Tirumala

HOME / India / India reisverhalen

Het is een behoorlijke drukte en chaos voor het station van de stad Turipathi als ik daar een busticket koop. Er staan wel tien bussen die naar het pelgrimsoord Tirumala gaan en ik kies er eentje uit die half vol zit.

Een forse man komt de bus binnen en gaat naast mij zitten, terwijl er nog genoeg andere plaatsen vrij zijn. Zijn hoofd is kaalgeschoren, en op zijn voorhoofd zijn er drie witte strepen opgetekend. Niet zo opmerkelijk als je bedenkt dat de stad een bedevaartsoort is voor de Hindoes. 

Net voordat de bus wilt wegrijden komt er een man binnen met een zilveren schaal in zijn handen; hierop staan een aantal kleine altaartjes met wierook en in zijn handen heeft hij een stok met heel veel verschillende kleuren veren. Met deze stok slaat hij een ieder in de bus zachtjes op zijn hoofd. Gezegend en wel rijdt de bus weg en rijden we naar de berg waar het heilige stadje op gebouwd is.  

Een bazaar

Voordat we uitkomen bij het einde van de stop rijden we langs talloze dure hotels, stalletjes en heel vele parkeerplaatsen. Als we de berg oprijden genieten we van het uitzicht dat zich mijlenver uitstrekt over het landschap wat hier groen is, bos! De weg is prima in orde zelfs met deze haarspeldbochten en langs de weg is een eindeloos aantal tempels en altaren aanwezig. Drie kwartier later komen we de bus uit en lopen we het circus in wat hier is opgetrokken. 

Er schijnen hier gemiddeld zo’n 40.000 pelgrims per dag te komen; het personeel alleen telt al 12.000 mensen.

Duizenden mensen, honderden stalletjes, zowel winkeltjes als eet- en drinkstallen; er staan zelfs borden opgesteld met daarop de verschillende locaties – uniek in India! Ik begrijp weinig van de borden en aangezien er volgens mij tientallen heilige tempels zijn volg ik de meute.

Uiteindelijk na een lange weg met pleintjes, straatjes, trappen zie ik een groot plein met aan de andere kant een dak van een gouden tempel met een metershoge muur eromheen. Dat moet de bekende Venkateswhara tempel zijn waar duizenden hun haar als gift aanbieden.

Aan deze kant sta ik op een trap van een tribune waar een plek is ingeruimd voor bidden; er staat een grote zwarte wierook kaarsenstandaard en iedereen probeert er eentje aan te steken. Ik besluit naar de gouden tempel te lopen omdat er een mogelijkheid is (heb ik gelezen) dat je als toerist naar binnen mag. Deze tempel schijnt overigens meer pelgrims te trekken dan Rome, Jeruzalem en Mekka samen!   

Van de bewaker krijg ik een papiertje waarop staat wat je moet doen om hier binnen te komen en nu zie ik ook langs de muur drommen mensen opeengepakt staan te dringen. Allemaal kaalgeschoren mannen met een gele verf op hun hoofd en in het zwart gekleed – mensen die vasten heb ik mij laten vertellen.  

Rond en rond

Zij lopen in een soort gouden kooi om de muur heen, op hun beurt wachtend om naar binnen te mogen. Een ding is zeker; ik ga niet in deze chaos in de rij staan want als er iets gebeurt (wat je weleens hoort en ziet op TV) dan is het afgelopen met je.

Bij de ticketbox is het een chaos van ken ik jou; paspoort laten zien, formulier invullen, tas achterlaten in een kluisje, schoenen uit en dan weer in een andere rij.

Samen met nog een stel Westerlingen snappen we er weinig van en als ik de andere rij zie dan ben je nog lang niet aan de beurt. Zelfs niet met een VIP ticket. Het zal een goede ervaring zijn geweest om een wens te doen, maar ik geef het op. Zittend op een stenen muurtje, genietend van een verse ananassap, begrijp ik waarom zoveel stalletjes petjes verkopen – om al die kale koppen te beschermen tegen de felle zon.  

Ik probeer de chaos in mij op te nemen maar ik zie zoveel dingen en verschillende mensen dat het een hele opgave is. Ook heb ik begrepen dat het een speciaal weekend is omdat God Vishun zich heeft verloofd. Het zal mij persoonlijk allemaal worst zijn wie zich waar en met wie heeft verloofd – ik heb meer dan genoeg gezien en pak de bus terug naar rustigere oorden.

BLOG: "Een Hindoe-festival in Indonesië"