Koya-San

HOME / Japan / Japan reisverhalen

Op weg van Osaka naar Koya-San zie ik dat de valleien zijn gevuld met mist en de tunnels, regen en de donkere wolkenlucht maken de treinreis spectaculair maar somberheid is troef vandaag.

De trein stopt bij een klein station waarna we met een kabelwagen die behoorlijk steil parallel omhoog gaat met de bergwand boven uitgelaten om daar een bus naar het centrum van Koya San te gaan.

Het zou mooi zijn om hier in een tempel-lodge te slapen maar ik huiver als ik de hoge prijzen hoor. Ook een hostel is hier duur en ik besluit er een dagtrip van te maken, al had het dan veel verstandiger geweest mijn grote tas in het hostel in Osaka achter te laten.

Probleem is wederom het dumpen van mijn grote tas. Eigenlijk wil ik hem boven op de kluisjes leggen die te klein zijn maar dan wordt de politie gebeld. Met mijn tas op mijn rug loop ik op straat als ik opeens het politiebureau zie.

Daar aangekomen pakken ze mijn tas aan en wensen me een fijne dag toe. Het dorp staat bekend om zijn Boeddhistische tempels en kloosters maar waar ik eigenlijk alleen echt geïnteresseerd in ben is zijn begraafplaats. 

’s Avonds als de lantaarns branden schijnt dit een unieke plaats te zijn maar dan zit ik dus alweer terug in de trein richting hostel. Voordeel is om nu te gaan dat ik de horden toeristen ontloop die allemaal voor dit spektakel komen.

KOYA SAN - historie: 

Voordat ik bij Oku-nu-in aankom (de begraafplaats) staan er een aantal stalletjes aan de kant van de weg; ze verkopen of sinaasappelen of kersttakken! Ik kies voor het eerste en loop als ik mijn glas sinaasappelsap op heb de begraafplaats op niet wetende wat het precies gaat worden.

Het eerste wat me opvalt is dat alle zerken kriskras door elkaar staan; houten stokken, huisjes, vogelhuisjes, beelden, stenen, pilaren en graven zoals bij ons met allen een overeenkomst; ze zijn allen getooid met een laag mos! Het is een mysterieus, mystieke begraafplaats zeker nu ook de zon door de naaldbomen door probeert te schijnen en de regendruppels van de bladeren vallen.

Hoge bomen, een smal pad met keien en oranje lantaarns. Een bruggetje brengt mij naar het Borneo monument; een herdenkingsmonument voor de gevallenen van WWII uit Australië en Japan – vreemd eigenlijk; ik dacht altijd dat Borneo onderdeel was van Indonesië?! 

Een grote open ruimte met een gebouwtje en een rij Boeddhabeelden; ervoor staat een rij Japanse mensen die een voor een lepel water uit hun emmer halen en deze over de beelden heen gooien. Alsof deze nog niet genoeg water hebben gehad na de regenbuien van vannacht en vanmorgen?!

Opmerkelijk is dat in de beek in het midden van de begraafplaats een aantal houten palen staan; in mijn reisgids wordt uitgelegd dat dit herdenkingsstokken zijn ter nagedachtenis van een aantal verdronken kinderen. 

Er vlakbij staat nog iets opmerkelijks; het is een houten telefooncel met twee grote gaten aan de voorkant – het is de bedoeling dat je handen door die gaten steekt om in de cel iets op te tillen. Als je lukt zijn je zonden minimaal. Ik heb me maar niet gebezigd met deze onzin.

Achterin staat een groot gebouw Toro-do met in de hal waar je naar binnen loopt gigantisch veel en grote lantaarns hangen. Omdat het een religieus en heilig voor Boeddhisten is mag je geen foto’s nemen zeker omdat het een fotogeniek geheel is. Toevallig merk ik dat er nog iets is en sta even later in de kelder – helemaal alleen.

Tenminste alleen; het is gevuld met vitrines vol Boeddhabeeldjes – allemaal dezelfde – dezelfde vorm, kleur, grootte. Aan de plafonds tussen de vitrines hangen ook hier honderden lantaarns. Buiten staan wat aangeklede beelden op me te wachten, zelfs eentje met een muts op. Geld verdwijnt hier als water voor de zon – iedereen doneert geld in de vele potten, pannen en bordjes die overal staan en ik zie zelfs mensen geld stoppen in boomstronken! 

Alsof dat helpt je zonden te vergeven. 

Terug in het centrum bezoek ik de Kongobu-ji tempel waar i.t.t. andere tempels slofjes worden aangeboden, die dan wel voor mij te klein zijn, maar enigszins mijn voeten warm houden. Schitterende afbeeldingen die hele avonturen en verhalen uitbeelden op prachtig bewerkte schuifdeuren.

Ik schuifel langs de panelen en neem deze unieke verhalen die toch iets weg hebben van onze eigen wintertaferelen geschilderd door onze grote “groten”.

Ook hier een ZEN tuin met precies geharkte lijnen in het grind, keurig geschoffelde perkjes met Bonzai bomen en een paar grote rotsen. In de hal grote hal krijgen we allemaal groene thee (zonder suiker) en een rijstenkoek aangeboden en ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even voor de terugreis naar de wc te gaan. 

Ik hoef niet maar wat had ik het hier graag gedaan – de wc is niet alleen spik en span schoon maar er is zelfs een verwarmde bril! De terugreis verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen en ’s avonds lig ik in mijn capsule alvast te dromen over mijn reis naar China over een paar dagen.

Het beste is om met de trein van- en naar Koya-San te reizen. Vanaf Namba station in Osaka kun je een trein nemen die er bijna 1,5 uur overdoet (Nankai-Dentetsu lijn).

Kosten zijn ongeveer 1230 Yen. Daarvandaan dien je met een kabelbaan naar Koya-San te gaan.