Ostrog klooster

We rijden via Cetinje nu naar Podgorica en het landschap (we zitten nu op het plateau) bestaat voornamelijk uit lage struiken en heel veel rotsen. Tussendoor zijn groene velden met kleine huisjes met oranje dakpannen.

We komen rond tien uur aan de hoofdstad en ik wandel een soort van informatiekantoor in waar ik vraag hoe ik het beste naar Ostrog klooster kan komen. Ik moet een bus nemen richting Niksic en bij Bogotici eruit.

Daarvandaan is het nog 8 km zegt het meisje en je kunt hier liften of een taxi nemen. Lopen is geen optie. Ik koop een kaartje voor 2,50 euro en de route brengt mij vanaf half elf langs een diepe vallei langs de weg. Om 11:15 wordt ik langs de weg gedumpt en zie op een soort van grindpad langs de weg een taxi staan.

Hij vraagt 10 euro naar Ostrog maar ik loop verder naar beneden waar een kleine kruising is. Na m’n maaltijd bij het lege restaurant op de hoek loop ik naar de andere kant van de weg, zet m’n tas neer en houdt mijn duim op. Het is heet maar het is nog vroeg – net half een en je kunt hiervandaan het bovenste klooster zien hangen in de rotsen. De eerste auto’s scheuren allemaal voorbij – wat een verschil met in Albanië waar je direct een lift hebt. Na ongeveer een auto of 30 en een half uur wachten stopt een auto.

Kentekenplaat uit Bosnië – Herzegovina. Twee jonge jongens maken de achterbank vrij en zeggen in gebroken Engels dat ze mij wel even willen brengen. 

De route is een spel van haarspeldbochten en vergezichten over de Zeta vallei die adembenemend zijn. We passeren eerst het lagere gedeelte van het klooster en gelukkig rijden de heren door.

Het is zeker nog een kilometer of 2 naar het hogere gedeelte en ik moet er niet aan denken dat ik dit had moeten lopen met m’n zware tas op m’n rug.

Terwijl ik hun bedank, neem ik wat foto’s van het uitzicht als hun vooruit gaan. Ik kom het marmeren plateau op en terwijl aan de linkerkant dit gedeelte van het klooster al in de bergen is gehakt zie ik verderop het echte klooster.

Overal staan plastic stoeltjes en liggen matrassen en kleden op de grond. Het lijkt wel of ze te drogen zijn gelegd en nu (pas) opgeruimd worden. Ik wandel het hok in waar ze worden opgestapeld en vraag of ik wellicht even m’n tas hier achter kan laten. Als je deze maar niet voor de trap legt die naar het koffiehuisje boven leidt zegt het meisje in vloeiend Engels. 

Slaapgelegenheid

Natuurlijk niet en ik vraag direct of ik hier misschien kan blijven slapen. Natuurlijk zegt ze en ze wijst op de berg kleden en de dunne maar goede matrassen.

En wat kost dat vraag ik? Dás gratis maar je kunt ook slapen in de slaapzalen bij het lagere deel van het klooster. Ik bedank haar en wandel nu zonder tas verder op het plateau waar het uitzicht over de vallei geweldig is.

We zouden hier op 900 meter hoogte zijn van de vallei hieronder. Vanaf hier heb je ook het beste zicht op het klooster wat inderdaad in de rotsen hangt.

Dus dit is het belangrijkste klooster van de Orthodoxe Christenen in Montenegro. Er schijnen hier zo’n miljoen pelgrims per jaar te komen en het is nog steeds onduidelijk hoe in godsnaam dit klooster op deze plek gebouwd kon worden. Gebouwd in het jaar 1665 in twee grotten lijkt het erop alsof het een champignon is die uit steen komt. 

Een bordje op poort die je door moet geeft aan wat allemaal wel en niet mag – geen pet maar wel een sluier, geen korte broek en korte mouwen en zeker geen foto’s. 

Hier komen mensen achterstevoren een halve deur uit (een hele kleine ingang) en ik moet even wachten op m’n beurt terwijl mensen linten, deurkozijnen en wat dan ook kussen en kruisjes slaan.  Binnen is een kleine stuk grot, donker met heel veel kaarsen.

Twee mannen in zwart met witte baarden knikken mij gedag en ik weet eigenlijk niet wat ik hier moet (doen). Ik kijk even rond, zie wat oude vergane fresco’s op de muren en dak en kijk snel om mij heen.

Ik voel mij niet goed op m’n gemak met die twee heren hier en ik hoef ook geen poespas met de overgebleven botten van de heilige bisschop dus ik bedank de mannen en probeer ook achterstevoren het deurtje door te komen wat nog helemaal niet zo makkelijk gaat.

Wat dit het dan – blijkbaar wel want ik zie mensen die gelijk met mij het plateau opkwamen al teruggaan naar hun auto’s. Andere gaan de grote souvenirwinkel vol kitscherige geloofsspullen in die ik in z’n geheel links laat liggen.

Terwijl ik terugloop bedenk ik wat ik heb gelezen over deze plek; zo zou de kleinzoon van oorlogscrimineel Radovan Karadzic hier gedoopt zijn en er gaan zelfs geruchten dat de beruchte Bosnische Serviër hier tijdelijk heeft geleefd terwijl de hele wereld naar hem op zoek was. Het klooster heeft altijd ontkend. 

Ik wandel het parkeerterrein af en wandel nu via de marmeren trappen die verticaal de haarspeldbochten aan elkaar rijgen naar het lagere niveau van het klooster. Hier zie ik het bordje naar een andere “pelgrimswinkel”, de Crkva sv Trojice kerk en de heilige bron die zo lekker water zou geven.

Ik wandel helemaal door naar de poort en zie een busje staan die half vol is mensen. Ik doe net of ik denk dat het een lokale bus is en kijk op het voorraam. De chauffeur vraagt waar ik heen wil en ik zeg zo bedachtzaam mogelijk Bogotici maar de man begrijpt het niet.

De kruising die leidt naar Niksic zeg ik dan en de man knikt. Dan zegt hij dat ik wel mee kan want ze moeten toch die kant op. Binnen hoor ik een gekakel in het Hebreeuws van de dames op leeftijd die een van hun plekjes moeten opgeven.

Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, wel een aantal keren in Israël ben geweest is direct het ijs gebroken en word ik vrolijk onthaald. We babbelen over hun reis en over m’n reizen en voordat ik het weet zijn we na een lange tijd in een lange tunnel te hebben gereden bij de afslag van de stad waar ik heen wil.

Zij gaan door naar Dubrovnik en ik stap langs de weg uit.