Slag om Corregidor (1942 en 1945)

Makkelijker gezegd dan gedaan want het rotsachtige eilandje had tezamen met nog drie andere kleinere maar ook zwaar gefortificeerde eilandjes een formidabele defensie en een netwerk aan tunnels om te schuilen.

Het Gibraltar van het Oosten, of “Fort Mills” zoals het officieel heette was niet groter dan 2,5 bij 5,5 km maar had niet minder dan o.a. 45 kustbatterijen gebouwd voor WWI.

Naast de batterijen waren er 35 groepen gecontroleerde mijnen aangelegd. Ongeveer 15.000 man stond klaar voor de onvermijdelijke Japanse aanval. Op 24 December waren na luchtaanvallen op Manilla de president van de Filipijnen en andere hooggeplaatste naar Corregidor overgeplaatst – zijn namen hun plaats in de Malinta tunnel. Ook werd een groot deel van de (nationale) administratie, goud, zilver en andere dingen meegenomen. 

Op 29 December 1941, net toen MacArthur op de “Rock” z'n hoofdkwartier had gevestigd, vielen de Japanse bommenwerpers voor het eerst het eiland aan. Direct werden het hospitaal, de barakken en het officieren clubhuis vernield.

Er volgden nog een aantal dagen met bombardementen maar in Januari was het nagenoeg opgehouden. Vanaf Februari volgden bijna constant artillerievuur en bombardementen op Corregidor nu van artilleriebastions in Cavite. Op 12 Maart vertrok Generaal MacArthur van het eiland op weg naar “Mindanao” waarvandaan hij naar Australië vloog, generaal Wainwright nam het stokje over.

Naast de bombardementen werd het eten en drinken schaars op het eiland. De tunnels gaven bescherming maar om zich te verdedigen moesten de kanonnen gebruikt worden die “onbeschut” buiten stonden.

Geconcentreerde luchtaanvallen eind April gevolgd door artillerievuur van 1 tot 5 Mei vanaf Bataan werd voorafgegaan aan de Japanse landingen op Corregidor. Op 4 Mei waren de meeste grote kanonnen op het eiland uitgeschakeld. Even na middernacht op 5 Mei kwamen de eerste van de 800 Japanners aan land tussen “North Point” en “Cavalry Point”. Naast de zware tij waren de verdedigers klaar voor deze strijd en de Japanners verloren veel mensen en materiaal.

Later zouden de Japannes toegeven dat zij verbaasd waren over de heftigheid van de verdediging. Met zware verliezen kregen de Japanners na een paar uur de “Denver batterij” in handen. Een tegenaanval werd geplaatst maar de overmacht was te groot. In de ochtend kwamen Japanse tanks het eiland op rollen en was het gedaan met de Amerikaanse verdedigers. In de late middag van 6 mei, vroeg Wainwright aan Homma om de voorwaarden tot overgaven.

Homma stond erop dat overgave moest betekenen dat alle geallieerde strijdkrachten in de Filipijnen zich zouden moeten overgeven. Aangezien Wainwright dacht dat alle levens van diegenen op Corregidor in gevaar zouden komen, ging hij akkoord met de voorwaarden. Op 8 mei stuurde hij een bericht naar Sharp. Hij beval hem om de Visayan Mindanao Eenheid over te geven. Sharp stemde in maar veel individuelen zetten de strijd voor in de vorm van een guerrillaoorlog.

Ook al ontbrak het in 1945 bij de herovering op het eiland “Corregidor” bij de Japanners aan een defensieve strategie zoals het had gedaan bij de Amerikanen in 1942, “the Rock”.

Het eiland had in de harten van de Amerikanen een sentimenteel randje en het zou goed zijn voor het moraal om Corregidor terug te veroveren. Vanzelfsprekend kon dan ook de haven van Manilla gebruikt worden. 

MacArthur's plan was om Corregidor met een gecombineerde amfibie en luchtaanval in te nemen – een van de meest moeilijke moderne militaire acties die er zijn.

Deze combinatie had zeer goed gewerkt gedurende de landingen op het Filipijnse eiland Luzon, het eiland Corregidor was heel klein om parachutisten te droppen. Bijkomend probleem was dat de parachutisten op “Topside” moesten landen omdat de meest prominente plek was voor de Japanners om aanvallen uit zee terug te slaan. Een voordeel was dat de Jappen waarschijnlijk nooit een luchtaanval zouden vermoeden.

Een paar uur later vielen de eerste van duizend parachutisten op “Topside” en ondanks alle bombardementen reageerden de Japanners, na de eerste vertwijfeling, snel en accuraat. Op hetzelfde moment werden de eerste Amerikanen ook via landingsboten op “Black Beach” (San Jose point) gedropt om daar vrij eenvoudig een bruggenhoofd te vormen.

De heftstigste gevechten vonden plaats in de nacht van 18 Februari en in de loop van de volgende morgen op “Wheeler point” (vlakbij batterij “Hearn”). Zo'n 500 Japanse mariniers ondernamen een zelfmoord aanval waarvan er minstens de helft sneuvelden – de plek zou vanaf dat moment “Banzai” punt genoemd worden.

Tanks en vlammenwerpers zorgden ervoor dat de overgebleven Japanse soldaten, die ingesloten zaten in het tunnelcomplex van Malinta heuvel (waar MacArthur in 1942 z'n hoofdkwartier in had gevestigd) niet konden ontsnappen. Op 21 Februari kwam een gigantische explosie uit het complex; de meeste Japanse soldaten hadden zichzelf opgeblazen, anderen probeerden te ontsnappen na de knal.

Deze werden allemaal neergemaaid door Amerikaans vuur. Tot 26 Februari zouden kleine verzetshaarden zich blijven verzetten maar Corregidor was eindelijk veilig verklaard.