Kelimutu

Dit schijnt zelfs tijdens de Nederlandse kolonisatie-periode al een toeristische attractie was.

Ik kom in het midden van de middag aan en besluit na het inchecken in een gezellig hostel een wandeling in de omgeving te gaan maken.

De natuur is prachtig hier en je kunt verschillende hikes maken. Helaas kan ik niet te ver gaan want het wordt al snel donker en donker is hier echt donker. Ik kom uit in het Lio dorpje Mandi en neem een kijkje bij de heetwaterbronnen (waar je overigens ook kunt zwemmen). Daarna moet ik helaas alweer terug.

Om half vier wordt er op m’n deur geklopt. Het is tijd om met je tour mee te gaan. Slaperig pak ik wat spullen bij elkaar en meld mijzelf in de huiskamer.

Een half uur later komt er een busje voor rijden en maak ik kennis met twee andere toeristen, John uit het Verenigd Koninkrijk en Vern uit de Verenigde Staten.

Het is nog aardedonker als we onze trip beginnen die zo’n 14 km is naar de top van de Kelimutu vulkaan die zo’n 1600 meter hoog is. Er zijn hier drie meren met verschillende kleuren waarvan niemand weet waarom ze steeds van kleur verschillen.

Natuurlijk is het duidelijk dat de meren verschillende mineralen bevatten. Helaas zegt de chauffeur dat het regenseizoen is – dit is niet de mooiste tijd van het jaar voor de scherpte van de kleuren maar toch. We kijken naar de drie meertjes en we kunnen groen, zwart en licht turquoise. 

De kleur varieert

Een paar jaar geleden waren ze nog blauw, bruinig en zwart vertelt de chauffeur.

Legende gaat dat de lokalen denken dat de zielen van de overledenen hierheen gaan; de jonge in het groene warme meer, de ouderen naar het turquoise meer wat kouder is en de dieven en andere misdadigers in het zwarte meer.  

De zon komt rustig op en we zien nu echt waar we staan. Dit is het uitzichtpunt wat naast een panorama geeft over de drie verschillende meertjes maar ook over de rest van de omgeving. We zien in het oosten het dorpje Moni liggen waar we overnacht hebben. De chauffeur maakt aanstalten om terug te gaan en wij besluiten met z’n drieën terug te lopen. 

Hij rijdt nog zo’n 3 kilometer de heuvel af waar we het pad zien dat we verder alleen af zullen lopen. Het uitzicht is mooi, het pad behoorlijk stijl en we komen door de kleine dorpjes Pome en Mboti waar bewoners ons proberen te bewegen hier wat te eten. Bij een aantal stalletjes worden we uitgenodigd om vooral “ikat” te kopen gemaakt door de Lio mensen die hier wonen en bekend staan om hun weef-talent.