin boven hem heeft hij dingen uitgehangen.

De wagon heen en weer

Het moeten al z’n kleren zijn op de dingen die hij aan heeft. De trein waggelt, biggelt, hopt en schokt als ik nog nooit heb meegemaakt en ik zie de andere wagon tegendraads schokken aan de onze.

Bij de stad “Kyaukme” stoppen we een half uurtje en ik ga er direct uit om een kop koffie te scoren en een bak rijst met kip kerrie. Na een half uurtje gaat de hoorn en worden we geacht allemaal weer in te stappen. Het uitzicht is hetzelfde als ik eerder heb gezien – heel veel gele zonnebloemen die binnenkomen als we door het landschap razen. Ik voel m’n neus en ogen rood worden niet zo vreemd met alle stof en bloemstukjes die binnen waaien. Buiten zwaaien kinderen (en volwassenen) als de trein langs komt denderen (en toetert) en mensen houden groene vlaggen op bij weg en pad overstekingen.

Naar de wc gaan in deze trein is een ramp en ik ga pas als de trein tot stilstand komt. Het raampje is zwart geverfd en je staat in een donker hol op goed geluk te plassen in het gat in de grond waar het enige licht vandaan komt. 

Toch wel iets bevreesd door deze gigantische hoogte en het feit dat er sinds jaar en dag geen hol is gedaan aan onderhoud kijk ik naar de diepte.

Omdat de ramen open zijn kun je de vallei inkijken waar een heel klein stroompje stroomt. De brug knikt een beetje zodat je een redelijk goed beeld heb hoe diep het is en dan zijn we aan de overkant en rijden we een stuk haaks op de brug zodat je een goed beeld hebt.

De Engelsen hebben de brug in 1905 gebouwd om het traject aanzienlijk te verbeteren en versnellen tussen de stad Lashio in het noordoosten van het land en Mandalay. Het was toen de tweede hoogste brug ooit. We zigzaggen tegen de heuvels aan de overkant en hebben nog een aantal keren een zeer goed beeld van de brug voordat we echt verder rijden richting Pyin-Oo-Lwin.

Het is even over vieren (keurig op tijd ondanks ons late vertrek) als we aan komen bij het treinstation van Pyin-Oo-Lwin (PoL) en onze treinreis van 5 uur erop zit. Oranje gekleurd van het stof en met rode ogen en neus van het snuiten stap ik het perron op.