Altyn Arashan

HOME / Kirgizië / Kirgizië reisverhalen

Na onze busreis vanaf Karakol stappen we als enige uit op een kruising met een smal pad. Het pad leidt ons langs een verlaten ticket box naar een klein dorpje met wat houten boerderijen en twee vissers die breeduit staan te zwaaien.

Er is ook een soort van manege waar de veulentjes met hun koppen naar beneden staan vastgebonden zodat ze geen melk kunnen drinken bij hun moeder. Deze melk wordt door mensen gemolken en gedronken.

We vervolgen onze weg parallel aan een kolkende rivier en we genieten van het prachtige weer vandaag. Gisteren hoorde we dat er mensen zijn teruggekeerd van deze wandeling vanwege de harde regen en wind. Nu is het nog wat fris door een bries maar klagen doen we zeker niet. 

Opeens komen er een aantal cowboys op paarden in tegenovergestelde richting wat er behoorlijk indrukwekkend uitziet. 

De omgeving doet me denken aan de Alpen; naaldbossen, alpenweide, een snel stuwende rivier en in de verte besneeuwde bergtoppen. De bergwand waar we nu langslopen geeft ons voldoende bescherming tegen de wind en we komen een hele kudde geiten tegen.

Ook koeien, paarden en een paar ezels zijn we al gepasseerd. Omdat het pad opeens ophoudt zijn we genoodzaakt een berg te beklimmen en ik moet zeggen dat niet meevalt met alle zware bagage. Het paardenpad brengt ons wel weer hoger waardoor het uitzicht nog mooier wordt dan het al was.

Aan de overkant zie je goed dat hier lawines hebben plaatsgevonden en hier en daar liggen nog plakkaten ijs en sneeuw. Het pad is overigens niet meer dan een aantal keitjes naast elkaar en dit kan gewoonweg niet lekker rijden, zelfs niet in een jeep. Lunchen doen we op een aantal grote stukken rots op een stuk alpenweide. 

We mixen de perensap met water en smeren mayonaise en pastachoco op onze broden en genieten van het zonnetje. Omdat we niet precies weten hoelang deze hike duurt besluiten we niet te lang te pauzeren en weer door te lopen. 

Na 3,5 uur wandelen zien we wat huisjes in een vallei staan met daarnaast nog steeds de rivier. Dit moet Altan Arashan (gouden spa) zijn. We besluiten een stukje door de vallei te wandelen en eindigen bij het laatste van drie huizen in de vallei. Er is een erf, een huis en een grote houten barak.

De eigenaar heeft ons al aan zien komen en wandelt glimlachend naar buiten. Het Nederlandse stel wil graag in de tent slapen en ik in de barak die nu nog helemaal leeg is. De man spreekt geen woord Engels en omdat we eigenlijk ook eten en het gebruik van de heetwaterbronnen willen besluit ik een tekening te maken met de aangeboden prijs. 

Hij vindt het geweldig en lacht zich krom om wat ik op papier heb gezet en doet mee aan ons spelletje. We komen uit op een prachtige scherpe prijs en nemen op een bankje uit de wind, in de zon een heerlijk bakje verse thee. Dan is het tijd om onze spieren te verwarmen door een duik in de heetwaterbron en wij vragen de sleutel van het huisje wat helemaal achter op het terrein te vinden is.

Naast het gedeelte van de bron is een houten omkleedhokje. De bron is een bad van zo’n 2 bij 2 meter en je kunt er van drie kanten omheen zitten. Er liggen wat teiltjes op de betonnen vloer en we maken ons lichaam klaar voor het hete water. Het water is boven de 60 graden en we trekken onze voeten direct terug als we proberen deze in het bad te zetten. Zo heet! 

Uren zitten we om die poel heen en proberen van alles, maar we vinden het allemaal gewoonweg te heet. Wel gooi ik talloze malen een teil kokend heet naar eieren stinkend water over mijn lichaam heen wat het brandschoon maakt. Er zijn inmiddels drie nieuwe gasten bijgekomen die ook in mijn slaapzaal zullen slapen die vol ligt met wollen dekens maar wel muf ruikt.

WIST JIJ?

Dat tijdens de Sovjet tijd hier zo’n 25 sneeuwluipaarden zijn gevangen en naar dierentuinen over de hele wereld zijn verkocht? In 1975 verbood Moskou overigens alle jacht hier. 

