Yudanaka

Eigenlijk heb je, als je erin zit er niet zoveel erg in dat je zo snel gaat alleen als je al na zo’n korte tijd zoveel kilometers hebt afgelegd en uitstapt aan de andere kant van het land: Nagano. Zoals zo vaak hier loop ik het informatiecentrum uit met een tas vol brochures, tijdtabellen en andere informatiebladen en neem ik de lokale trein richting Yudanaka.

Onderweg kleine dorpjes en heel veel roze bloemen die lijken op wijnranken, maar helaas ken ik de achtergrond er niet van. Op het kleine schattige treinstation van het dorp komt de trein schokkend tot stilstand en als ik uitstap hoor ik klassieke muziek. De mensen hier vinden het prachtig maar ik moet tot mijn schrik aan iets vreselijks denken – de concentratiekampen.

Aangezien het feit dat waar ik heenga ik nog een stuk moet lopen laat ik mijn grote tas achter in het station en haast mijzelf naar een bushalte waar maar weinig bussen gaan naar het “apenpark”. 

Het stadje, wat net als Nagano als gastheer optrad voor de Olympische Winterspelen in 1998, is doorklieft door een brede kolkende rivier met overal kleine watervalletjes en stroompjes. En ze zullen trots zijn geweest op die spelen want overal staan de borden er nog van.

Als enige stap ik uit bij een halte in het bos waar ook een paar prachtige grote villa’s staan met mooie gekleurde kersenbloesems in de tuin. Gelukkig zie ik het bord staan en weet dus dat ik op de goede route zit terwijl ik nu een bospad wordt opgestuurd.

Er schijnt dat je hier zelfs in de bossen de seroi kan tegenkomen; dit is een zeldzaam hert met een groot gewei.

De groep van 200

Ik loop over een richel langs een bergwand en aan de andere zijde een vallei met een zeer heftig stromende rivier met rotsen die ik net kan zien door de bomen heen. Na een half uur wandelen door de bossen kom ik bij een grote geiser aan die heet water de lucht inspuit. Wat trappen leiden naar de ticket box en dan hoor ik ze al van ver: de half wilde sneeuw makaken-apen die hier een prachtig leven leiden!

Eerst een houten bruggetje over waaronder de rivier wild stroomt en daarnaast een bergwand vol met apen. Ook de heet waterpoel die daar ligt zit vol met apen die zich verwarmen en elkaar vlooien. Er schijnen er zo’n 200 te zijn en ze worden bijgevoederd. Ze schijnen totaal geen notie te nemen van de mensen die ze hier komen bekijken en rennen en vliegen langs je heen alsof je er niet bent.

De tourgroep vertrekt en ik blijf als enige mensaap achter in het midden van deze krijsende troep waarbij ik me totaal niet op mijn gemak voelt. 

Ik wordt beleefd binnen gelaten en ik vol de vrouw door een aantal gangen waar je uitzicht heb door het glas op de tuin en wat houten trappetjes naar achter in het huis waar het gastenverblijf is.

Daar wordt ik naar binnengelaten als ze me ook attent maakt op de doucheruimte die verderop in de gang zit. Volgens mij ben ik de enige gast vandaag en ik stuiter bijna achterover als ik de kamer inkijk – wauw!

Ik heb een groot uitzicht op de tuin die gevuld is met bloemen, planten, een vijver vol met karpers en overal rookwolkjes van kokend heet water die uit de grond komt.

De kamer zelf bestaat uit een voor- en achtergedeelte met een tafel en stoelen, er is een wastafel, ijskast en zelfs kapelletje. Mijn “huispak” ligt klaar op mijn bed en ik besluit eerst de kachel aan te doen en mijn spullen uit te ruimen. ’s Avonds neem ik een hete douche en daarna probeer ik in de “huis-onsen” te gaan zitten maar die is echt te heet wat ik ook probeer. Voldaan en moe ga ik mijn bed in.