Kuldiga

HOME / Letland / Letland reisverhalen

De route van Liepaja naar Kuldiga gaat zigzaggend door het Koerland heen; als ik denk dat we rechts gaan gaan we links en andersom. De wegen zijn smal en soms slecht – het asfalt is aangevreten en er zitten wat hobbels en kuilen in. 

Boeren en ik neem aan studenten helpen mee om te hooien op het land en af en toe zie ik een blaffende hond voor een oud vervallen hek staan. Afgebladderde muren van huizen en verlaten ruïnes in kleine dorpjes die we passeren maar er is altijd een groot, leeg busstation ergens. Niet helemaal leeg, vaak staat er minstens een taxi met een slapende chauffeur erin.  

Koerland werd een autonoom gebied en hertog Jakob creëerde in de 17e eeuw zelfs een eigen vloot. Het is een gebied vol bos, meren en kleine dorpjes waar het leven schijnt stil gestaan te hebben. Kuldiga was de hoofdstad van de hertog van het gebied tussen 1596 en 1616 en bevat een arsenaal aan oude houten huizen en kleine smalle straatjes met kasseien.

Een rode rivier

Ook werd ter bescherming van de ruïnes van het kasteel een huisje gebouwd wat, zoals legende zegt, heeft gefungeerd als plaats waar executies en onthoofdingen hebben plaatsgevonden in de 18e eeuw. De rivier zou rood gekleurd zijn. Nu is er een prachtige tuin met sculpturen. Na menige strubbelingen kwam het Westen van het huidige Letland in de daaropvolgende eeuw onder Russisch bewind te staan wat niet zou veranderen tot WWI. 

De Duitsers bezette het land. Aan het einde van WWII hebben tot in Mei 1945  een van de meest verbeten veldslagen tussen de nazi’s en het Rode Leger plaatsgevonden. Nog steeds hangt er een Duitse invloedsfeer over het stadje dat nog vaak als Goldingen wordt aangeduid.

Het station van Kuldiga is buiten het centrum gelegen en ligt tussen een grote moderne supermarkt en een lokale bouwmarkt in. Ik wandel naar het centrum en geniet voor van dit prachtige onontdekte juweeltje ver weg van de hoofdstad.

Als ik zo langs deze schitterende oude huizen loop moet ik denken aan het Enkhuizen open luchtmuseum. 

Wat opvalt zijn het aantal lommerds hier in Letland – ik wist niet dat deze zulke goede zaken deden in de Baltische Staten. Bij het informatiecentrum, wat gelegen is in wederom een uniek hout exemplaar, boek ik een kamertje in de plaatselijke sportschool. 

In tegenstelling tot wat ik dacht (zoals het in Polen werkt met de scholen) fungeert deze het hele jaar door als hostel. Het is niet ver lopen naar mijn slaapgelegenheid en ik regel mijn zaken met een gezette vrouw die in het receptiehokje zit. Ik krijg een kamertje met een bed wat precies is wat ik wil. Ik plof mijn tas op de grond en maak rechtsomkeert om de breedste waterval van Europa te gaan bekijken.

Vanaf de brug zie ik inderdaad hoe het water over de gehele rivier een meter of twee naar beneden dendert. Zwemmers proberen via wat stenen naar het midden te lopen en verderop zie ik zonaanbidders liggen op het gras. Ikzelf wandel terug naar de heuvel waar ooit het fort van Kuldiga op heeft gestaan.

Op de ravijnen van de rivier Ventas Rumba staat de ruïne van het kasteel van de Letse ridderorde, gebouwd in de 13e eeuw. Helaas is het tijdens de Grote Noordelijke Oorlog in puin geschoten. Nu is er een museum en in de omliggende tuin zijn beelden neergezet. Wat mij het meest intrigeert is de architectuur in deze stad.

En mij niet alleen want ik lees dat hier verscheidene films zijn opgenomen. Ik heb af en toe het gevoel alsof ik in een western loop met al die houten huizen hier.

Lviv mensen 

In de hoofdstraat van het 13.000 tellende stadje, is Liepaja iela als voetgangersgebied omgedoopt ga ik bij een bakkerij zitten, waarvan er hier best veel zijn,  en bestel een heerlijke zoet gebakje en een kop koffie. Ik babbel wat met het meisje achter de toonbank en kijk jaloers naar de kat die naast me op een andere stoel ligt te spinnen alsof haar leven eraf hangt. Er wandelen hier trouwens veel katten in het rond – (zwerf)honden zie je niet.

Ik neem nog een kijkje bij een lief klein Russisch kerkje met zijn citroenkleurige uienkoepel en z’n bakstenen muren. Na mijn wandeling door het stadje probeer ik de bibliotheek die naar verluidt gratis internet aanbiedt. Het blijkt de dag te zijn dat ze ’s middags gesloten zijn. 

De supermarkt is er een waar je niet moet zeuren; er is geen vers brood en de medewerkers werken niet mee als je Engelssprekende bent. Gewoon halen en betalen dus.

Het kleine moderne station is iets buiten de stad maar zeker op loopafstand.

Kuldiga - Riga: Er zijn verschillende soorten bussen – snelle en langzame; de tijd varieert van 2,5 tot 3,5 uur naar de hoofdstad. Ik heb voor een snelle bus 4,50 Lt betaald. Er gaan er zo’n 12 per dag.

Kartojums (of rupjmaizes karojums) = een oud Vikings recept gemaakt van broodkruimels, room en honing.

• Naam : Kuldigas Sport Skola (Sportschool)

Adres : Kalna Iela 6

Prijs : 5 Ls

Tel.nr. : 63322465

Website : kuldiga.sp.skola@inbox.lv

Inhoud:

Van de buitenkant ziet het er niet echt florissant uit, maar binnen is het prima. De wc is aan het einde van de gang en de kamers zijn in lichte teint geverfd en er staat een bed, tafel, kast en twee stoelen. Er ligt parket op de vloer en het is schoon.

Je krijgt schone lakens, een handdoek en alleen de douche is zeer onhandig gelegen in de kelder. WIFI werkte op mijn kamer en de ligging is perfect, net achter het informatiecentrum. Constant is er iemand aanwezig beneden en met een beetje geluk heb je geen buren en een perfecte “rustige” nacht – de houten vloeren en muren kunnen voor enige onrust zorgen.

Tijdens het Midzomer festival is er een heus naakt loopwedstrijd.

Helaas heb ik dit gemist en dit staat ook bijna nergens aangegeven – je mag alleen je “sauna”-pet dragen, wat dat ook mogen beteken; en deze mag je overigens alleen op je hoofd dragen!