Kazbegi

HOME / Georgië / Georgië reisverhalen

Met een opgelucht gevoel zit ik in het taxibusje vanaf Vladikavkaz, Rusland richting Kazbegi wat niet zo heel ver van de grens met Rusland af moet liggen. We zijn de grens gelukkig net met een positief resultaat overgegaan.

Het is een prachtige omgeving met hoge bergen met rotsen, gras en rijdend in de vallei met een kolkende rivier aan onze zijde.

Soms moeten we even stoppen voor wat koeien op de weg maar dan spuit de chauffeur weer weg. In het eerste dorp wat we tegenkomen roept de chauffeur dat dit m’n stop is. Aan beide zijden van de weg zie ik hoge bergen en wat bebouwing maar het lijkt klein genoeg om m’n beoogde hostel te vinden al zijn er hier velen.

Probleem is alleen dat ik eerst Georgisch geld nodig heb want ik heb helemaal niets – ik durfde de mensen in het busje niet te laten wachten bij de grens waar ik welgeteld een wisselkantoortje heb gezien. 

Ik loop een apotheek in waar een vrouw wordt geholpen die wat Engels spreekt – zij vraagt mij even te wachten en dan mee te lopen. We lopen een weg op waar de keien bijna allemaal los liggen en we gaan de heuvel op langs wat vervallen hekken en huizen.  

Geen goud en glitter

Ik had een heel “fancy” dorp verwacht maar dat valt van dichtbij zwaar tegen. Vlakbij haar huis aangekomen wijst zij op wat lijkt op een gewoon woonhuis – dat moet de bank zijn. Ik wandel naar binnen en het lijkt erop alsof ik in een museumbank terecht ben gekomen – er zitten wat mensen achter een houten balie en eentje achter een glazen raampje; ik waan mij terug in de jaren 70 toen ik door m’n moeder op de balie werd gezet. Een pinautomaat hebben ze niet maar ik kan wel Roebels wisselen.

Als ik wat geld op zak heb moet ik weer terug naar de andere kant van de weg want daar ligt mijn beoogde guesthouse Nazi en ik benieuwd waarom het zo heet. Binnen wordt ik hartelijk ontvangen en krijg een heerlijke bak koffie. Het is fris hier in Kazbegi wat niet zo vreemd is als je weet dat we hier omringd zijn door hoge pieken en het dorp op 1750 meter hoogte ligt. In de slaapzaal ligt een kleed op de grond, er hangt een kandelier en er staat zelfs een piano in de hoek; het lijkt meer op een woonkamer dan op een slaapzaal. 

Ik ontmoet een Poolse jongen op de kamer die een klein cola flesje met een doorzichtige substantie aan het drinken is; wil je Chacha proberen vraagt hij? Ik probeer het vuurwater van Georgië en wordt direct warm van binnen.

De route gaat direct omhoog via de gravelweg naar het dorpje Gergeti wat tegen Kazbegi is aangebouwd. Ik kijk naar de stenen huisjes met erven – veel zijn omheind door een stenen muurtje zoals in Nepal en andere landen en omvatten soms wat dieren, soms is het gewoon een plek om de was op te hangen. 

Achter ons de vallei met het dorp en de andere kant van de hoge bergen en voor mij als ik omhoog kijk de Tsminda Sameba kerk die overal bovenuit torent. Ik stop even om mijn broekspijpen af te ritsen en nu al gaan tientallen jeeps en taxi’s mij voor de berg op gevolgd door een stoet aan Poolse en Russische toeristen.  

Het is maar 1,5 uur lopen en aangezien ik vandaag niets anders doe dan dit kan ik het rustig aan doen. We zigzaggen (ik samen met een hele groep Georgiërs – het is tenslotte zondag) door het gehucht heen, kijkend in tuinen waar af en toe een hond ligt te slapen en alles zo vredig is op weg naar het pad wat ons uiteindelijk boven op de berg doet belanden. Het pad is steil en de steentjes schuiven gemakkelijk onder je schoenen vandaan – sommige mensen zijn totaal voorbereid, andere lopen op slippers.

