Prizren

Het eerste stuk van de rit gaat wederom door een groot industrieterrein met heel veel (nieuwe) moderne bedrijven – auto’s, zwembaden, bouwbedrijven, alles komt langs.

Ik zoek op de borden naar het plaatsje Kosovo Polje (oftewel Merelveld) waar in 1389 een verschrikkelijke slag schijnt plaats te hebben gevonden tussen Servische en Ottomaanse legers.

Deze laatste wonnen en bleek beslissend. Eeuwenlang zouden de Turken heersen over Servië en de Balkan. Eeuwen later zou hier oud Servisch president “Milosevic” de gemoederen flink opstoken door een zeer nationalistische speech te houden die de net gedoofde Joegoslavië oorlog weer deed ontvlammen.

Het Kosovaarse bevrijdingsleger UCK werd opgericht en zouden de Serviërs nu met geweld uit Kosovo willen verdrijven waarop Belgrado de hulp van het leger inriep en dood en verderf zaaide in de toenmalige provincie van Servië. Pas na NAVO bombardementen in 1999 keerde de rust terug. 

We zigzaggen momenteel met de bus in heuvelachtig, groen Kosovaars gebied rond de vierkante plakkaten waar het asfalt ontbreekt. Een man met een rood en groen vlaggetje staat verderop te zwaaien alsof z’n leven er vanaf hangt.

Op een zeer stoffig stukje weg stoppen we weer ‘ns voor iemand of iets die z’n hand heen en weer beweegt – er is geen halte of hokje te zien. Een man met een vilten hoedje op z’n hoofd komt binnen.

Ik moet direct aan “Calimero” denken want het is van een afstandje net een half ei en omdat de kleur van de hoed bijna hetzelfde is (crème-achtig) als het hoofd doet het zeer vreemd aan. Als een “conehead’ of punthoofd. Zal dit het traditionele “Albanese” hoofddeksel zijn?

Om half twaalf komen we eindelijk in Prizren aan en de eindhalte is het busstation zo te zien. De jongen wijst mij de weg naar het centrum dat zo’n 10 minuten lopen is zegt hij. 

Er liggen nog meer bruggen over deze rivier maar deze lijkt op de brug van Mostar met zo’n knik erin in het midden. Alleen is deze veel minder indrukwekkend omdat hij veel lager is dan z’n beroemde broer. Nu beginnen aan de overkant de terrasjes die al volledig bezet zijn.

Ik wandel de Ottomaanse brug over en kom op het centrale pleintje terecht zo te zien. Jammer genoeg bijna geen antieke gebouwen maar dit centrum is wel een stuk authentieker en gezelliger dan die in de hoofdstad Pristina.

De moskee Sinan Pasha is totaal gerenoveerd en staat prompt voor het uitzicht over het Kalaja fort wat daar weer achter ligt. Op een klein terrasje op het plein zie ik de eerste “KFOR” troepen zitten aan een tafeltje. Direct kijk ik naar het vlaggetje op de arm en het blijken Duitsers te zijn.

Bijna wil ik vragen hoe zij vinden dat het hier gaat en waar ze verblijven. Ik loop een klein rondje en het mag dan nog maandagmorgen zijn, het lijkt wel een zonnige zaterdagmiddag in de Kalverstraat zo druk is het. 

Ik vind de route die naar het fort lijkt en hier begint de renovatie of uitbreiding van woningen en gebouwen alweer. Het lijkt wel of het hele land in de steigers staat. Ik wandel langs een prachtige oude kerk of klooster maar het hek is helaas gesloten.

Je moet eerst een poort onderdoor voordat je het fort in kan komen. Ook hier zijn ze druk bezig de boel te verbeteren – bouwvakkers liggen her en der in het gras te slapen of zitten hun lunchpakket leeg te eten. Betonmortels staan stil te wachten tot ze weer door mogen gaan en er lopen een aantal toeristen in het rond.

Een aantal bogen zijn klaar en volgens mij maken ze het fort mooier dan het ooit is geweest. Een ieder loopt een rondje en neemt een plaatje van het enige kanon wat op de rand staat waar je ook een geweldig panorama hebt over de stad en z’n omringende heuvels. 

Terug in het centrum heeft er een opvoering plaats van kinderen in traditionele kledij. Er wordt gezongen en gedanst. Het is Kosovo maar alles ziet er toch behoorlijk Albanees uit – niet zo vreemd want de stad bestaat uit zo’n 85% uit Albanezen.

Ik blijf even staan kijken en besluit dan nog een rondje door het andere gedeelte van de stad te lopen waar o.a. de badhuizen zijn. Ook de hammams van Gazi Mehmed Pasha staan in de steigers.

Op een terrasje ga ik zitten en bestel een thee alvorens een lokale bier “Peja” te bestellen. Op de achtergrond bleert een TV muziek uit van semi pornografische clips. Opvallend in een land dat grotendeels Albanees en dus moslim is – de vrouwen dragen nagenoeg geen hoofddoeken hier maar prijken met strakke kanten tops en spijkerbroeken. Bij het busstation word ik een bus in gedirigeerd die blijkbaar teruggaat naar de hoofdstad.

Uit het raampje kijk ik naar de rij bussen die verderop in de desbetreffende hokjes van de platforms klaar staan voor vertrek. Het zijn geen intercity’s van een busmaatschappij maar allen tourbussen – “Fatty”, “Titti”, “Bledi” en “Shitti” tours zie ik staan. Als we vertrekken moet ik vreemd genoeg een euro minder dan op de heenweg.

Een herder loopt met z’n schappen tussen twee grote dure motels in een beetje te dwalen – een verschil van twee eeuwen in een oogopslag. Zoals verwacht ben ik voor het avondeten thuis in de hoofdstad.