Glendalough

Ik heb ongeveer een uur en pak m’n etenstas tevoorschijn. De route is mooi en het is een verademing niet in volgepakte wegen te staan.

De conducteur schijnt dit al jaren te doen want kent bijna alle reizigers – hij wijst mij erop dat ik bijna moet uitstappen alsmede de automatische omroeper.

Voor het eerst hoor ik echt Iers (Gallisch) wat niet te verstaan is. Het is nog geen negen uur als ik de trein uitwandel en richting de kleine doorgaande weg wandel. Ik herinner mij wat de man achter het loket zei vanochtend en wandel de heuvel af naar het dorp.

Daar kalk ik Glendalough op een papiertje en vraag voor de zekerheid waar ik moet gaan staan aan een vrouw met een hondje. De heuvel zegt ze en dan rechts. Een man brengt mij naar m’n bestemming.

Ik zie de kloostervestiging en besluit daar straks naartoe te gaan.

Eerst wil ik naar het zwarte meer lopen wat even verderop ligt. Het is mooi, groene heuvels aan beide zijden maar ik had het mooier verwacht eerlijk gezegd en dan al die toeristen. Ook hier zijn nog wat kleine overblijfselen uit Kevin’s tijd; St. Kevin woonde nabij in St. Kevin's Cell, een stenen gebouwtje in de vorm van een bijenkorf.

Er is later een kerkje bijgebouwd. Ook nabij bevindt zich eveneens St. Kevin's Bed, een grot waarin volgens de verhalen St. Kevin zich ook terugtrok. Ik wandel naar het meer toe en maak wat foto’s van het uitzicht.

Dan loop ik terug aan de andere kant van de vallei over de weg, langs wat huizen waar het een stuk rustiger is. Ik zie af en toe de houten vlonders waar het wandelpad is onder mij. Ik passeer wat herten en kom weer uit bij het hostel.

Ik vertel m’n verhaal en vraag of het wel goed is dat ik vanavond even kan zitten in het hostel wat geen probleem is. Opgelucht door dit alles wordt het nu echt tijd om de hoogtepunten van deze vallei te gaan bekijken.

Het kloostergebied was oorspronkelijk omgeven door een muur; de poort staat nog overeind, uniek voor Ierland. Daarachter ligt een grote begraafplaats waar lokalen nog steeds worden begraven. In 1066 werd een round tower van 33 meter hoog gebouwd op het kloostergebied. Het doel van dit type torens is nog steeds niet eenduidig verklaard.

Verhalen te over

Theorieën variëren van klokkentoren tot opslag voor waardevolle spullen en schuilplaats ter bescherming tegen de Vikingaanvallen. Waarschijnlijker diende de toren als herkenningspunt, als baken voor het (terug)vinden van het klooster.

De ronde vorm biedt een betere weerstand tegen wind. Een goed bewaarde kapel uit de elfde eeuw kreeg bij de opgravingen in het dal de naam St. Kevin's Kitchen (St. Kevins keuken), omdat de toren deed denken aan een schoorsteen. Verder bevinden zich in het gebied nog een kerk in romaanse stijl en een gebouw dat wellicht een priesterwoning was (bekend als het Priest House).

St. Kevin's Cross is een sober Keltisch kruis. Er wordt verondersteld dat het kruis ooit beschilderd was, maar dat deze beschildering door de tand des tijds is verdwenen. De ring om het bovenste deel van het kruis is niet open, maar massief steen.

Ik wandel helemaal terug naar het dorpje Laragh wat zo’n 3 km verderop ligt. Het is niet veel maar er is tenminste een supermarktje met wat te eten.

Ik eet waarschijnlijk m’n smerigste doner-kebab ooit voor 4 euro en heb spijt als ik deze gekocht heb. Op de terugweg bezoek ik de ruïne van Sint Savior kerk.

Het is bijna vijf uur als ik terug wandel naar het winkeltje en m’n tas ophaal. Het begint te druppen als ik naar buiten wandel maar het komt met bakken uit de hemel als de tent net staat. Terug bij het hostel word ik buiten al tegemoet gelopen door de Indiase man. Hij zegt dat ik toch niet naar binnen kan – er mogen geen buitenstaanders naar binnen.

Ja maar vanmiddag zei je nog. Opeens komt er nog een man bij die blijkbaar de eigenaar is; hij heeft een groep moslima en ik mag als Westerse man niet naar binnen. Ik eindig in het het grote hotel in een rustig hoekje waar ik internet, m’n broodjes stiekem opeet en later een “Guinness” bier bij de bar bestel. Geluk, ongeluk – nee reizen!