Ik ben blij als we op de weg komen waar auto’s rijden en ik besluit van het geiten pad af te gaan en te genieten van deze route en meer zigzaggend de berg op te gaan. Je loopt als het ware rond de berg tussen de bomen in en ik ben blij dat ik een combi meegenomen heb van warme en zomerkleding. Uiteindelijk kom je uit op een open terrein, een soort van plateau waar je aan het einde op de rand van de heuvel de kerk al ziet liggen. 

Daarvoor een aantal paden waar jeeps rijden, een groep koeien die hier loopt te grazen en aan de rand een kruis die dienst doet als klein altaar. Achter is je de grote Kazbegi berg van ruim 5000 meter hoogte die gedeeltelijk in ijs en gedeeltelijk wordt bedekt door een grote donkere wolk. De wind waait hier behoorlijk maar het uitzicht is prachtig.

Rustig wandel ik richting het gekkenhuis wat het vandaag is. Tientallen jeeps staan voor de kerk geparkeerd en talloze tourgroepen hebben zich verzameld wat lijkt op de Georgische trots  of land’s symbool – de uit de 14e eeuw stammende Tsminda Sameba kerk. Het zijn twee afzonderlijke torens waarvan er een dienst doet of deed als klokkentoren.

Het geheel is omringd door een hoge stenen muur en je moet er als het ware omheen lopen om door een poort binnen te komen op een kleine binnenplaats met gras. In de kerk is een mis aan de gang en het is een stenen kerk met een kleine koepel en alles is behoorlijk verweerd geraakt door de jaren heen wat het juist speciaal maakt. 

Iedere vrouw is getooid met een hoofddoek en je mag niet met pet of muts naar binnen.

Ook worden blote schouders en benen niet gewaardeerd en je kunt een hoofddoek en rok krijgen. De muren worden opgeleukt met tekeningen en schilderijen en er hangen wat kruizen. Natuurlijk zijn er vele standaarden met kaarsen, een houten preekstoel, een kleine shop in de hoek en ik wandel onder een boog door om te kijken naar de priester die op een verhoging staat in z’n rode jurk. 

Hij heeft een klein donker baardje en heeft een kruis in z’n hand. Achter hem is een soort van Middeleeuwse muur met pieken erop waarachter nog een klein altaar staat. Ik zie nu ook wat verkleurde vaandels aan de muur hangen terwijl ik luister naar de mis. Mensen gaan nu in een rij staan waarna ze besprenkeld worden door een vlaag van wij water. Het is mijn tijd, terwijl ik wat mensen hoor zingen in de kerk,  om door de lage ijzeren deur weer naar buiten te gaan.

Buiten neem ik een plekje op een stenen muur en haal m’n lunchpakket tevoorschijn – brood met kaas en tomaat en een augurk zijn mijn deel. Voordat ik nog van het uitzicht van de vallei en het dorp te genieten vul ik m’n flesje met bronwater die hier rijkelijk stroomt. Ik neem de steile route terug maar ben blij als ik weer terug ben in het dorp waar ik door het kerkhof heenloop terug naar de bewoonde wereld.

In een klein tentje langs de Georgische Militaire hoofdweg bestel ik een kop koffie en geniet na van de prachtige route die ik heb gelopen. De wind neemt toe, wolken drijven dreigend over en ik besluit een beetje haast te maken en richting hotel “Rooms”  te wandelen waar de enige pinautomaat van het dorp aanwezig schijnt te zijn.

Opgebroken straten, een afgebroken kabelbaan (de Russen hebben deze gebouwd in 1988 waarna het door de Georgiërs is afgebroken die het minderwaardig vonden omdat deze naar de kerk ging) en een oude hond die tegen een hek aan ligt te slapen. Het is steil en het dure hotel ligt natuurlijk prachtig gelegen aan de andere kant van de vallei – gelukkig kan ik wat “Lari” pinnen zodat ik straks m’n rekening kan betalen.

