Bukit Lawang (Gunung Leuser NP)

Ik heb lang getwijfeld om hiernaartoe te gaan aangezien hier een paar maanden eerder een verschrikkelijke overstroming is geweest. Verhalen gingen de ronde dat alles was weggespoeld en dat ik hier niets te zoeken zou hebben. Er zouden zo’n 250 mensen slachtoffer zijn geworden van het alles verwoestende water.

De rit heeft zo’n 3 uur geduurd als ik aankom in een grote verwoesting; het is een ruïnestad met nog maar een aantal bewoonde huizen en een paar stalletjes.

De minibus rijdt een rondje over wat ooit hoogstwaarschijnlijk het levendige centrum is geweest van dit ooit zo toeristische dorpje te midden het Gunung Lenger park. Mensen wijzen op een gebouw aan de overkant van de kolkende rivier – dat moet een plek zijn waar ik blijkbaar kan slapen.

Maar eerst moet ik zittend in een klein bootje meer lijkend op een vlot naar de overkant. Er is een touw gespannen die gespannen is tussen de twee kanten. Je moet je klein maken boven op je tas zittend en hopen op het beste. Na een aantal minuten zet ik voet op een smal eiland waarop een soort van bungalowpark is aangelegd.

Gelukkig ben ik niet de enige toerist hier – nadat ik ben ingecheckt praat ik onder het diner bij in het naastgelegen restaurantje over de toestand hier.

Het nationale park Gunung Leuser ligt tegen de grens van Atjeh aan en zou een van de meest diverse parken in Zuidoost-Azië zijn qua flora en fauna.

Er komen hier vier bedreigde diersoorten voor te weten de Sumatraanse tijger, olifant, oerang oetang en de neushoorn die twee hoorns heeft. Kans dat je een van de 500 nog levende tijgers, 100 neushoorns of 300 olifanten ziet is klein maar daarentegen is een ontmoeting met een oerang oetang hier bijna gegarandeerd.

Ook is de kans daar dat je een neushoornvogel ziet. Ooit leefden hier ook krokodillen maar het verhaal gaat dat deze helaas zijn uitgestorven. Onder het ontbijt komt natuurlijk de storm die hier heeft gewoed niet langer dan vier maanden gelden weer aan de orde. Het wordt mij duidelijk dat het misschien wel goed is om hier te zijn en de wereld te laten weten dat hier veilig is.

Het beste is om hier weer toeristengeld naartoe te brengen zodat er gewerkt kan worden aan de heropbouw.    

Met m'n broekspijpen dicht

De mannen die ik hier spreek zijn gisteren op een junge-tour geweest en het wordt duidelijk dat ik met een Deens stel ga inclusief twee gidsen. Rond negen uur neem ik afscheid van de andere toeristen en gaan we op stap.

Ik heb m’n broekspijpen dichtgebonden met elastiek en lange mouwen aan. Het stikt hier van de muggen en ondanks de hitte en vochtigheid wordt dit ten zeerste aangeraden. We zijn nog geen half uur op weg of we zien onze eerste orang-oetan hangen in de boom met een jong.

De gidsen maken duidelijk dat het hele opvangcentrum is weggespoeld en dat de dieren op dit moment niet weten waar ze eten krijgen en of ze dat wel krijgen. Geld is er niet en alles moet weer opgebouwd worden. Normaliter zijn hier zo’n 15 oerang oetangs die veelal hebben geleefd als huisdier in een kooi ergens. In het rehabilitatiecentrum werd ze opnieuw geleerd te klimmen in bomen, zelf een nest te bouwen en eten te vinden in het bos. Daarna worden ze vrijgelaten in het bos waar ze hun nieuwe leven kunnen oppikken. 

Ze worden dan wel 2x gevoed met eentonig eten in de hoop dat ze zelf op zoek gaan naar extra’s. Natuurlijk is de bedoeling dat ze op een gegeven moment helemaal niet meer komen. We laten de moeder orang-oetan achter ons terwijl ze ons helemaal nakijkt en zien en horen nu in de verte wat gibbon aapjes.

Opeens lopen we dwars door een mierenspoor en de gidsen roepen heel hard “antz” (mieren) waarop we allemaal op de grond beginnen te stampen met onze voeten en zo snel mogelijk doorlopen.

Met stokjes eten we onze voor klaargemaakte lunch die bestaat naast rijst uit een stukje kip, wat groenten en een heerlijke smoorsaus. Na een half uur en een grote slok water vervolgen we onze weg.  

Op het pad staat opeens een grote oranje aap en het is al snel duidelijk dat deze niet zo vriendelijk is.

Onze gids laat z’n hand zien en maakt duidelijk dat de apen voor de overstroming gevoed zijn en mensen zien als personen die eten brengen. Hij snapt natuurlijk niet dat wij toeristen zijn die geen extra eten mee hebben.  

Bijna alle gidsen zijn inmiddels meerdere keren aangevallen door orang-oetans die mensen aanvallen om eten. Ze hebben gewoonweg honger. We glippen langs de orang-oetan die het er niet bij laat zitten.

We moeten het op een lopen zetten achter onze gids aan terwijl de andere gids, die achteraan loopt een ander pad kiest. Een kwartier later staan we doorweekt van het zweet stil en hijgen het uit.

De aap is weg maar onze tweede gids ook. We komen nog twee oetang oetangs tegen hoog in de boom maar besluiten terug te gaan naar het kamp. Het is toch nog bijna drie uur als we terug zijn. Maar goed dat we terug zijn want een uur later begint het te regenen en niet zo zuinig ook. De vraag is of we morgen wel terug kunnen want het blijft de hele avond en delen van de nacht doorgaan.  

De volgende ochtend is het droog en gespannen wordt er overlegd. Het blijkt dat de boot waarmee we eergisteren de rivier zijn overgegaan is weggespoeld. Er wordt naarstig naar een oplossing gezocht. Twee uur later dan gepland is er een nieuw vlot geregeld maar het blijft een gok om de nog wildere rivier over te gaan. 

We mogen terug naar het dorp maar op eigen risico wordt verteld. Als het Deense stel besluit het te wagen doe ik dat ook maar het wordt een duivelse overgang. Water spat op, touwen staan op breken maar ik red de overkant. Blijkbaar was het m’n tijd nog niet.