Het begint al aardig donker te worden als we voor de laatste keer de weide oplopen. We wandelen een groep schapen in, die eruitzien in de vallende schemering als rotsen en schrikken net zoals zij dat doen. Eigenlijk zijn we al bijna terug in onze barak als we aan de overkant van de rivier tegen de heuvelrand aan een lichtje zien flikkeren.

Nieuwsgierigheid brandt en we besluiten een kijkje te gaan nemen. Eerst die gammele houten brug weer over, dan de heuvel op door het gras en kijk uit voor de schapenkeutels en een klein stukje door het bos. Daar zitten rondom het kampvuur een aantal mensen die zich enthousiast voorstellen. Het zijn een aantal toeristen en een lokale gids die hier gaan overnachten in de tent. 

We eten plov mee wat lijkt op een hachee met wortels en uien en horen hun plannen aan die inhouden dat ze morgen naar een nabijgelegen Alpenmeer willen trekken, alleen bereikbaar via hoge passen met nu nog minstens een meter sneeuw. 

Het is zo’n 5 tot 7 uur lopen met mooi weer en je wordt geacht op 3500 meter te slapen in je tent! Twee uur later besluiten we echt terug te gaan maar het is inmiddels wel aardedonker geworden. De hemel staat vol sterren maar deze geven niet genoeg licht en ik ben blij dat ik een zaklantaarn heb meegenomen. Over de brug en dan nog even mijn tanden poetsen bij het buitenkraantje. Het water is superkoud maar daarna ga ik snel onder de dikke dekens. 

Naar de wc gaan betekent hier dat je naar een van de groene houten huisjes moet gaan – het lijken wel onweerhuisjes – die verderop in het land staan. Het is helder maar nog erg fris zo ’s morgens vroeg.

Als ik dichterbij kom snap ik waarom ze zo ver van het huis zijn afgebouwd – de lucht komt je tegemoet en dat kan ook niet anders als je weet dat dit een plank is met een gat in de grond. Ik kies voor het open veld. Het ontbijt bestaat uit “brintapap” en pannenkoeken en is heerlijk! 

We lopen met de hele club tijdens onze ochtendwandeling verder de vallei in, als we wat mensen tegenkomen in tegenovergestelde richting die al een paar dagen tevergeefs een pad te vinden die hun naar het andere Alpenmeer kan brengen. Wind, sneeuw en verkeerde routes hebben hun dat verhinderd.

Als we verder lopen komen we een hele volksverhuizing tegen zo lijkt; een groep ruiters met een kar vol goederen, wat koeien en twee honden die daaromheen rennen. Ze proberen een zijtak van de rivier over te steken met daarin een paar gigantische grote rotsen. Je kunt zien dat ze dit al hun hele leven doen want dit is geen gemakkelijk karweitje.  

We nemen afscheid van onze familie terwijl we nog een laatste blik werpen op de souvenirs die ze hier verkopen. Deze zijn tegen het raampje aangeplakt en bestaat uit een houten poppetje, een vergeelde poster of een zelfgemaakt prullendingetje – het is lief en aandoenlijk op hetzelfde moment. In het dorpje waar we gisteren onze hike zijn begonnen zijn ze nu de paarden aan het melken en we gaan even kijken. Daarna terug naar Karakol, inchecken en hopen dat onze (grote) tassen daar nog liggen. 

Vanaf de bazaar in Karakol kun je een minibusje van- en naar Ak-Suu nemen; geef op de heenweg aan dat je naar Altyn Arashan wilt. Bij het verlaten van het busje wandel je direct van de weg af, de landweg op. Het is een uurtje rijden in de bus. 

Er zijn verschillende mogelijkheden om in Altyn Arashan te blijven slapen. Natuurlijk kun je in Karakol (oa via het toeristeninformatiebureau) een hele tour boeken met jeep, bezoek aan een heetwaterbron en overnachtingen. Je kunt ook zelf wandelen en ter plekke een slaapplaats regelen.

Er zijn zo’n 3 a 4 opties om te slapen in hostels – zowel in tenten als in een barak. Ook kun je zelf je tent meenemen en “wild” kamperen. Ik heb 400 Som betaald voor een overnachting, diner en ontbijt en bezoek aan “heetwaterbron”.