Terug in het hostel breekt opeens de hel los buiten – regen, wind, onweer en bliksem doen de hemel in een andere wereld veranderen en we praten over de mensen die nu naar de gletsjer en kerk aan het wandelen zijn.

Om zeven uur wordt ik door de eigenaresse geroepen en ik begrijp dat het eten klaar is; heerlijke khachapuri (kaas taart die eerder wat weg heeft van een kaas pannenkoek) en een stoofschotel van kip, aardappel en een perfecte saus maken dit een subliem diner.

Na het eten word ik uitgenodigd om op het balkon te gaan zitten met twee Poolse dames en de twee Poolse jongens uit de slaapzaal komen er ook bij. We maken kennis met vier Israëli en de dames halen kleine Poolse schnapps uit hun tas. 

Er wordt bier gehaald (Natakhtari)  en als ik om elf uur m’n tanden ga poetsen voel ik de drank op zeker – het is tijd om te gaan slapen.

Kazbegi – Tblisi: er gaan geregeld minibusjes van Kazbegi naar de hoofdstad die stoppen bij station Didube. Ze doen er geregeld 3 uur over en kosten 10 Lari. Busjes zouden gaan om 8, 9, 10, 11, 13:30, 15:00 en 17:00.

Minibusjes staan op het parkeerterrein langs de weg in het centrum van Kazbegi.

Vlakbij de weg zit aan de kant een klein eethuisje waar je vooral ’s middags heerlijk op het terras kunt zitten (als de zon schijnt) en de mensen terug ziet komen van hun wandeling naar het klooster op de berg of van een andere trekking.

Voor eten zou ik lekker in m’n eigen hostel blijven zitten want eten in de restaurants is vrij prijzig.

• Naam : Nazi Chkareuli hostel

Adres : Gergeti (er hangt een groot bord dus je kan het niet missen)

Prijs : 20 GEL (slaapzaal) of 35 GEL (incl. eten)

Tel.nr : 52480, 89500989

E-mail : ssujashvili@yahoo.com

Inhoud:

Dit gasthuis of hostel ligt in het gehucht Gergeti wat tegen Kazbegi aanligt, tussen de Georgische Militaire weg en Kazbegi berg en de Tsminda Sameba kerk. Een groot balkon, een kleine parkeerplaats voor jeeps en verschillende kamers door heel het huis.

Er is een grote slaapzaal met wel 11 bedden waar het moeilijk is om een plek voor je tas te vinden. Het is wel een gezellige kamer die wat wegheeft van een grote woonruimte waar gasten worden ontvangen. Het stel en de dochter zijn super vriendelijk en behulpzaam. Je krijgt een handdoek en alles is schoon. Het eten is echt geweldig en het zou zonde zijn als je hier niet blijft eten.

Er is een keuken waar je gebruik van kan maken ook al wordt deze ook gebruikt door de familie dus verwacht niet dat je hier echt kunt gaan staan koken. Er staat ook een TV en er is WIFI aanwezig. Nadeel vond ik wel de bad- en wc ruimte. Er zijn twee kleine wc’s aanwezig, twee douches die niet perfect zijn en een wastafel.

TIPS:

Verwacht allerlei soorten weer in Kazbegi – het kan van prachtig zonnig lenteweer in een uur veranderen in een donkere, koude, winderige situatie waar je echt regenkleding maar ook een warme winterjas nodig heb. Water kun je vaak uit beekjes drinken.

Dit betekent dat je misschien niet eens de wandeling kan (of wil) maken die op je lijstje stond – om die reden zou ik zeker de tijd in Kazbegi ruim nemen zodat je een dag kunt “verliezen”.

Pinnen kun je bij het luxueuze Room hotel of geld wisselen bij kantoortjes aan de hoofdweg.