Uplistsikhe (Gori)

HOME / Georgië / Georgië reisverhalen

Al in de ochtend is de familie alweer tegen elkaar aan het schreeuwen en het is omdat ik de grotten nog wil zien want anders had ik gegaan – voel mij toch niet helemaal thuis hier. Echt heel vriendelijk zijn de mensen nu ook weer niet en niemand spreekt Engels.

De man begint ook weer een verhaal tegen mij maar ik snap er niets van – volgens mij is het niet vriendelijk. Als ik m’n schoenen aan het aantrekken ben komt oma weer binnen gestormd – eigenlijk moet ik een keer in m’n blote kont staan misschien dat dat helpt.

Zij wilt weten of ik nog een dag blijf en ja want ik ga naar de grotten probeer ik uit te leggen. Daarnaast blijft m’n tas staan en laat ik al m’n spullen liggen – ik vraag nog naar de jonge moeder maar oma begrijpt het niet en ik moet ervandoor om de bus te halen.

Bij het loket laat ik m’n papiertje zien wat direct resultaat op levert – ik weet dat deze om 10:30 vertrekt en een jonge jongen loopt voor mij uit om tussen de tientallen minibusjes de juiste te vinden. Hij spreekt zelfs een beetje Engels en ik vraag of het busje hier blijft staan zodat ik even iets kan gaan eten.

Zelfs het laatste begrijpt hij want hij wijst naar een gebouwtje waar inderdaad een klein koffietentje in gevestigd is. Ik bestel een kachapuri en een kop koffie en heb vanuit het raampje een prachtig zicht op de opbouw van de markt. Ik realiseer mij nu pas hoe “laat” het leven pas begint hier.

Een kwartier voor tijd wandel ik tussen de kramen door waar je overigens heel goed moet opletten op de vele laaghangende lijntjes richting het busje. De chauffeur weet exact wat ik wil en wijst mij een plekje aan in de bus waar ik plaats kan nemen. Zoals altijd betaal je achteraf in de bus als je geen ticket hebt. Om half elf rijden we de stad “Gori”, door wat kleine dorpjes waarvan het wegdek aan een vreselijke opknapbeurt toe is en de huizen ook. 

Er zitten twee vrouwen voor me die lekker aan het babbelen zijn en de taal heeft wel iets weg van het Turks, misschien zelfs Hebreeuws. Na zo’n 20 minuten hobbelen roept de man mij naar voren en wijst op een grote ijzeren hangbrug over de rivier. Daar moet ik overheen en dan teruglopen. Ik snap het en steek m’n duim op. Dit moet het dorp Krakhvrehli zijn en vanaf de oever vlakbij de brug zie ik de grotten van Uplistsikhe al die hoog boven het oppervlak opdoemen.

Ik wandel over de brug waar wat jongens staan te vissen en zie dat ook hier de Mtkvari rivier stroomt. Je kunt de site zien liggen en er is maar een weg dus je kunt het niet missen – en de twee kilometer waar m’n reisgids over spreekt is naar mijn weten ook minder.

Desalniettemin kom ik bezweet (er staat veel wind en het is gedeeltelijk bewolkt) aan bij het supermoderne complex waar je een kaartje moet kopen.

Ik wandel het eerste zwarte ijzeren trappetje op die naar de eerste kleine grotten leiden in dit grottenstelsel wat al sinds de 10de eeuw voor Christus bewoont schijnt te zijn. Daarmee zou het een van de oudste vestigingen zijn in de gehele Kaukasus regio. Ik klauter verder de rotsen op en zie verder op de heuvel meer grotten en zelfs een kerk waar een tourgroep geniet van het uitzicht. 

De meest belangrijke periode schijnt die tussen de 6^e eeuw en 1^e eeuw voor Christus te zijn geweest toen hier een zeer belangrijke karavaan route lag tussen Azië en Europa.   

Fantasie

In de grotten zelf is weinig te zien maar het blijft een indrukwekkend gezicht naast het feit te realiseren dat hier een stad is geweest met zo’n 20.000 mensen.

Ik klim verder naar boven en heb nu een perfect zicht op de vallei, de dorpen, de rivieren die hier stromen en de bergen aan de andere zijde van de vallei. In de 11de eeuw raakte de stad in verval toen de toenmalige leider de hoofdstad verplaatste naar het ver gelegen Tbilisi.

Een paar eeuwen later werd het totaal vernield door de Mongoolse horde. Zelfs het bos wat hier weelderig tierde werd vernietigd.

De kerk hoort hier eigenlijk niet thuis tussen al deze zeer oude grotten – desalniettemin staat hij prachtig in deze omgeving en binnen is het een rustpunt – geen suizende wind om je horen en geen prikkende zon. Als je helemaal naar boven de kerk klimt heb je nog een beter uitzicht; ook op de archeologische vondsten die zijn gedaan in de vallei zelf. Hier zijn allemaal ruïnes (fundamenten) van stenen huisjes. Ik lees dat de meeste grot ruïnes die ik nu zie als tempel zijn gebruikt en het geheel doet mij denken aan de grotcomplexen die ik in India heb gezien – Ellora en Ajanta. 

