Perhentian islands

HOME / Maleisië / Maleisië reisverhalen 

Omdat ik pas laat op de dag in Kota Bahru ben aangekomen besluit ik daar een nachtje te blijven voordat ik doorreis. De volgende dag – als ik inmiddels kennis heb gemaakt met een Nederlands stel – besluiten we met z’n drieën een taxi te regelen die ons naar Kuata Besut brengt.

We checken ons geld want op Perhentian schijn je geen bank te hebben. In dit kleine kustplaatje aangekomen is het geen probleem een boot te vinden die ons naar het kleinere Perhentian eiland Kercil te brengen.

Het is een gammele oude houten boot en het lijkt uren te duren voordat we de tien kilometer hebben afgelegd. Onderwijl zien we dolfijnen parallel aan de zijkant en voor onze boot boven het water uitspringen. Het is wat heiig als we aanmeren op het een-na-grootste eiland van deze eilandengroep. Dit strand blijkt Long Beach te heten en ligt Kercil wat toepasselijk -klein betekent. 

Terwijl het stel liever hier blijft hoor ik van een aantal backpackers die hier rondlopen dat er aan de andere kant nog een baai is die nog rustiger is. 

Het paadje ligt verstopt tussen wat hutjes en huisjes in en leidt dwars door de jungle naar de andere kant van het eilandje. Het is ongeveer 10 minuten lopen als ik in een kleinere meer persoonlijke maan-baai terecht kom. Dit is Coral Bay en er is welgeteld een plek om te slapen.

Ik maak kennis met de eigenaresse en zie een kleine hoofdhut van riet waar je wat eten en drinken kunt bestellen. Er wordt mij een hut gewezen die ik moet delen met een lange Canadees. Morgen heeft ze een andere hut voor mij alleen beschikbaar. Ik ga akkoord en maak kennis met m’n hut-genoot en een andere Nederlander die hier al een paar dagen is. 

De volgende dag besluiten we na een heerlijk ontbijt op de houten vlonders van het eethuisje te gaan snorkelen. Perhentian staat bekend om z’n parelwitte stranden, azuurblauwe water en het veelal aanwezige koraal. Bij Long Beach schijnt het mooi te zijn maar wij besluiten hier te blijven – we zijn de enige die hier het water inlopen en op zoek gaan naar vissen en gekleurd koraal.

Het is m’n eerste keer en het is overweldigend. We besluiten een wandeling te maken over een deel van het eiland – eerst komen we in het stukje jungle tussen de twee stranden twee varanen tegen waarna we lunchen op Long Beach en genieten van de baai alhier. 

Terug proberen we een andere route te lopen en moeten een stuk over de rotsen klimmen. 

De dagen erop doen we niets – we schaken wat bij ons eethuisje, zonnen op het strand en genieten van de rust en de prachtige natuur en stilte. Er is hier niets – geen winkel, restaurant, bank of hotel. We snorkelen, ik doe m’n was en hangen wat rond.

Het enige wat ik nog doe is op zoek gaan naar een goed boek bij een piepklein boekenstalletje op Long Beach. Na drie dagen reis ik met de Nederlandse mede-backpacker terug naar Kota Bahru waarna we ons klaar maken voor de befaamde jungle treintrip naar het zuiden. 

Toen ik in 1997 naar het kleinere Perhentian Kercil bezocht kon je naar mijn weten alleen met een langzame boot de ongeveer 10 km vanaf Kuala Besut varen. Omdat er geen openbaar rijdt tussen Kota Bahru en Kuala Besut hebben wij een taxi gecharterd.

Tegenwoordig schijn je niet alleen van Kota Besut te kunnen varen maar ook vanaf het kleinere Tok Bali. Ook schijnt er een optie te zijn om met een speedboot te gaan en dan wel naar elk gewenst strand. 

Accommodatie op het kleinere Perhentian Kercil is nog steeds simpeler en wat goedkoper dan op z’n grote broer Perhentian Besar. Het blijkt ook nog onveranderd te zijn dat het kleinere eiland nog steeds voor backpackers is gereserveerd.

Ook schijnt het nog steeds zo te zijn dat de accommodatie op z’n beurt weer simpeler is op Coral Bay dan op Long Beach. In 1997 heb ik op Coral Bay een rieten hut gevonden wat de enige accommodatie was op dat moment.

Het had een eethuisje en je kon snorkelbenodigdheden huren. Dat was alles.