Hakone

In de metro zie je vaak dezelfde dingen; schooljongetjes zitten in hun uniform hun huiswerk te maken, meisjes zijn of met hun make-up bezig of met hun mobiel (het is overigens verboden om te bellen in de metro) terwijl volwassenen of zitten te dommelen in de metro of in hun mangastrip aan het lezen zijn.

Bij de balie waar ik de busticket koop richting Mt. Fuji krijg ik een hele stapel brochures mee en probeer tijdens de busrit helder te krijgen wat ik wil gaan doen want de mogelijkheden om deze eens vulkanische berg te zien zijn eindeloos. Onderweg merk ik dat ze hier links rijden en ik zie de besneeuwde berg steeds dichterbij komen terwijl we door kleine stadjes heenrijden.

Veel houten huizen, niet echt oud, voldoende ruimte genomen bij de opbouw van huizen en wegen en veel bergen en bos. 

Het heeft wat mij betreft wel wat weg van Nieuw-Zeeland. Ik hoop dat ik de goede keuze heb gemaakt als ik in Hakone uitstap want de bergen zijn steil en bushaltes ver uit elkaar. Er wordt hier uitgelegd dat ik nog een keer moet overstappen om bij mijn beoogde hostel te komen.

Een uurtje later wandel ik het pad op wel erg begroeid is met mos en er liggen overal losse bladeren – wat blijkt? Het hostel is helemaal verlaten! Daar baal ik behoorlijk van want een ander hostel is kilometers weg, het wordt best wel laat en openbaar vervoer is prijzig hier. Ik wandel helemaal naar beneden, naar het meer “Ashino Ko” waar het kleine stadje Hakone moto ligt.

Hier vind ik mijn tweede optie maar deze is duur (6000Y); ze wil het eventueel wel voor 5000Y doen maar ze wil ook wel wat telefoontjes voor me plegen te doen? Ze vind een kamertje in het centrum voor 4000Y en zegt dat ik geluk heb want het wordt morgen mooi weer en dan is alles meestal volgeboekt. Ik dank haar hartelijk door een lichte buiging naar voren te maken zoals de Japanners doen en zeg in mijn beste Japans: domo arigato.

Mijn sloffen staan al bij de voordeur te wachten maar ik moet ze wel uitlaten voordat je je kamer instapt hoor zegt het kleine Japanse vrouwtje. Er ligt kokosmat op de vloer, een matras op de grond helemaal opgemaakt en een klein laag tafeltje in het midden. Ook staat er zoals ik later zou merken altijd een waterkoker, waterkoker en TV in de kamer naast de zo gewilde papieren ramen! 

Verderop zie ik in het water nabij de oevers de veel gefotografeerde fel oranje gekleurde Hakone heiligdom staan en ik kan niet achterblijven en leg dit plaatje vast met de kegelvormige “Mt Fuji” op de achtergrond.

Hongerig loop ik langs wat restaurants maar de ene is nog duurder dan de andere en ik besluit mijn eten te kopen in de supermarkt. Als ik terug wandel zie ik het piratenschip aankomen wat bepakt is met schreeuwerige toeristen en ik snel terug naar mijn hostel.

Mijn “yakuta” bestaat hier uit een gedeelte en ik wandel naar de douches op de gang; ook hier staat er een krukje en kun je zelfs je douche op kniehoogte hangen.  

Als ik uitgecheckt ben loop ik langs de boulevard waar een stevige bries staat en het behoorlijk fris. De vissers zijn al op het water en ik zie een verdwaalde toerist rondscharrelen maar voor de rest is alles verlaten. Ik loop het dorp uit, waar ik een asfaltpaadje zie dat kronkelend de heuvel opgaat naar wat huizen die boven op de berg staan.

Ik laat de huizen achter me en wandel het bos in zodat ik een fantastisch panorama beeld heb van de hoogste berg van het land en het meer ervoor met zijn oranje “heiligdom” die prachtig afsteekt.

Nadenkend wat te doen vandaag besluit ik helemaal niet hier te gaan hiken vanwege de kou. En aangezien ik ook geen zin heb in kabelbaantjes, trolleys en piratenschepen vol met krijsende toeristen denk ik dat ik terugga naar Tokyo.

Op stand naar Tokyo

Op straat wordt het steeds aangenamer en ik besluit, ook omdat het nog zo vroeg is, een poging te wagen om terug te liften naar de hoofdstad. Ik sta in het zonnetje als een rode Alfa Romeo stopt met open dak. Hij gaat naar “Yokohama” maar zoals ik heb gezien op de kaart is dat vlakbij Tokyo en ik stap in.

Fantastisch is het met zo’n auto door deze prachtige natuur te rijden; tas in de achterbak, zonnebril op en de man die gebrekkig Engels spreekt zegt dat ik de eerste lifter ben die hij hier ooit heeft gezien.

Omdat ik toerist bent gaat hij via de kust, de toeristenroute die de “Pacific Highway” heet. Hier veel boten en de stranden, die bruin zijn, liggen eigenlijk onder de snelweg die op hele hoge palen zijn gebouwd. Het doet me wel iets denken aan de Amerikaanse films met zo’n skyline op de achtergrond. Bij een metrostation zet hij me af en ik bedank de man zeer. Terug in Tokyo.