Kratovo

HOME / Macedonië / Macedonië reisverhalen

Vanochtend heb ik de bus genomen vanuit Strumica naar Stip. Daar moest ik twee uur wachten op m’n connectie-bus naar Probistip. Het plan is vandaag nog naar Kratovo te komen en de chauffeur had mij toegeknikt toen ik de bus instapte. Het moet dus gaan lukken.

Om kwart voor een kom ik in Probistap aan waarvan ik echt nog nooit had gehoord voordat ik hier kwam. Het is wederom een nietszeggend busstation zonder enig (markt)stalletje, restaurant, terras of wat dan ook. Er is een supermarkt en volgens mij niet ‘ns een ticketkantoor.

De chauffeur schrijft in het stof van de bus de tijd 14:15 op wat hopelijk de tijd is dat er een bus naar Kratovo is. Ik heb dus nog even en heb behoorlijke trek gekregen. Net voordat we het lege busterrein opreden dacht ik wat parasols van een terras te hebben gezien en ik besluit even te gaan kijken. Ik had het goed gezien en plof neer op een aardig terras buiten. Ze hebben zelfs een kaart alleen alles is in het cyrillisch zodat ik er niets van begrijp. Ik vraag de man die wat Engels spreekt of ik misschien wat worstjes met uien kan bestellen.

Hij knikt en zegt dat dat geen probleem is maar toch heb ik het idee dat hij er niets van begrijpt. Ik ga op het terras buiten zitten en nip aan m’n biertje. Na zo’n kwartiertje wachten wordt er een giga bord eten voor m’n neus gezet. Er liggen inderdaad 3 worstjes maar er liggen nog ‘ns 3 worsten naast, met patat, een bonenpasta en een mand met drie broodjes. 

De rekening valt mee en met een volle maag zit ik in het busje naar Kratovo, m’n eindbestemming voor vandaag. 

Ook hier weer een busstation van niets – ik zie het bordje central staan en wandel langs een hoge klif en kijk naar een dorpje in een vallei met een rivier waar aan beide zijden kleine witte vierkante huisjes met oranje dakpannen tegen de rotsen zijn aangegooid, zo lijkt het.

Ik wandel een brug over en sta als het goed  is in het centrum – ook heb ik de eerste prachtige grote stenen wachttorens gezien die mij direct aan Georgië doen denken.

Het dorp zelf heeft meer weg van Amasya dat ik in 2004 in Turkije heb bezocht. Omdat ik niet in het nietszeggende grote hotel Kratis wil inchecken wandel ik wat rond maar zie geen hostels en geen kamers. Ik heb het gevoel alsof ik het centrum uitwandel als mij een jongen tegemoet komt lopen met een rugtas om. Hij vertelt dat hij hier woont en net uit Skopje komt.

We raken aan de praat en hij kent wel iemand die een kamer te huur heeft. Ik ontmoet de man in kwestie, Stevce, en hij zet in z’n kantoortje een kop Turkse koffie voor ons allen. 

Hij laat mij een aantal kruiden ruiken en proeven en we praten wat over dat alle mensen in het dorp tijdens verschillende jaargetijden de berge in gaan om kruiden te verzamelen en deze gebruiken om het eten mee aan te maken. Ook wordt er saus van gemaakt. De jonge jongen vertelt over de situatie in Skopje die meer weg heeft van een festival dan met demonstraties tegen de regering ook al is het ze ernst. 

Skopje en politiek

Een tape met corruptieschandalen, omkoping en vervalsing van stembiljetten is opgedoken en nu staat de president onder zware internationale druk en de verschillende bevolkingsgroepen in Macedonië zijn het zat en hebben voor het eerst in hun geschiedenis samen een vuist gemaakt. Ook buitenlanders zouden zich hebben aangesloten in het tentenkamp. 

De jongen met de baard gaat weg en ik schud hem de hand en bedank hem voor z’n hulp. Stevce neemt mij mee de heuvel op door allerlei steegjes en trappetjes naar een prachtig oud gebouw. Binnen is het inderdaad traditioneel ingericht met veel kleden op de grond.

De vloeren kraken en ik krijg alle vijf de kamers te zien. Ze zijn allemaal verschillend. Blijkbaar krijg ik de ene die beneden is toebedeeld.

Als ik de prijs vraag grijpt hij eerst een piepklein plastic flesje uit de koelkast waar echte Macedonische rum in zit. Zeven euro zegt hij (of 420 MKD). Inclusief ontbijt vraag ik? Ja. Voor de zekerheid vraag ik even waar hij dan slaapt want ook dat vind ik niet echt fijn. Hij geeft mij de sleutel en wijst op een ander deel van de stad. Hij schenkt nog een rum voor ons in en vraagt of ik ook de honing wil proberen.  

Wel ja, dat kan er ook nog wel bij. Hij gaat terug naar z’n kantoor en ik schenk m’n volle glas rum terug in het flesje. Ik had al wat katten gezien en gehoord en hoor nu ook “kleintjes” onder de trap ergens maar zie niets. Ik besluit een rondje te gaan lopen zodat ik morgen weg kan. 

