Korcula

Bij Orebic stappen we uit en rijd de bus eerst de veerboot op. Dan mogen wij als passagiers ook mee. Het is een klein tochtje over het water als we bij Korcula aankomen wat onderdeel uitmaakt van het grootste eiland van dit archipel wat uit zo’n 50 eilandjes bestaat.

Het is nog een klein stukje met de bus en dan stappen we allemaal uit in Korcula stad. Het is al zes uur dus we moeten nodig een plekje voor de avond vinden. 

We wandelen de heuvel op achter het stadje maar vinden niets – wonen er geen mensen, dan liggen er rotsen of het is hellend of verschrikkelijk moeilijk het dichte struikgewas in te komen. Het begint nu echt te schemeren en we zweten behoorlijk met die zware tassen op onze rug. Ik vind op een heuvel een stuk betonnen fundering waarop wellicht twee tenten kunnen staan. Het zou mij niet verbazen als hier ooit een bunker heeft gestaan.

We doen een kaars aan terwijl travel-buddy Pete de soep en worstjes klaarmaakt. Ik maak de blikjes bier open die we gekocht hebben en we genieten van onze beschutte plek waar niemand ons kan vinden en/of zien. In de verte de lichtjes van het stadje Orebic waar we vanmiddag de ferry zijn opgegaan is schitterend. Dichterbij zien we Korcula stad liggen badend in een zee van kleine lichtjes. 

In de vroege ochtend ontbijten we wederom op “ons” stuk beton en het zonnetje komt al op. De vraag is alleen waar we onze grote tassen laten – het is en wordt veel te heet om daarna rond te zeulen.

Omdat het struikgewas zo dicht is besluiten we onze tassen hier ergens te verstoppen, een stukje bij het kamp vandaan zodat we die vanmiddag makkelijk weer op kunnen pikken.

In het kleine lieve stadje Korcula aangekomen wat lijkt op een klein “Dubrovnik” alleen dan veel rustigere is het prachtig. Ook deze stad is geheel ommuurd en schijnt onder de hoede van Venetië te zijn geweest van de 14e t/m de 18e eeuw die ook de stadsmuren en bastions hebben gebouwd.

Voordat we naar het centrum wandelen besluiten we naar wat schijnt het ouderlijk huis van Marco Polo te zijn geweest; er zijn in ieder geval voldoende mensen hier die de achternaam “Polo” gebruiken. Natuurlijk claimt Venetië ook dat zij de geboortestad zijn van de wereldreiziger; wel is zeker dat Genueese zeelui hem hier in de nabijheid gevangengenomen hebben en dat hij toen in zijn cel zijn al dan niet gefantaseerde lotgevallen heeft opgeschreven.

Veel banners en reclame van de Italiaanse reiziger die hier in 1254 geboren zou zijn. We betalen de entree (10 KN) en zien niet meer dan een ruïne – er staan wat muren overeind maar het struikgewas neemt al aardig de overhand. Het is grappig maar ook niet meer. 

Het centrum van het centrum is de Trg Sv Marka waar de St. Mark kathedraal staat. We nemen een kijkje bij de twee haventjes aan weerszijden het mini schiereilandje waar de stad op gebouwd is en wandelen langs de ronde stenen wachttorens die “Korcula” eeuwen hebben beschermd.

Eigenlijk is dit veel leuker en mooier dan z’n grote broer (Dubrovnik) verderop. We besluiten ‘ns duur te doen en belanden in een zeer romantisch steegje op het terras wat gewoonweg midden op straat staat en besluiten hier te lunchen.

Het is heerlijk koel hier. In een boekje over de stad lezen we dat het stratenplan zodanig is ontworpen dat de ijskoude Bora (een winterse valwind, die een snelheid van 60 meter per seconde kan hebben) door de behuizing wordt opgevangen. Vandaar dat labyrint. 

Met onze tassen op onze rug wandelen we naar het busstation waar we om half zeven de bus halen die ons naar het andere eind van het eiland brengt.

Onderweg vele olijfboomgaarden en wijngaarden – niet zo vreemd want naast toerisme is olijfolie en vooral dessertwijnen “befaamd” van het eiland. Een uurtje later – om half acht – komen we aan in Vela Luka.

Hier moeten we een half uurtje wachten tot onze connectie – de veerboot ons weer naar het vasteland brengt.

Precies om acht uur nemen we plaats op de catamaran en “vliegen” we richting de stad “Split” waar we om tien uur aankomen.