Bevrijding van de Filipijnen (1945)

Achtergrondinformatie - Filipijnen



Mindoro (15 December – 28 December)


Na Leyte werd voor het Amerikaanse 6e leger Mindoro gekozen voor een tweede grote aanval op 15 December 1944. 

 

In principe lag dit voor de hand – het was dichtbij Leyte en het zou als een perfecte basis kunnen dienen voor een aanval op het grootste en belangrijkste eiland van de Filipijnen: Luzon met Manila als hoofdstad en belangrijke zeehaven.   

 

Alhoewel de invasiemacht van de Amerikanen zwaar werd aangevallen door Japanse kamikazes kwam de landing in geen geval in gevaar. Het eiland was licht bezet door de Japanners en grote delen van “Mindoro” waren al ingenomen door de Filipijnse guerrilla’s.

 

Het duurde zo’n twee weken voordat het eiland stevig in Geallieerde handen was (28 December). Direct werd begonnen met het construeren van een groot militair vliegveld bij “San Fabian”.

 

Een voordeel van dit eiland was dat het veel minder regenval krijgt dan bijvoorbeeld Leyte wat meer vlieguren inhoudt en het bouwen van een vliegveld een stuk makkelijker maakt. Hier werden de eerste Amerikaanse “Mustangs” in de oorlog in Azië ingezet – een vliegtuig superieur aan alles wat de Japanners hadden. 


Luzon (09 Januari – 15 Augustus 1945)


MacArthur wilde Luzon aanvallen vanuit Lingayen baai omdat goede infrastructuur een perfecte manier zou zijn om snel in Manilla te zijn. Velen manieren (dummy parachutisten, mijnenvegers, guerilla aanvallen)  werden gebruikt om de Japanse generaal “Yamashita” te verleiden meer troepen naar Zuid-Luzon te brengen maar tevergeefs.

 

De Japanners bouwden solide verdedigingswerken in de baai waar MacArthur zou aanvallen met z’n 6de leger op 9 Januari (“S-day”). Een uur voor de landingen werden de kusten beschoten door zo’n 70 Amerikaanse oorlogsschepen die op hun beurt werden aangevallen door talloze kamikazes.

 

Ondanks dat lukte het de landingsvloot in een paar dagen zo’n 175.000 Amerikaanse soldaten op een 32 km lange strandstreep aan land te laten. Direct werd opgetrokken richting “Clark” vliegveld waar de eerste echte test kwam. Een week later zouden zij doorstoten naar Manila.

 

Een tweede amfibie landing vond plaats op 15 Januari zo’n 72 km ten zuidwesten van Manilla terwijl op 31 Januari Amerikaanse parachutisten landen in dezelfde regio (om een belangrijke brug veilig te stellen) en ook deze soldaten rukten op naar de hoofdstad. Generaal Yamashita had de Japanse soldaten bevolen dat indien Amerikaanse troepen dichtbij Manila kwamen alle bruggen en andere vitale infrastructuur etc. op te blazen.

 

Op 11 Februari was de hoofdstad van de Filipijnen totaal omsingeld. 


>> Lees hier de GESCHIEDENIS van de Filipijnen. 



Slag om Bataan (31 Januari – 21 Februari) 

Inleiding

De slag om Bataan had naast praktische redenen ook een groot psychologische achtergrond. Het was hier dat de Amerikaanse en Filipijnse troepen in 1942 de strijd tegen de Japanners moesten staken en waar de gruwelijke dodenmarsen hun aanvang hadden.

 

De haven van Manilla was in Geallieerde handen maar was nutteloos met een bezet Bataan en Corregidor. Tenslotte waren de aanvoerlijnen van de Amerikanen die vanuit Lingayen moest komen tot het uiterste benut.

 

Het Amerikaanse 6e leger zou landen aan de “Zambales” kust om daarna razendsnel oostwaarts over het schiereiland te trekken om daarvandaan zuidwaarts op te rukken.

 

Maar de Amerikaanse informatiediensten hadden een gruwelijke inschattingsfout gemaakt over het aantal aanwezige Japanse troepen op Bataan. Waar de Amerikanen dachten aan een hele divisie waren er maar zo’n 4000 Japanse soldaten aanwezig en die zouden alleen de strijd aangaan op de “Zambales” bergpas.