Na heerlijk uitgewaaid te zijn (en een lekker verbrand voorhoofd te hebben opgebouwd) wandel ik terug naar beneden, naar de vallei waar ik nog een kijkje neem in de tunneltrap die als waterhaal weg is gebruikt en/of als vluchtroute naar de rivier. Ik haal een “duur” ijsje bij het restaurant en wandel terug naar het dorpje.

Hier natuurlijk geen bushalte en ik heb even de tijd om te kijken hoe het hier eruit ziet – wijnranken, vervallen huizen, grindwegen, een aantal spelende jongetjes en natuurlijk een rokende man wachtend op de marshrutka richting Gori.

Het is mij overigens opgevallen dat de vrouwen hier niet roken – de mannen doen het dubbele. Ik heb dezelfde chauffeur terug en even later stap ik uit bij het busstation van Gori waar ik in een ander cafeetje bij het station een heerlijke kop thee haal.

Als ik terugloop naar m’n gasthuis kijk ik wederop op naar het fort wat wel wat wegheeft van het fort in India (Jasailmer). Dit fort wat ook uittorent boven de stad blijkt in het verleden zelfs nog door Romeins leider Pompey in het jaar 65 v.Chr. belegerd te zijn geweest.  Terug in m’n kamertje is het nog heerlijk rustig – tien minuten later begint het geschreeuw weer – geen idee of ze nou constant ruzie hebben of dat dit normaal is in Georgië.

Liggend op bed kijk ik nog ‘ns om mij heen – drie antieke kasten met speelgoedberen maar ook glaswerk, een bed met een sprei dat bij ons 30 jaar geleden niet misstaan hebben, een TV en nog meer speelgoedbeesten. ’s Avonds zie ik dat onze oosterburen voor de vierde keer de wereldtitel voetbal pakken – ik ga slapen.

Gori – Uplistsikhe (Kvakhvreli): verscheidene keren per dag gaat er een minibusje (marshrutka) van het busstation in Gori richting Khvakhreli. Bij een dorpje bij een grote ijzeren hangbrug wordt je eruit gelaten, de rit duurt zo’n 20 minuten en de kosten zijn 1 Gel.

TIP: wel even aan de chauffeur aangeven dat je naar Uplistsikhe wil gaan. Als je uitstapt bij de grote ijzeren hangbrug dien je deze over te steken (over een wilde brede rivier). Hier loop je met de weg mee naar de ruïnes die je al van een grote afstand ziet.

Daar waar je bent uitgestapt dien je ook weer in te stappen voor het busje terug. Vaak staat er een lokaal iemand te wachten op de bus.

• Naam : “Homestay”

Adres : Kristeporek Kasteli 8

Prijs : 15 Gel (single)

Inhoud:

Als je echt budget wilt gaan moet je hier heen gaan – het is vlak onder het fort gelegen op zeer korte afstand van het busstation in een doodgewone volkswijk in een doodgewone straat die bijna doodloopt. Er zijn drie kamers waar je kunt slapen maar ik heb er geen andere toerist gezien.

Je slaapt in een zeer ouderwetse kamer met spreien, speelgoed en andere dingen van het huis. De mensen spreken geen woord Engels en het blijkt dat er een heuse familie woont die (zo lijkt het) constant woorden hebben. De jonge vrouw schijnt de baas te zijn m.b.t. gasten maar echt vriendelijk wordt het allemaal niet al kan dit aan het communicatieprobleem liggen.

De deur kon niet op slot, oma komt zonder te kloppen binnen stuiven en er is maar 1 wc voor de hele familie. De kranen in de douche en “sta-wc” staan constant open en warm water heb ik nooit gevoeld. Er is een klein binnenplaatsje waar alles op gebeurt en die is naast jouw kamer gelegen. In m’n kamer was het ook nog ‘ns snikheet vandaar dat ik de deur ’s avonds open moest houden. Er is WIFI en er stond een TV.

BESTEDINGSTIJD:

Je kunt je tijd in dit complex zo lang rekken als je wilt – als het mooi weer is heb je hier een prachtig uitzicht niet alleen over de grotten, maar ook het hele landschap, de rivier, dorpjes etc.

Het is wellicht aan te raden te wachten tot de tourgroepen even weg zijn zodat je het kerkje en het complex voor jezelf hebt wat het nog een stuk interessanter maakt. Ook kun je een mooie wandeling maken naar de top van de berg.

TIPS:

Neem wel wat warme kleding mee want de grotten zijn op hoogte gebouwd en ook al is het in de vallei warm of zelfs heet, opeens kan het weer omslaan. Een zaklamp is niet echt nodig maar wel een dun regenjasje en een fleece. Misschien ook verstandig om voor je vertrek iets goeds te eten, erna of misschien wat snacks en drinken mee te nemen. Er is een restaurantje maar die is best prijzig.