Bevrijding van de Filipijnen (1945)

Alhoewel de invasiemacht van de Amerikanen zwaar werd aangevallen door Japanse kamikazes kwam de landing in geen geval in gevaar. Het eiland was licht bezet door de Japanners en grote delen van “Mindoro” waren al ingenomen door de Filipijnse guerrilla’s.

Het duurde zo’n twee weken voordat het eiland stevig in Geallieerde handen was (28 December). Direct werd begonnen met het construeren van een groot militair vliegveld bij “San Fabian”.

Een voordeel van dit eiland was dat het veel minder regenval krijgt dan bijvoorbeeld Leyte wat meer vlieguren inhoudt en het bouwen van een vliegveld een stuk makkelijker maakt. Hier werden de eerste Amerikaanse “Mustangs” in de oorlog in Azië ingezet – een vliegtuig superieur aan alles wat de Japanners hadden. 

MacArthur wilde Luzon aanvallen vanuit Lingayen baai omdat goede infrastructuur een perfecte manier zou zijn om snel in Manilla te zijn. Velen manieren (dummy parachutisten, mijnenvegers, guerilla aanvallen)  werden gebruikt om de Japanse generaal “Yamashita” te verleiden meer troepen naar Zuid-Luzon te brengen maar tevergeefs.

De Japanners bouwden solide verdedigingswerken in de baai waar MacArthur zou aanvallen met z’n 6de leger op 9 Januari (“S-day”). Een uur voor de landingen werden de kusten beschoten door zo’n 70 Amerikaanse oorlogsschepen die op hun beurt werden aangevallen door talloze kamikazes.

Ondanks dat lukte het de landingsvloot in een paar dagen zo’n 175.000 Amerikaanse soldaten op een 32 km lange strandstreep aan land te laten. Direct werd opgetrokken richting “Clark” vliegveld waar de eerste echte test kwam. Een week later zouden zij doorstoten naar Manila.

Een tweede amfibie landing vond plaats op 15 Januari zo’n 72 km ten zuidwesten van Manilla terwijl op 31 Januari Amerikaanse parachutisten landen in dezelfde regio (om een belangrijke brug veilig te stellen) en ook deze soldaten rukten op naar de hoofdstad. Generaal Yamashita had de Japanse soldaten bevolen dat indien Amerikaanse troepen dichtbij Manila kwamen alle bruggen en andere vitale infrastructuur etc. op te blazen.

Op 11 Februari was de hoofdstad van de Filipijnen totaal omsingeld. 

Het Amerikaanse 6^e leger zou landen aan de “Zambales” kust om daarna razendsnel oostwaarts over het schiereiland te trekken om daarvandaan zuidwaarts op te rukken.

Fort “Drum” een gefortificeerd eilandje vlakbij “Corregidor” zou tot 13 April volhouden. Een gespecialiseerd Amerikaans team zou zo’n 12.000 liter benzine in het fort pompen en het daarna aansteken. 

Geen enkele Japanner overleefde de aanval. Het grote eiland “Mindanao” (dat nog als eerste aangevallen zou worden) kwam nu pas op 17 April aan bod gevolgd door landingen op tegelijkertijd “Panay”, “Cebu”, “Negros” en eilanden in de “Sulu” archipel.  Op 5 en 6 Mei werd het eiland “Corregidor” “bevrijd”.

Aan het einde van de maand Juni waren alle grote verzetshaarden opgeruimd en waren er alleen nog geïsoleerde groepjes Japanners op de eilanden “Mindanao” en “Luzon” aanwezig. Velen van deze Japanners gaven op toen de oorlog was afgelopen (Augustus); anderen zouden nog vele jaren doorvechten omdat zij geen contact hadden met Tokyo en niet geloofden dat de oorlog over was.

Zoals op meerdere eilanden in de Grote Oceaan moest de Koninklijke Familie er aan te pas komen dat zij de Japanse soldaten overhaalden zich over te geven. De laatste Japanse soldaat (nu een held) “Hiroo Onoda” gaf zich pas over in 1974 terwijl hij zich ophield in de bergen van “Lubang” eiland behorende tot “Mindoro”. 

De Japanners verloren meer dan 200.000 doden terwijl 10.000 gevangen genomen zouden worden. Voor de Amerikanen nam de strijd in de Filipijnen het leeuwendeel van het aantal soldaten in beslag – meer dan in Frankrijk, Italië of Afrika.