San Christobal e.o.

De binnenstad: 

Het centrum van de stad is de Plaza 31 de Marzo, het centrale plein omringd door de in 1528 gebouwde kathedraal. Ondanks alle aardbevingen nog steeds een prachtig exemplaar. Aan de andere zijde kun je het “hotel Santa Clara” bewonderen – ooit het woonhuis van de Spaanse veroveraar van “Chiapas”.

De mooiste kerk van de stad is Templo de Santo Domingo (entree is gratis) - dit roze barokke gebouw ligt in het verlengde van de lange doorgaande Utrilla straat. Naast talloze restaurantjes, cafés en musea kun je ook een kijkje nemen op de markt van San Christobal.

Deze staat schuin tegenover de kerk (zie boven) en wordt aangeduid met de naam Mercado Municipal. Hier kun je vele oorspronkelijke bewoners zien met hun waar. 

Chamula en Zinacantan:

Vele reisbureau’s (Real de Guadalupe) en hostels bieden “tours” aan (rond de 15 dollar) naar o.a. de dorpjes van oorspronkelijke bewoners rond San Christobal. De meeste gaan o.a. naar het dorpje San Juan Chamula en San Lorenzo Zinacantan en nemen zo’n 5 uur in beslag.

Chamula en omgeving is gesitueerd in de “Chiapas” hooglanden en wordt bevolkt door zo’n 80.000 Tzotzil Maya. Op het platteland rond Chamula worden bonen, mais, aardappelen en sla verbouwd. Chamalu is de belangrijkste stad en kent een zeer unieke “autonome” status

in Mexico aangezien geen nationale politie en/of militairen het gebied in mogen. Het belangrijkste gebouw in de stad is de kerk (Templo de San Juan) wat voor het marktplein staat. In de donkere ruimte waar een dikke laag van rook hangt staan tientallen kaarsen.

Een tapijt van groene naaldboombladeren ligt tezamen met tientallen lege flesjes op de houten vloer. Lokale mensen zitten op hun knieën op de grond om offeringen te doen, te bidden, kaarsjes te branden en “posh” te drinken. Aan de zijkanten in de kerk staan houten standbeelden aangekleed met “spiegels” om de duivel op afstand te houden. Medicijnmannen zijn soms aanwezig die soms tijdens ceremonies levende kippen offeren.

Een mix van culturen en gewoonten

De oorspronkelijke bewoners houden er een religie op na die een mix is tussen pre-koloniaalse gebruiken en gewoontes uit het Spaans katholieke geloof.  Ook dragen de meeste vrouwen en mannen nog traditionele kledij. Naast de kerk is ook de zondagsmarkt, het museum en de begraafplaats bezienswaardigheden.

Zinacantan ligt op 11 km ten noordwesten van San Christobal en wordt bewoond door de zogenaamde Zinacantese die zichzelf zien als Tzotzil indianen. De mannen dragen hier de traditionele roze tenues opgesmukt met borduurwerk van een bloemen motief. Op hun hoofd dragen ze een platte ronde palmenhoedje. Vrouwen dragen roze of paarse sjaals over veelzijdige en fel geborduurde bloesjes. Je kunt hier de kerk (“San Lorenzo”) of de markt bekijken. 

Fotografie is in deze traditionele stadjes en omgeving uit den boze en vooral het nemen van foto’s in de kerk of tijdens ceremonies wordt zwaar afgekeurd. 

Canon del Sumidero:  

Niet ver van de stad Tuxtla Gutierrez ligt de Sumidero vallei ontstaan in 1981 na de aanleg van een grote dam. Je kunt de diepe vallei bekijken vanaf de bovenkant maar de meeste mensen verkiezen een boottocht door de rivier als optie.

De opstappunten van de boot zijn Chiapa de Corzo of Embarcadero Cahuare. Een retourtje met de boot kost zo’n 9 dollar en duurt 2 uur. De boten vertrekken zeer regelmatig.

Naast de prachtig rotsformaties, hoogte van de kliffen en het zien van vogels is het zeer waarschijnlijk dat je een aantal krokodillen ziet rondzwemmen. 

Na de onafhankelijkheid van Mexico kreeg de stad haar huidige naam, ze is genoemd naar Bartolomé de las Casas, geestelijke en voorvechter van rechten voor de indiaanse bevolking.

Het was oorspronkelijk de hoofdstad van Chiapas (tussen 1824 en 1892), een functie die de stad tijdens het Porfiriaat kwijtraakte aan het meer westelijk gelegen Tuxtla Gutiérrez. Naar verluidt waren de inwoners hier zo ontstemd over, dat zij gedurende de Mexicaanse Revolutie feller vochten dan inwoners van andere steden.

Na 1970 nam het toerisme in de streek een vlucht. Duizenden oorspronkelijke bewoners verlieten de kleine dorpen in de streek en namen hun intrek in de “arme” stadsring van San Christobal, verjaagd vanwege interne politiek-religieuze conflicten. 

In 1994 werd de stad uitgekozen door de zapatisten, als een van de vier in het land ,tijdens hun strijd voor een waardige behandeling van de inheemse plattelandsbevolking. Binnen een paar dagen werden ze verjaagd door het Mexicaanse leger maar de stad blijft een vuurhaard voor toekomstige conflicten.