Trogir en Salona

Het is half elf als ik de ferry haven van Split herken en ook het busstation met z’n lange sliert met commerciële huisjes (restaurants, reisbureaus, wisselbureaus etc.).

Ik vraag direct aan de vrouw of zij weet of ik hier bus 37 kan nemen richting Solin. Nee, dat gaat niet dan moet je naar een lokaal busstation toelopen of de bus daarnaartoe nemen hiervandaan. Geagiteerd gaat ze door met haar geld tellen en het is duidelijk dat hier veel te veel toeristen komen.

De arrogantie is duidelijk toegeslagen en ik kan mij niet herinneren dat dat het geval was toen ik hier 8 jaar geleden aankwam. Ik word nu een keer aangesproken voor accommodatie maar daar houd het mee op terwijl we toentertijd bijna de haven werden ingedrukt door een menigte lokalen. Volgens mij moet m’n bushalte zijn achter het paleis en ik volg m’n instinct die kant op.

Honderden backpackers zijn hier om de bus of ferry te nemen en ik ben blij dat ik uit deze mengelmoes geraak – direct. Ik vind het lokale busstation Salonski en geef aan dat ik naar de archeologische site wil. Net als we Split uitdraaien (15 minuten na vertrek) stopt de bus en hij roept naar achteren. Ik ga als enige eruit en loop snel naar de voordeur waar mensen instappen.

Even iets doorlopen en dan rechts af – 300 meter en dan ben je er zegt de chauffeur wijzend naar een dikke haag struiken. 

Ik loop door en dan begint aan de rechterkant een grindpaadje wat ik maar opwandel. Het blijkt dat aan weerszijden van het pad zogenaamde stadstuinen zijn. Het is druk, mannen zijn aan het werk en lachen mij tegemoet; er komt niet vaak een lange West Europeaan met een grote tas op z’n achter door deze contreien.

Na zo’n 300 meter kom ik inderdaad uit op de archeologische site. Gratis denk ik. Ik zie het grote Forum voor mij en ik probeer mij voor de geest te halen wat ik op internet heb gezien. Niet dit in ieder geval.

Het is een grote open ruimte met in het midden de ruïnes van gebouwen en hier en daar een stenen doorgang met overhang. Er moet meer zijn en ik wandel, het is inmiddels heet geworden, naar de andere kant. Het is jammer dat de stad rondom deze site is gebouwd al maken de bergen in de verte wel wat goed. Daar aangekomen plof ik neer op een bankje in de schaduw en pak m’n fles water en m’n pak koek.

Ik blader in m’n boek en vraag de man die naast mij is komen zitten naar Tusculum. Dat is daar door de poort heen. Aj, da’s nou juist de plek die ik niet naartoe wilde gaan omdat daar de entree is. Maar als ik niet ga was deze trip hiernaartoe een beetje vruchteloos. Ik wandel die kant op, zet m’n grote tas tegen de binnenkant van de muur en wandel naar binnen. Hier is inderdaad het huis, het museum en het restaurant. Schichtig kijk ik op het bord wat buiten staat – 30 Kuna entree?

Wow, dat is 3x zo duur geworden in 8 jaar terwijl de rest van de Balkan qua prijs ongeveer hetzelfde of zelfs gezakt is. 

Er zijn ook heel gedetailleerde stukken steen bij en ik twijfel om het museum in te gaan. Nee, dat doe ik niet. Ik wandel terug en ben een beetje bang dat de man die ik net heb gesproken hier werkt.

Ik ben het hek weer door maar nu nog langs die kerel die nog steeds op het bankje zit. Hij vraagt of ik soms het amfitheater zoek? Ja, precies het amfitheater.

Dat is die kant op zegt hij en wijst naar de richting die ik nog niet ben op geweest. Ik neem nog wat foto’s en wandel via de basiliek naar het theater. Ook dit is mooi met vooral de drie intacte stenen bogen.

Als ik het goed had begrepen dat ik eigenlijk hiervandaan “binnen” moeten komen volgens mijn boek – hierachter moet een bushalte liggen. Ik vind het paadje en binnen vijf minuten sta ik op de halte te wachten op dezelfde bus – nummer 37 nu echt naar Trogir. Ik moet ongeveer zo’n 10 a 15 minuten wachten tot de bus komt. 