 

Gevechten op Bataan

Op 29 Januari 1945 landden de Amerikanen bij “San Narciso” zonder enige tegenstand. Ook vliegvelden en havens (inclusief “Subic” baai) in de provincie “Zambales” werden ingenomen zonder gevechten. De Japanners hadden zich goed verschanst in wat de Amerikanen noemden de “Zigzag” pas in het noorden van het schiereiland Bataan – een bergpas die in staat was om een heel leger vast te houden met een kleine groep verdedigers.

 

Na een week vechten braken de Amerikanen eindelijk door en op 14 Februari kwamen de twee legereenheden samen. Bijna alle Japanners waren in de strijd omgekomen en alleen 25 gevangenen werden genomen.

 

Een dag later werden er amfibielandingen uitgevoerd op het zuidelijke gedeelte van Bataan (Mariveles) waar de Amerikanen nog steeds overblijfselen vonden van aangespoelde Amerikaanse soldaten uit 1942. Een gedeelte ging oost- en de andere westwaarts. Zodoende werd het hele schiereiland schoon geveegd – op 21 Februari was “Bataan” stevig terug in Amerikaanse handen. 


>> Lees hier over de slag om Corregidor (1942 en 1945)



de slag om "manila"


De strijd in Manila zou bijna een maand duren en pas na de hele stad verwoest te hebben gaven de Japanners de stad op. Op 28 Februari landen de Amerikanen op Palawan (Puerto Princessa) dat licht verdedigd werd door de Japanners. Ook hier vluchten de Japanners de bergen en jungle in en het duurde tot eind April tot de kleine groepjes waren “opgeruimd”.   

 

Begin Maart hadden de Amerikanen (er waren nog meer Amerikaanse versterkingen geland) alle belangrijke punten op Luzon eiland veilig gesteld. Kleine groepen Japanse soldaten trokken zich terug in de bergen van het noordereiland (uiterste noorden en zuidoosten) en werden geheel omsingeld.

 

Fort “Drum” een gefortificeerd eilandje vlakbij “Corregidor” zou tot 13 April volhouden. Een gespecialiseerd Amerikaans team zou zo’n 12.000 liter benzine in het fort pompen en het daarna aansteken. 

 

Geen enkele Japanner overleefde de aanval. Het grote eiland “Mindanao” (dat nog als eerste aangevallen zou worden) kwam nu pas op 17 April aan bod gevolgd door landingen op tegelijkertijd “Panay”, “Cebu”, “Negros” en eilanden in de “Sulu” archipel.  Op 5 en 6 Mei werd het eiland Corregidor “bevrijd”.

 

Aan het einde van de maand Juni waren alle grote verzetshaarden opgeruimd en waren er alleen nog geïsoleerde groepjes Japanners op de eilanden “Mindanao” en “Luzon” aanwezig. Velen van deze Japanners gaven op toen de oorlog was afgelopen (Augustus); anderen zouden nog vele jaren doorvechten omdat zij geen contact hadden met Tokyo en niet geloofden dat de oorlog over was.

 

Zoals op meerdere eilanden in de Grote Oceaan moest de Koninklijke Familie er aan te pas komen dat zij de Japanse soldaten overhaalden zich over te geven. De laatste Japanse soldaat (nu een held) “Hiroo Onoda” gaf zich pas over in 1974 terwijl hij zich ophield in de bergen van “Lubang” eiland behorende tot “Mindoro”. 

 

De Japanners verloren meer dan 200.000 doden terwijl 10.000 gevangen genomen zouden worden. Voor de Amerikanen nam de strijd in de Filipijnen het leeuwendeel van het aantal soldaten in beslag – meer dan in Frankrijk, Italië of Afrika. 



film


"MacArthur" - (1977; 6,5)

Biografie over het leven van generaal Douglas MacArthur, die tijdens WW2 met controversiële maar effectieve tactieken tegen Japan vocht. Vooral de Filipijnen lagen hem dicht aan het hart. Hij moest daar vertrekken maar zwoer wraak. 



zie ook: