Giant's Causeway (Bushmill)

Ik check uit, wandel naar het busstation en wacht op de gratis pendelbus naar het treinstation wat aan de andere kant van de rivier ligt.

Daar is het druk en de trein gaat bijna direct. De tocht gaat prachtig langs de Noord-Ierse noordkust en na twee korte stops en drie kwartier kom ik in Coleraine aan waar ik de lokale bus neem naar het kleine plaatsje Bushmill.

Ik check in op een bijna kale camping en wandel na het opzetten van m’n tent op een zoppig grasveldje terug naar de grootste attractie van Noord-Ierland Giant’s Causeway. 

Het wordt een voettocht van zo’n 3 km langs o.a. de oudste legale whisky distilleerderij wereldwijd die gevaarlijk dicht bij m’n camping is gelegen. Vele Britse en Engelse vlaggen zijn mijn deel door het dorp. Na Bushmill houdt het voetpad langs de weg op en zal ik gevaarlijk langs de holle weg naast de vele passerende auto’s m’n weg moeten vinden naar de site.

De wind heeft hier vrij spel omdat er geen bomen zijn en de zee vlakbij is en nu begint het ook nog te regenen. Ik haal m’n paraplu van stal en moet alle zeilen bijzetten om deze niet weg te laten waaien. 

Eindelijk kom ik verwaaid en verregent bij de Giant’s Causeway aan. Ik zie een prachtig oud gebouw The Nook en daarachter een splinternieuw bezoekerscentrum. Hier staan tientallen bussen, een parkeerplaats vol auto’s en vele borden. De entree is 9 pond en ik schrik mij rot. Ik loop onder een poort door en zie dat je gewoon door kunt lopen maar waar is de ticketoffice dan?

Opeens loop ik langs een prachtig stuk kust en het lijkt mij niet dat er nu opeens geld wordt gevraagd? Zal je dan moeten betalen voor het bezoekerscentrum? Ik snap er niets van maar vind het prima.

Het is ontzettend druk met toeristen van allerlei nationaliteiten. Dan zie ik waar ik voor gekomen ben – het reuzenpad met 40.000 basalt zuilen – het lijken op stenen heipalen die rechtop in de grond staan en een pad vormen in de zee. Legende gaat dat een reus uit Ierland een andere reus in Schotland zag.

De reus uit Schotland probeerde de Ierse reus uit te dagen en deze bouwde een lange weg (het reuzenpad) naar Schotland.

Toen de Ierse reus de Schotse reus zag slapen zag hij dat deze veel groter als hem zelf was en rende snel terug. De Schot gebruikt het door de Ier gemaakte pad en ging op zoek naar de Ier. De Ierse moederreus verzon een list – zij liet de grote Schotse reus in hun huis en schonk hem wat te drinken in. De Schot vertrouwde het zaakje niet en ging op zoek in het huisje en trof een babyreus aan in een ledikantje. Als het kind al zo groot zou zijn, hoe groot zou z’n vader dan wel niet zijn. De Schotse reus koos het hazenpad en rende snel terug naar Schotland, het pad achter hem in puin achterlatend.

De werkelijkheid valt tegen

De werkelijkheid is niet half zo leuk; de rotsen zouden zijn ontstaan bij een vulkaanuitbarsting, zo'n 60 miljoen jaar geleden. De palen zijn van verschillende kleuren (lichtbruin en zelfs zwart) en dit is de enige UNESCO site van Noord-Ierland. Steeds als ik wat foto’s wil nemen met weinig foto’s stopt er weer een bus en een mensenmassa stroomt over de stenen uit.

Toch zijn er mogelijkheden om even rustig te zitten bij de paaltjes waar kommetjes water zich in gevormd hebben. Aan het begin van het pad lijkt het echt op een weg en daar ook wandel ik verder richting de volgende baai waar je het orgel kunt zien – een vreemdsoortige muur van steen die inderdaad wat weg heeft van een orgel.

