Vang Vieng

Reisverhalen - Laos

inleiding

De busreis van Phonsovan naar Vang Vieng duurt 6 uur en ik maak kennis met een Duitser die nagenoeg dezelfde plannen heb als ik. Niet ver van ons vandaan zit een jongen die vanwege de slingerende weg hartstikke ziek is en vele keren moet overgeven.

Het is nog steeds militair gebied en je mag er niet naartoe – ik fantaseer dat achter die bergen die ik daar aan de oostkant zie het bijna mythische “Long Cheng” ergens moet liggen.

LONG CHENG:

Vanaf begin jaren ’60 tot 1975 was Long Cheng het belangrijkste punt van de Amerikanen tegen Communisme in Laos. Gelegen tussen hoofdstad Vientiane en Ponsovan, in een open vallei en tussen de Hmong bevolking die niets moest hebben van de communisten was dit een strategische goede plek.

Wat begon in 1964 als een klein vliegveld werd naarmate de oorlog intensiveerde zodat Long Cheng uitgroeide tot een van de drukste vliegvelden ter wereld met iedere minuut een binnenkomende of vertrekkende vlucht.

De vliegtuigen werden meestal bemand door Thai, Hmong of Lao vliegers terwijl de kleinere “Cessnas” werden bemand door Amerikaanse “Ravens” die alleen in burgerkleding mochten vliegen aangezien de VS officieel niet in Laos aanwezig was.

Bij aankomst in toeristisch en populair Vang Vieng vinden we met z’n tweeën twee afzonderlijke rieten hutjes in een weelderige tuin van een hostel.

Het schaamrood op de kaken

Samen wandelen we het centrum in wat voornamelijk bestaat uit “Friends” kijkende jonge Westerse toeristen in stoere restaurants, lounges en bars.

Wij nemen de houten loopbrug die over de brede rivier in verschillende delen is opgetrokken en genieten van een ijsthee kijkend naar de prachtige bergen waar dit plaatsje bekend om is geworden in eerste instantie.

Vang Vieng ligt in een bocht aan de oostoever van de rivier Nam Song, die uitmondt in de Lik. Het is een dorp waar de tijd had stil gestaan tot het door toeristen ontdekt werd.

Met het schaamrood op de kaken zien we overvolle “songthiaw” gevuld met halfnaakte dronken toeristen terugkomen van hun middagje “tubing”. Een activiteit waarbij men in een rubberen band met de stroom mee de rivier afdrijft. In 2011 zouden 22 toeristen hier overlijden na in de rivier te zijn gedoken. Begin 2012 overleden nog eens 2 Australische studenten kort na elkaar op dezelfde manier.

Het is daarom niet verwonderlijk dat de Laotiaanse regering in september 2012 heeft besloten om deze vorm van vermaak sterk aan banden te leggen. Alleen gecertificeerde ondernemingen mogen nog deze activiteiten organiseren. Het aantal bars langs de route is sterk afgenomen om de inname van te grote hoeveelheden alcohol (en drugs) te beperken. In 2009 stonden ze nog op het dak van het busje te schreeuwen als ze de drukke doorgaande straat in komen rijden, terwijl de lokale bevolking verschrikt toekijkt.

WIST JIJ?

Dat als je een “happy” maaltijd bestelt in “Vang Vieng” je de komende uren stuiterend door het dorpje cruised? Het woord “happy” wordt hier vaker geassocieerd met “marihuana” dan voor vrijheid, blijheid.

__________________________________________________________________________________

“In de bolderkar“

’s Morgens wordt ik gewekt door het geluid van de vele vogels in de tuin en ik doe mijn was even voordat de rest op is. Daarna drinken we in de tuin en koffie en maken plannen voor de dag. Verderop in de straat ontbijten we alvorens we op weg gaan naar de Tham Chang grot.

We wandelen de brug over en zien nog net het bordje “closed” op de deur verschijnen. Achter de grot vinden we een overwoekerd bospad en we besluiten een verkorte route te vinden naar de grotten verderop.

Het is soms glibberig maar te doen als we langs de rotsen het pad volgen wat niet meer is dan een paadje totdat we bij wat grotten aankomen waar meer toeristen zijn.

Via een grindpad wat tussen wat akkergronden doorloopt komen we weer terug op de doorgaande stofweg en lopen een stukje terug om vlakbij ons dorp een “tuktuk” te regelen die ons naar “Blue Lagoon” grot kon brengen.

Er is inderdaad een “tuktuk” service maar we moeten echt hard onderhandelen voor een redelijke prijs. De man verdwijnt in een grote keet en dan horen we de “tuktuk” gestart worden; het is een kleine tractor met houten kar erachter. Het vrouwtje legt een kleed op de grond van de kar en maant ons in te stappen. We kijken elkaar nog even aan en klimmen daarna de kar in en voor we het weten zijn we op weg.

Het is goed vasthouden achter in de kar die alle kanten opgaat vanwege het zeer slechte wegdek en we proberen zo te gaan zitten dat het plateautje in evenwicht is. We ontwijken kuilen en gaten in het pad, gaan door een rivier heen en zwaaien naar lokale mensen die speciaal voor ons naar de weg toelopen om te kijken waarom zes “falang” achter op de kar zitten.

Als we aankomen bij de Blue Lagoon grot parkeert onze chauffeur zijn tractor en we spreken af over twee uur terug te zijn.

Blue Lagoon

We zien het prachtige azuur water al als we over het bruggetje wandelen op weg naar de steile hellingen van de berg die we moeten beklimmen.

Het is een hachelijke klim waar je behoorlijk je spieren moet spannen en niet bang moet zijn; maar het is het waard als je de paar rotsen overklimt die je toegang geven tot waar de heilige liggende “Boeddha” te zien is.

We zweten ons rot als we een groep Lao mensen zien bidden bij het beeld maar als ze ons zien begint een gegil en willen ze allemaal op de foto met ons. Net bekomen van de schrik besluiten we terug te gaan en een verfrissende duik in het water te nemen.

Voor de nooit genoeg hebbende toerist is een schommel opgehangen en je kunt de vissen zien zwemmen in dit heldere water. Na onze lunch hier gaan we terug op de kar naar Vang Vieng en spreken af elkaar voor het diner weer te zien. We maken een wandeling over het “party” eiland vol met open discotheken waar het zeer rustig is en eten in een rustig restaurantje in een afgelegen straatje en genieten van ons Lao biertje.

vang vieng - tips & advies (2009)

Er schijnt een nieuw busstation op zo’n 2 km ten noorden van het centrum te liggen. Als je vanaf Vang Vieng naar Vientaine wilt reizen kun je het beste (als je overnacht in het centrum) de Lima site 27 (vliegveldbaan) oversteken en daar bij de -naar het zuiden gaande- bus aanhouden.

Vang Vieng – Vientaine: er gaat een bus om 07:00 van VV naar Vientaine. De rit duurt ongeveer 3 uur en kost 40.000 KIP (2009).

Naam : Hostel Moukdavanh guesthouse

Prijs : 50.000 KIP (single)

Tel.nr. : 020 5812913

Inhoud:

In een kleine smalle zijstraat van de doorgaande Th Luang Prabang (schuin achter Wat Si Suman) vind je dit heerlijke romantisch aandoende hostel. Het is misschien iets prijziger dan de hostels in het echte centrum maar ook een stuk rustiger.

Er staan een aantal rieten hutten in de groene tuin waar ook een douch en wc inzitten. Ontbijt is exclusief. Personeel is zeer vriendelijk en behulpzaam.