De weg langs de kust herinnert mij aan die ellenlange busrit van Cannes naar Nice een paar jaar geleden. Een prachtige kustlijn maar helemaal volgebouwd met beton. Ook hier is dit het geval wat zeer jammerlijk is. Er is geen plekje groen of open meer te vinden. Na bijna een uur en tig bushaltes verder stoppen we eindelijk op het busstation van Trogir – de eindhalte.

Er is hier geen informatiecentrum zo te zien dus ik wandel over de brug van een klein binnenhaventje het oude gedeelte in denk ik. Het is uitkijken op die marmeren tegeltjes want het is spekglad. En het is druk hier met toeristen.

Ik heb best trek in een ijsje maar ik ga niet meer dan een euro betalen voor een bolletje. Uiteindelijk vind ik het informatiebureau en zoals altijd in die “dure” gebieden moet ik de juiste woorden vinden om te vragen wat ik wil. Kamers gaan vanaf 40 euro zegt ze zonder enige aarzeling in haar stem.

Toch maar de camping

Dan kunnen we die wegstrepen zeg ik want dat kan ik niet betalen. Dan blijft alleen de camping over. Er zijn er vier maar twee dichtbij. De dichtbijzijndste is Rozac maar je moet wel een stukje lopen of de boot of bus nemen. Ik heb genoeg betaald voor openbaar vervoer vandaag meld ik haar en wil gaan lopen.

Het is over de grote brug, het grote eiland op, dan de smalle steeg door (da’s korter dan langs de weg) en dan de heuvel op wat zwaar is. Aan de andere kant zie je de camping liggen. Een meisje loopt met mij mee en samen zien we de camping liggen langs het water – prachtig. De camping is prachtig gelegen op een uitstulping van de kust en er staan talloze naaldbomen voor de broodnodige schaduw.

Ik zet m’n tent op op een plateau bij het water – mooi maar er lopen steeds mensen voorbij en maak “kennis” met de buren. Een daarvan is Nederlands. Ik pak m’n tas, wandel de camping en wandel op m’n slippers het pad terug wat ik net ook heb afgelegd terug naar de stad. Het uitzicht van de heuvel af is prachtig. 

Dan wandel ik over de boulevard, de stad door die zoals Budva, Dubrovnik en Kotor prachtig is – oud Venetiaans maar met Romeinse en Renaissance bebouwing (architectuur).

En vooral die oude houten luiken voor de ramen vind ik prachtig. Ik neem een kijkje bij de kathedraal van “Sint Lovre” en bij de kerk van “Johannes de Doper”. Favoriet blijft het verdwalen door de kleine smalle straatjes met marmeren tegels op de grond.

Oude luiken, onkruid wat door de muren komt, was dat hangt te wapperen en kinderen die een balletje proberen te trappen in de schaduwrijke steegjes. Een aantal keren loop je onder een huisje door en sta je even helemaal alleen in deze filmset. Net als je een foto wilt nemen komt er weer een getatoeëerde Brit de hoek om met een dure camera om z’n hals. 

Een drukte van jewelste

Maar zoals al die genoemde plaatsen hier hetzelfde – veel te veel toeristen, veel te veel terrassen, souvenirwinkels en andere dingen die hier niet horen te zijn. Ik wandel nog even naar het kasteel van Kamerlengo, de hoekwachttoren en natuurlijk naar de verschillende poorten. Het centrale plein is ook schitterend maar staat eveneens vol met prijzige terrassen. 

Bij het informatiebureau krijg ik van het jonge meisje stiekem het wachtwoord van een populair café op het St. Jose plein. In een soort van altaarhuis met een dak vol prachtige versieringen en een stenen bewerkingsplaquette vind ik een marmeren bankje waar het heerlijk koel is.

Een man zit hier te telefoneren terwijl een andere de krant zit te lezen. Een ultieme plek om even m’n internet te checken en een stuk burek op te eten.

Ik ben nog niet ingelogd of een horde toeristen komt het marmeren plateau oplopen met ene gids wapperend met een waaier. De hele bank zit vol en er komen vier heren aan in traditionele kledij. Ze galmen hun Dalmatische muziek de ruimte in en ik moet zeggen dat het niet onaardig klinkt. Integendeel. De groep is nog niet weg of er komt nog een grotere groep binnen. 

De ruimte is nu helemaal vol en mensen duwen mij bijna de bank af omdat ik (gelukkig) op de hoek ben gaan zitten. Blijkbaar schijnt dit een populair liedje te zijn wat de heren zingen want iedereen zingt mee. Hun CD’s gaan daarna als warme broodjes over de toonbank.