Kuldiga

Afgebladderde muren van huizen en verlaten ruïnes in kleine dorpjes die we passeren maar er is altijd een groot, leeg busstation ergens. Niet helemaal leeg, vaak staat er minstens een taxi met een slapende chauffeur erin.  

Koerland werd een autonoom gebied en hertog Jakob creëerde in de 17e eeuw zelfs een eigen vloot. Het is een gebied vol bos, meren en kleine dorpjes waar het leven schijnt stil gestaan te hebben.

Kuldiga was de hoofdstad van de hertog van het gebied tussen 1596 en 1616 en bevat een arsenaal aan oude houten huizen en kleine smalle straatjes met kasseien.

Een rode rivier

Ook werd ter bescherming van de ruïnes van het kasteel een huisje gebouwd wat, zoals legende zegt, heeft gefungeerd als plaats waar executies en onthoofdingen hebben plaatsgevonden in de 18e eeuw. De rivier zou rood gekleurd zijn. Nu is er een prachtige tuin met sculpturen. Na menige strubbelingen kwam het Westen van het huidige Letland in de daaropvolgende eeuw onder Russisch bewind te staan wat niet zou veranderen tot WWI.

De Duitsers bezette het land. Aan het einde van WWII hebben tot in Mei 1945  een van de meest verbeten veldslagen tussen de nazi’s en het Rode Leger plaatsgevonden. Nog steeds hangt er een Duitse invloedsfeer over het stadje dat nog vaak als Goldingen wordt aangeduid.

Het station van Kuldiga is buiten het centrum gelegen en ligt tussen een grote moderne supermarkt en een lokale bouwmarkt in. Ik wandel naar het centrum en geniet voor van dit prachtige onontdekte juweeltje ver weg van de hoofdstad.

Als ik zo langs deze schitterende oude huizen loop moet ik denken aan het Enkhuizen open luchtmuseum. 

Wat opvalt zijn het aantal “lommerds” hier in Letland – ik wist niet dat deze zulke goede zaken deden in de Baltische Staten. Bij het informatiecentrum, wat gelegen is in wederom een uniek hout exemplaar, boek ik een kamertje in de plaatselijke sportschool.

In tegenstelling tot wat ik dacht (zoals het in Polen werkt met de scholen) fungeert deze het hele jaar door als hostel. Het is niet ver lopen naar mijn slaapgelegenheid en ik regel mijn zaken met een gezette vrouw die in het receptiehokje zit. Ik krijg een kamertje met een bed wat precies is wat ik wil. Ik plof mijn tas op de grond en maak rechtsomkeert om de breedste waterval van Europa te gaan bekijken.

In de hoofdstraat van het 13.000 tellende stadje, is Liepaja iela als voetgangersgebied omgedoopt ga ik bij een bakkerij zitten, waarvan er hier best veel zijn,  en bestel een heerlijke zoet gebakje en een kop koffie.

Ik babbel wat met het meisje achter de toonbank en kijk jaloers naar de kat die naast me op een andere stoel ligt te spinnen alsof haar leven eraf hangt. Er wandelen hier trouwens veel katten in het rond – (zwerf)honden zie je niet.

Ik neem nog een kijkje bij een lief klein Russisch kerkje met zijn citroenkleurige uienkoepel en z’n bakstenen muren. Na mijn wandeling door het stadje probeer ik de bibliotheek die naar verluidt gratis internet aanbiedt. Het blijkt de dag te zijn dat ze ’s middags gesloten zijn.

De supermarkt is er een waar je niet moet zeuren; er is geen vers brood en de medewerkers werken niet mee als je Engelssprekende bent. Gewoon halen en betalen dus.