Als ik naar buiten ga en de deur afsluit met een hangslot is het de bedoeling dat ik de sleutel onder een zeiltje leg op tafel. Ik wandel de heuvel op en mensen kijken mij vreemd aan, knikken, lachen of zwaaien. 

Ik koop een tomaat en ui voor vanavond. Ik hoop op een mooi uitzichtpunt waardoor ik de wachttorens, rivier en bruggen kan zien. Ik kom bij een splinternieuw voetbalveld aan – je gelooft het bijna niet – met hoge hekken eromheen.

Deze ligt op de mooiste plek van de stad. Ik wandel eromheen en vind een redelijke spot. Aan de andere kant vind ik een geiten pad naar beneden en die komen net naar boven – een man en een vrouw beiden met een geit alsof ze de hond uitlaten.

Het pad wordt weer een voetpad met stenen en is super steil. Ik wandel wat bruggen over en bedenk mij wat Stevce had gezegd; er is hier in het dorp een Orthodox, Turks, Katholiek en Joods gedeelte. Ongelooflijk.

Prachtige oude vervallen panden worden afgewisseld met nieuwe oerlelijke huizen. Je ziet zeker de Ottomaanse architectuur in deze woningen terug. Kratovo is een oud mijnstadje dat al sinds Romeinse tijden bekend staat om z’n ijzer, goud en zilver. D.m.v. een van de zes of zeven prachtige oude Middeleeuwse stenen ronde boog bruggen kom ik aan de overkant van de rivier terecht. 

Bij een van de wachttorens blijf ik even staan kijken en zoek naar kogelgaten. Ook hiervan zouden er zes moeten zijn en opmerkelijk genoeg staan deze kriskras door de stad heen zonder stadsmuur o.i.d. Het was in deze miniforten dat het goud en zilver verstopt werd tezamen met de bevolking als de stad bedreigd werd. 

Ik heb trek in een kop thee gekregen en zoek naar een leuk lokaal gezellig Turks theehuis. Het enige wat ik vind zijn een aantal commerciële terrassen in het centrum. Ook het kijken naar een wijnkelder wat de enige ingang van de jammer genoeg gesloten tunnels, die een netwerk onder de stad zouden uitmaken, vind ik wat overdreven. Ik kom de eigenaar weer tegen die mij nu een zelf gestookte wijn inschenkt.

Het is mij nu niet helemaal duidelijk of deze man mij morgen nu op sleeptouw wil nemen op een persoonlijke tour of het klooster voor mij gaat bellen waar ik eventueel morgenavond ga slapen. Ook is niet duidelijk of er nu morgen een bus vertrekt uit dit dorp of dat ik moet liften.

Terug in het grote huis maak ik een hap eten voor mijzelf klaar en laat de kat naar buiten. Binnen een mum van tijd staat hij weer voor me en het is mij een raadsel hoe hij zo snel weer naar binnen is gekomen. Dat kan vannacht nog leuk worden. 

Kratovo heeft een soort van busstation – tenminste een plek waar bussen en minibussen vaak stoppen. Onduidelijk is hoe laat en wanneer bussen van Kratovo richting Skopje zouden moeten vertrekken. Er zouden er 7 per dag moeten gaan. 

Het is van het busstation (een groot woord voor de parkeerplaats waar bussen stoppen) volg je het bord “central”. Het is zo’n 5 a 10 minuten wandelen langs een steile rots, dan een brug over en dan ben je er al. 

Je kunt o.a. eten bij restaurant Aleksandrija wat vlakbij de Emin Beg toren is. Het restaurant heeft de enige ingang van het tunnelcomplex onder de stad van Kratovo maar is helaas afgesloten. Er bevind zich nu een wijnkelder. 

• Naam             : Het huis van Stevce Donevski

Prijs                : 420 MKD (single) 

Tel.nr.              : 481 572

Inhoud: 

Als je in een traditioneel huis wilt logeren voor een zeer klein bedrag zul je Stevce Donevski even moeten bellen. Je kunt ook langsgaan bij het Rock Art Centre (gelegen in het centrum) want dat is ook van hem. Het huis is prachtig en is gelegen in het Katholieke deel van de stad – ook in het centrum op 2 minuten lopen de heuvel op.

Je kunt kiezen uit 5 verschillende kamers – een is eigenlijk het keukentje, m’n kamertje had drie bedden en boven is een grote kamer met een grote keukentafel. Ook is er een klein kamertje met een stapelbed. Alles is redelijk traditioneel ingedeeld met kleden op de grond, krakende vloer en veel schilderijtjes.

Een beetje Ottomaans. Ontbijt is inclusief en je krijgt vast ook wat schnapps, honing of Turkse koffie aangeboden van deze keurige vriendelijke en zeer behulpzame man. Hij slaapt niet in het gebouw en je krijgt een eigen sleutel.

Er is een keukentje waar je alles mag gebruiken en is er alleen beneden een superdeluxe wc-douche combinatie.