Duizend en een nacht

Lang dacht men dat de verhalen van Duizend-en-een-nacht van oorsprong Perzisch waren. Dit blijkt niet het geval te zijn. Deze verhalen zijn afkomstig uit verschillende Arabische landen en deels van het Indiase subcontinent. Sommige verhalen komen voort uit een Jaïnistische versie uit de 5e eeuw. Gedeelten van deze verhalenbundel waren in Europa al bekend in de 18e eeuw.

De oorspronkelijke verhalen waren erotisch getint. Hierdoor werd het verhaal in de Arabische wereld tot in de 20e eeuw niet als echte literatuur gezien, in tegenstelling tot in Europa. Toen de Britse avonturier en ontdekkingsreiziger Richard Francis Burton in 1850 een volledige en ongekuiste vertaling publiceerde, werd hij van pornografie beschuldigd. 

In later tijden (1885-1888) werden de verhalen uitgegeven zonder de erotische bestanddelen en werden ze populair als sprookjes voor kinderen en volwassenen.

Overigens bevatte deze verzameling sprookjes van de gebroeders Grimm in eerdere drukken meer sprookjes uit Duizend-en-een-nacht dan in latere drukken, waaronder die waarop de Nederlandse vertaling is gebaseerd. Deze werden verwijderd omdat ze niet uit het Duitse gebied afkomstig waren. Dit gebeurde bijvoorbeeld ook met enkele sprookjes die opgenomen waren in de bundel van Charles Perrault.

Toch zijn de verhalen uit Duizend-en-een-nacht niet alleen pornografisch van karakter. Zo hebben in het verleden moellahs de verhalen gebruikt om hun toehoorders een les te geven. Door de tijd heen werd het ook volkstherapie. Een Perzische arts en psychotherapeut heeft de verhalen aangewend in de psychosomatische geneeskunde voor het behandelen van conflicten en therapeutische situaties.