Monte Lungo en San Pietro Infine

HOME / Italië / Italië reisverhalen

We stappen uit op het kleine treinstation van Mignana Lungo terwijl iedereen naar ons kijkt denkend wat wij in godsnaam hier gaan doen. We wandelen het station uit, het pleintje op hopend op een informatiebureau o.i.d.

Helemaal niets te zien, alleen een bar en wat gesloten winkels en heel veel geparkeerde auto’s. We vragen aan een vrouw die naar haar auto snelt of zij wellicht weet waar het oorlogsmuseum is. Ze wenkt dat we mee kunnen rijden; ze brengt ons wel even. 

Rond het parkeerterrein is een prachtige tuin aangelegd op verschillende plateaus met verschillende oorlogsstukken – er staan twee Sherman tanks en een paar grote stukken Engels geschut.

Via een gravelpaadje met aan beide zijden een rij bommen lopen we naar de man die in de ingang van het museum staat.

We staan te wachten om de ticket te betalen maar het blijkt gratis te zijn. De foto’s zijn interessant in de paar vitrines die er staan, en ook het oorlogstuig – machinegeweren, granaten, stenguns, brens, brenetta’s, een mortier en een paar kaarten die aangeven wie en wat hier gaande was.

Het blijkt de pre-Cassino slag te zijn geweest tussen 7 en 17 December 1943. De Geallieerden moesten eerst door deze vallei heen om bij de Gustav linie te komen. Het is zo jammer dat alles in het Italiaans is.  

We gaan de weg over en wandelen naar de begraafplaats. Prachtig gelegen tegen de heuvel aan waar een grote aantallen Italiaanse soldaten zijn omgekomen tegen hun nieuwe tegenstander; de Duitsers. In September hebben ze de strijd gestaakt aangezien ze bang waren dat hun hele land verwoest zou worden toen de Duitsers als een razende Rome bezetten en de Gustav linie bezetten. 

>> Lees ook over bestemming (Monte) Cassino waar een grote slag plaatsvond. 

We kunnen geen goede wild kampeerplek vinden en besluiten een stuk langs de weg te lopen. Op een plateau langs de weg aangekomen zijn twee paden – de een leidt de berg op en de ander naar een steenachtig plateau afgesloten met een hek.

We zien achter een prikkeldraad hek witte koeien lopen. Zwaar van het water en wijn zijn onze tassen als we een voor een het hek overklimmen en terecht komen op het plateau wat een prachtig beeld geeft over het hele gebied.

Hoge bergen aan de zijkanten van de groene vallei en hier vandaan kunnen we ook onze volgende bestemming zien: San Pietro Infine.

Alleen de stenen hier zijn een probleem en de wind. Onder aan een van de zijkanten van de berg zien we een stuk gras met struiken wat een geschikte plek lijkt. Daar aangekomen ligt er een minimum aan koeienvlaaien en het gras is prachtig gemaaid; een fantastische plek. Later zouden we uitvinden dat we bovenop de berg Lungo gebivakkeerd hebben, de heuvel waar in 1944 zo verschrikkelijk om gevochten is. 

We wachten even met onze tent opzetten en zetten thee. Geen muggen en een heerlijk zonnetje. Even later zien we een grote vos ons pad kruizen. 

In de verte horen we een tractor maar gezien het terrein wanen wij ons hier helemaal veilig en geven er geen ruchtbaarheid aan. Maar de stemmen komen steeds dichterbij en zijn opeens boven op de richel te horen waar we eerder zijn geweest.

Ik had net mijn haringen van mijn tent in de grond gestoken als we deze er snel uithalen en afzonderlijk proberen te schuilen achter een paar struiken. Tussen de takken van de bomen door zie ik twee mannen met ieder een witte plastic zak. 

Luidkeels praten ze terwijl ze telkens iets uit de grond trekken – maar dit is toch geen champignons tijd? Onze tenten staan en wij liggen in het gras genietend van onze wijn als we opeens weer stemmen horen; nee he? Een van de mannen loopt naar beneden en we gaan ervanuit dat ze ons gehoord of gezien hebben en verhaal komen halen. 

Koeien en de boer

De man plukt groene plantjes en heeft helemaal geen oog voor ons – heeft hij ons niet gezien dan? Hij komt dichterbij – en wij liggen in een open veld op de grond terwijl onze groene tenten de beiden hoeken van het veldje bestrijken.

Als hij op 20 meter afstand staat draait hij zich om en loopt de andere kant op. Ons hart bonst en we halen opgelucht adem. 

Het is weer rustig en dan opeens weer geluid – nu in het veld achter ons. We horen koeienbellen en ik grap dat dit hek open zal gaan en dat de koeien hier zullen komen. De grap wordt werkelijkheid – we horen de stem van de boer dichterbij komen en de koeien staan nu voor het hek.  

De boer doet het hek open en wij liggen op 3 meter afstand en kunnen niets anders dan hallo zeggen. De man schijnt helemaal niet te schrikken of op te kijken, zegt ons vriendelijk gedag. We vragen of hij een probleem heeft met onze aanwezigheid hier maar de man schudt z’n hoofd. Na m’n wijn maak ik een toch een soort van barrière met touw om de nieuwsgierige koeien vannacht op afstand te houden.