Deze wordt zo genoemd omdat hier het Spaanse Armada schip De Girona aan de kust geraakte door een storm zoals vele andere Spaanse schepen die door het Kanaal naar het noorden werden verjaagd en hier door schipbreuk aan land gingen.

Het was 1588 toen de Girona noordwaarts vluchtte van een confrontatie met Sir Walter Raleigh in het Engelse kanaal. Toen het tegen de rotsen knalde waren niet 500 (zoals gewoon was) mensen aan boord maar 1300 – veelal schipbreukelingen van andere schepen die gezonken of gestrand waren. Velen waren hooggeplaatsten Spaanse aristocraten.

Ongeveer 12 mensen overleefden. Het duurde tot 1968 tot het schip werd onderzocht op de bodem van de zee door archeologen. De Spaanse schat met vele kostbaarheden ligt nu in het museum van Belfast.

Ik wandel terug en neem bij de kruising een ander pad terug naar het bezoekerscentrum – het rode “herders” pad met z’n 162 traptreden. Boven aangekomen voel je direct weer de wind waarvan je deels geblokt was door de hoge “muren” van de rotsen.

Ik heb nog geen 20 meter gelopen op het plateau waar het heel groen is en achter de lage hekken schapen en koeien lopen te grazen en het begint te regenen.

Een paraplu heeft hier totaal geen zin vanwege de harde wind en je moet maar hopen dat het snel is afgelopen. Je hebt nu een prachtig panorama over de zee tot Schotland en de prachtige kustlijn met Giant’s Causeway waarvan je hiervandaan goed kunt zien dat het de zee ook daadwerkelijk in loopt.

Ik ben zeiknat als ik bij het bezoekerscentrum aan kom en eigenlijk even naar de wc moet. Uitdruppend onder een afdak ergens binnen zie ik dat er zwaar gecontroleerd wordt op kaartjes en ik vraag mij dan wel af wat daar wel niet allemaal te zien is. “Buiten” eet ik m’n broodjes op. Er gaat een zijdeur open en ik “sneak” naar binnen.

Daar ga ik snel naar de wc om uit zicht te geraken en daarna heb ik tijd om even rustig rond te kijken. Heel veel souvenirs, informatie over de kust en de dieren die hier leven. Ook een film over de legende van de reuzen en een grote maquette. Betalen mensen hier zoveel geld voor? Ik blijf nog even bij een film hangen over “coast” en vraag dan aan een meisje hoe ik terugkom in Bushmills.

Na een dure pint in het Bushmill Inn, wat overigens een prachtige oude pub is sjok ik het eind terug naar de camping. De Guinness valt als een blok op m’n maag en met een rozig gezicht van de wind, zon en regen kom ik in de schemering check ik of m’n tent (en al m’n spullen) er nog zijn.

Bij het washok zoek ik krampachtig naar het papiertje met de code en geniet ik van een welverdiende hete (en gratis) douche. Ik was direct even wat kleding wat ook broodnodig is (was). Weer herpak ik spullen en nu loop ik naar het enige gebouwtje waar ik nog terechtkan want een keuken is er niet helaas.

Het is de keet van de kinderen en het lawaai komt mij buiten al tegemoet. Gelukkig zit er wederom niemand aan de tafel die vol ligt met spelletjes – opruimen heeft nog nooit iemand van gehoord.

Er staan twee tafeltennistafels, twee pooltafels en een groot voetbalspel en vier op een rij hier en voor de rest is de ruimte leeg – een echo van lawaai dus. De kinderen vinden het blijkbaar prachtig om die oude sacherijn aan de enige tafel in de keet nog even te treiteren want ondanks het feit dat ik achter m’n laptop zit doe ik weinig. Ik eet wat noedels en als alle kinderen eindelijk vertrokken zijn is m’n zin om nog iets te doen in dit kale nare hok ook weg.

Ik slof op m’n kletsnatte slippers door het inmiddels moerasachtige veldje naar m’n tent – ik hoop niet dat ik verdrink vannacht.