Matsumoto en Takayama

Het is zo’n 20 minuten lopen voordat ik een groot open terrein zie met zand en wat bomen en daarachter een gracht met kasteel – zwart en wit.

Het is zo’n 6 verdiepingen hoog en ik wandel eromheen om naar binnen te kunnen. Mijn paraplu is drijfnat en wordt door personeel keurig in een plastic tas gedaan net als een ieder z’n natte schoenen die ook hier uit moeten.

De ruimtes zijn leeg voor het snel manoeuvreren van de zwaar geharnaste samoerai’s en de gaten dienen voor speren en geweren. Het gebouw is tochtig en mijn voeten voelen ijskoud aan op de houten vloeren. Het uitzicht is eigenlijk het mooiste van wat je krijgt, ook al is het interessant te zien hoe kastelen werden gebouwd in het oude Japanse keizerrijk i.t.t. onze stenen kastelen.

Na een blik van alle kanten te hebben geworpen op de stad, de tuinen en de rode brug wandel ik terug via de steile gladde houten trappen naar beneden en neem een kijkje in het gratis stadsmuseum waar ik naast heel veel wapentuig ook veel “Ningyo” (Japanse poppen) zie.

Nadat ik mijn tas heb opgehaald en geluncht heb zit ik weer in de bus die me naar mijn eindbestemming vandaag brengt: Takayama. De route is prachtig; bergen, bossen, sneeuw in de berm, mist, kleine (ski)dorpjes, meren en kolkende rivieren.

Gelukkig zit ik achter het raam want het regent helaas nog steeds en zo te zien is het ijskoud buiten hier hoog in de bergen. Aangekomen ga ik eerst zoals meestal hier in Japan naar het informatiecentrum voor een slaapplaats en bustijden voor morgen.

Een hosteltempel met tuinen

Je zult nog lui worden in dit land. Er wordt een plaatje gereserveerd in Temple Inn Zenko Ji. Geen idee wat een tempel- in betekent maar daarom heb ik hem ook geboekt. Ik wandel erheen en wordt onthaald door een Amerikaan die in vloeiend Engels uitlegt dat dit een tempel is waar ook kamers zijn. Je slaapt dus niet onder het altaar of in de kapel zelf.

Ook hier een prachtige Japanse tuin met vijvers vol karpers, rotsen, mos en planten en een krakerig smal gangetje langs de patio met glas met vele kamertjes aan de andere zijkant. Zelf hecht ik er niet zoveel waarde aan maar hij brengt me naar de laatste kamer op de gang; dit is de VIP kamer waar de nicht van de keizer ook slaapt zegt hij en ik verwacht een gigantische luxe kamer. Het is een piepklein houten kamertje met een matras en een kacheltje.

Er is een tweeluikje waar je het theeblad na gebruik de tuin in kan gooien en wat hout gesneden kunstvormen aan de muur. Het altaar is mooi en het is opmerkelijk onder hetzelfde dak te moeten slapen maar daar houdt het bijzondere ook op om in een “tempel-in” te slapen. 

Een stel loopt hier op traditionele Japanse houten schoenen en er komt een loopkar aan waar je als toerist plaats in kunt nemen terwijl iemand je voortrekt. Iemand natuurlijk met een traditionele rieten hoofddeksel op.

Ik vind de oude koopmanshuizen maar het archeologisch museum is helaas dicht. Dit schijnt een oud samoerai c.q. ninja huis te zijn geweest inclusief boobytraps en geheime gangen.

In het toeristische gedeelte zijn de meeste huizen omgebouwd als souvenirwinkel of sake verkoper. Je kunt sake proeven of een mooie gelakte kom kopen; ook kun je hier een op traditionele wijze gemaakte “miso” soep proberen en zien hoe het bereid wordt. Je hebt ook een praalwagenmuseum in de stad maar als ik foto’s zie moet ik denken aan onze eigen “bloemencorso” en ik sla het over.

Wel ga ik naar het Takayamo-Jinja museum wat het enige originele gebouw is dat stamt uit de “Shogun” periode en gebruikt werd door de lokale overheid tot 1969. Het pand is in perfecte staat en vooral de rijstopslag in rieten zakken en de martelkamer inclusief een rieten draagkooi.

Als ik op het station sta besef ik dat ik nog helemaal niet gegeten heb en bestel een koffie en een warme worst die zelfs op dit vroege tijdstip (het is nog steeds ochtend) prima smaken. Op naar m’n volgende bestemming.